Ik ben nog (net) niet bij de op nummer aflopende verhalen dus misschien mis ik iets. Maar zou het zo kunnen zijn dat hij van zichzelf toestemming heeft gekregen om zijn leven weer op te pakken? Na de dood van dochter?
Zou ook kunnen Janets, dat is een goede mogelijkheid. Gezien het deel in het boek waar het voorkomt, heb ik het meer ervaren als de controle van een ander over Bassams leven, maar jouw opmerking zou de veranderde persoonsvorm goed kunnen verklaren. Het zou misschien ook wel Abir kunnen zijn die het denkt. Dit is toch wel het mooie van de leesclub , zeker bij dit boek, dat andere lezers weer andere aspecten eruit halen.
Als ik deze zin bekijk tussen de verhalen waarin hij geschreven staat geeft het me niet zo’n goed gevoel. Het is iets heel tijdelijks, hij is de controles zonder kleerscheuren doorgekomen en mag verder rijden naar huis, verder naar zijn leven. Tot er in de nabije toekomst weer een controle is. Krijgt hij dan opnieuw zo vlot de toestemming? Een wrange nasmaak.
Als ik het bekijk als onderdeel in het volledige boek kan het voor elk lid van de families van Bassam en Rami opgaan: ze kunnen hun leven weer proberen opnemen na het verlies van hun dochter, zus, kleindochter,… Of nog breder: voor elk lid van de Parents Circle, voor elke Palestijn in Israel, voor elke inwoner van Israel. En dan vind ik het een positiever gegeven, er spreekt voor mij meer hoop uit.
Maar de link met mijn eigen leven of deze vreemde tijd had ik niet gemaakt. Na het lezen van voorgaande reacties ging ik toch over nadenken. Leuk aspect aan een leesclub.
Het is voor mij de eerste keer dat we op deze manier een onderdeel van een leesclub boek bespreken. Wel een heel interessante invalshoek. Echter ik ben nog wat zoekende hoe dit op te pakken.
De zin ( of verhaal ) heeft op zichzelf voor mij niet echt een sterk beeld oproepend vermogen. Ik zit niet te likkebaarden van poëtisch genot.
Slechts in de context van een Bassam die na jaren opsluiting en marteling de deuren van een gevangenis achter zich kan sluiten en eindelijk weer zijn leven kan oppakken. En eigenlijk ook voor zijn tegenpool, die de kadaver discipline van het leger achter zich laat......
Maar als ik de dagdagelijkse (permanente) worsteling met het verlies beoordeel, vraag ik me af of de toestemming er ooit zal komen. Ze zullen het zichzelf nooit toestaan. Kortom, een noodkreet die onuitvoerbaar is.
Of de toestemming ooit zal komen is inderdaad de vraag, laten we hopen van wel. Overigens vond ik de zin ook niet zozeer poëtisch maar meer treffend. Juist omdat hij bij iedere controle dit gevoel meekrijgt: je mag weer door met je leven, je bent weer even goedgekeurd.
Maar de parallel ons leven in quarantaine vond ik ook treffend, waardoor je gevoel misschien nog meer herkent. Ons leven is ook deels tot stilstand gekomen. Mijn kinderen wachten ook thuis op toestemming om weer met hun leven buiten de deur door te mogen gaan. Het is niet te vergelijken met de onzekerheid die Bassam en zijn landgenoten iedere keer treft, maar hun gevoel zal niet anders zijn.
Een zin hoeft inderdaad niet altijd bloedmooi te zijn om toch te raken. En de paralel met onze ge-quarantainiseerde samenleving is inderdaad heel treffend.
Mooi wat 1 zin allemaal losmaakt.
Die toestemming komt er vast, maar niet meer in 'onze' tijd. Het zal jaren gaan duren voordat de onderlinge woede- en wraakgedachtes er niet meer zijn. Maar ook kleine beginnetjes kunnen uitgroeien tot iets groots.
Ik vind het een mooie keuze, Marjolein. De zin heeft voor mij iets heel treurigs, omdat er uit spreekt dat elke zelfbeschikking weg is (je hebt toestemming nodig om je leven weer op te pakken, je mag niet zelf beslissen), terwijl tegelijkertijd uit de zin spreekt dat juist die zelfbeschikking (je eigen leven oppakken) zo'n belangrijk onderdeel van je menszijn is. Als je dat niet wordt toegestaan is je leven niet van jezelf meer.
