Over het boek

Avondmensen

Caroline van Keeken
Alfabet Uitgevers

De dag dat Boris terugkeert naar huis, verandert alles. Hij heeft hulp nodig, vinden zijn vader en zijn zusje. Maar daar is niet iedereen het mee eens. Hoe krampachtiger de gezinsleden proberen houvast te vinden, hoe verder ze van elkaar verwijderd raken. Wordt het leven ooit weer zoals het was?

Leesfragment

In een directe stijl laat Caroline van Keeken haarscherp zien hoe machteloos mensen tegenover elkaar kunnen komen te staan. Wel doet ze dat op lichte toon in deze herkenbare, tragikomische familieroman. Hieronder vind je alvast een sneak preview van Avondmensen. Spreekt het fragment je aan en wil jij graag verder discussiëren over de inhoud? Schrijf je dan in voor de leesclub.

Lees hier een fragment

Achter het boek

Van Keeken (1988) schreef eerder de verhalenbundel Zo worden wij niet. Met het verhaal 'Ljoeda' dat daarin is opgenomen, won ze in 2015 de NPO Verhalenwedstrijd. Ze publiceerde in De Gids en maakte voor de VPRO de radiodocumentaire Broederliefde en het hoorspel Misschien hadden we dit niet moeten doen. Met Avondmensen debuteert ze nu ook als romanschrijver.

In een interview met Het Parool vertelt de auteur dat ze vijf à zes jaar geschreven heeft aan het boek. 'Ik was eerst veel te erg bezig met de lezer en wat andere mensen ervan zouden vinden,' zegt ze. 'Maar op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd: en nou is het klaar! Ik had zeven versies, die heb ik stuk voor stuk weggegooid.'

Hoewel Avondmensen zeker geen verslag is van haar vroegere thuissituatie, heeft ze de gezinsleden van toen naar eigen zeggen 'wel een béétje misbruikt'. Hoewel er wel het een en ander aan de hand was komt ze niet uit een disfunctioneel gezin. 'Dat zou overtrokken zijn.' Toch fascineert het onderwerp haar en het was dan ook al snel duidelijk dat ze hierover wilde schrijven:

'Ik vind niets interessanter dan hoe gezinnen werken, ik ben gefascineerd door de rollen die mensen zich aanmeten ten overstaan van anderen. Daar ben ik veel mee bezig en ik lees er ook veel over, zoals de romans van de Amerikaanse schrijfster A.M. Homes over suburban familal dysfunction.'

Met al die eerdere versies zocht Van Keeken vooral naar de juiste toon, die ze bij dit voltooide boek eindelijk te pakken had: 'Wat ik voor ogen had en wat ik heb geschreven viel samen. Ik heb gekozen voor de perspectieven van Simon en Alice, die eerdere versies waren ook vanuit andere personages. Een versie was zelfs helemaal vanuit Noor geschreven, the sensible one,' vertelt ze, al bleek die stem minder leuk om te lezen.

'Ik heb er heel veel over nagedacht al die jaren, en misschien wel meer geschrapt dan geschreven. Maar mijn compassie met alle gezinsleden is totaal. oen ik het manuscript had ingeleverd was ik een beetje ontredderd, zo lang had ik met hen in mijn hoofd geleefd. Al is het na zoveel jaar in een grot ook wel heel fijn als je er weer uit mag.'