De afgelopen weken lazen we in de Hebban blind-date leesclub het debuut van Katrijn van Bouwel over het leven, de liefde en eenzaamheid. Benieuwd naar het eindoordeel over De muze en het meisje? Lees hieronder een samenvattng van deze leesclub.

OVER DE MUZE EN HET MEISJE:

Mila heeft een baan als naaktmodel. Door zich als naaktmodel en als muze te laten schilderen krijgt zij waardering, bevestiging en wordt ze gezien. Zo blijft ze anoniem en voelt ze zich ongenaakbaar, een opdracht, een ding. Tot ze verliefd wordt op een kunstenaar en ze zichzelf wel moet blootgeven; maar nu niet alleen maar letterlijk. Ze komt zichzelf tegen en leert meer over zichzelf en het leven. Want hoe moet je je openstellen voor anderen? Hoe kun je zelf verantwoordelijkheid nemen voor je eigen geluk, het lot in eigen handen nemend?

LEESCLUB

Deze leesclub was een blind-date leesclub, waarbij we gezamenlijk een debuut lazen. Voor sommige leesclubdeelnemers was het een verrassing welk boek op de mat viel, anderen hadden zich gericht voor deze roman opgegeven. Voor een aantal deelnemers was dit de eerste Hebban-leesclub, dus extra spannend.

Thematiek en personages

De diverse thema’s die in het boek naar voren komen kunnen de goedkeuring krijgen van de meeste deelnemers. Velen herkenden wel iets van zichzelf in een thema. De zoektocht naar de zin van het leven wordt in deze roman duidelijk aangestipt, maar ook thema’s als liefdesverdriet, onzekerheid, eenzaamheid, de vergankelijkheid en kunst. Er waren echter ook deelnemers die het boek door deze thematiek nogal zwaar vonden. Zij moesten echt in de stemming zijn om verder te kunnen lezen.  

Naast Mila als hoofdpersoon waren er in het boek nog een aantal bijpersonages. De deelnemers hadden een verschillende voorkeur voor elk van de personages. Waar de een Mila erg leuk vond vanwege een herkenbare zoektocht naar zichzelf en de zin van het leven, vond een ander haar juist irritant: ‘Ze sprak me niet altijd aan. Soms had ik zelfs zin om haar door elkaar te rammelen. Vooral tijdens haar relatie met Torven vond ik dat zij zichzelf veel te veel wegcijferde.’ (Stefanie).

Verwijzingen

Er zijn vele verwijzingen naar de kunst en mythologie in deze roman, wat het volgens DeTovenares een extra dimensie geeft: ‘De kunst is voor dit boek wel weer een prachtige toevoeging. De schrijfster had er ook voor kunnen kiezen om er geen verwijzingen naar kunstwerken in te doen. Dan was het toch wel anders geweest, leger.’ Lusaro is het daar mee eens: ‘De verwijzingen naar kunstwerken en mythologie vond ik zeer boeiend. Ik heb regelmatig werken en extra uitleg opgezocht. Door deze verwijzingen kreeg het boek voor mij een ‘extra laagje’.’

Over de kaft werd eveneens flink gediscussieerd: wat zou het geraamte voorstellen, en het ‘uittredende lichaam’? Wellicht de verschillende kanten van Mila, of de periodes waar ze doorheen gaat? Misschien staat het symbool voor de schrijfster zelf? Achterin het boek staat een mysterieus zinnetje opgenomen; ook daarover bogen de deelnemers zich met enthousiasme. De titel leverde evenens een interessante discussie op. De meeste lezers leken het eens te zijn over het feit dat de opbouw van het boek (ingedeeld in seizoenen) ook niet zonder reden was: een verwijzing naar de groei die Mila doormaakt, maar ook de geestelijke gesteldheid. Saskia merkte hierover op: ‘Het valt me op dat de humor grotendeels verdwenen is tijdens de winter.’ Kortom: de verwijzingen, symboliek en mogelijkheden tot uitdieping leken eindeloos; zowel qua inhoud als qua vormgeving.

Taalgebruik

De meeste lezers kunnen het poëtisch taalgebruik en de schrijfstijl van Van Bouwel zeer waarderen: ‘Het bloemrijke taalgebruik van de schrijfster zal mij zeker bijblijven’, aldus Karen. Nathalie omschreef het als volgt: ‘Een boek wat op mij indruk heeft gemaakt door de woorden die als een kabbelende beek blijven stromen.’ Tegelijkertijd werd de schrijfstijl door sommigen ook als vertragend ervaren: ‘Hele mooie maar soms ook moeilijke zinnen die soms 2x gelezen moesten worden om ze te begrijpen. Daardoor las het boek vooral in het begin niet erg vlot.’ (Stefanie). Enkele lezers moesten ook behoorlijk wat woorden opzoeken; er werden bijvoorbeeld veel typisch Vlaamse woorden gebruikt, die niet altijd bekend waren bij de Nederlandstaligen.

BEOORDELING

Gemiddeld gaven de deelnemers van de leesclub De muze en het meisje 3,5 ster. Lusaro gaf het boek vijf sterren en complimenteerde vooral de schitterende schrijfstijl: ‘Het prachtige taalgebruik van Katrijn Van Bouwel is het meest opvallende aspect van dit boek. Zoveel mooie zinnen! Maar extra diepgang is er ook door de verwijzingen naar kunstwerken, mythologie en godsdienst.’ Het boek kon ook de goedkeuring krijgen van Monique: ‘Katrijn van Bouwel wil de lezer zintuiglijk benaderen en dat is haar ook zeer zeker gelukt. Mede doordat ze de lezer wil laten voelen is het een boek dat je niet snel moet lezen. Als lezer moet je je overgeven aan de zinnen.’

Echter waren er ook lezers iets minder gecharmeerd van het boek. Wil ergerde zich bijvoorbeeld aan de hoofdpersoon: ‘Voor mij lijkt het een meisje met een narcistisch trekje (…).’ Een andere deelnemer merkte op dat de sombere thematiek ervoor zorgde dat je bepaald niet vrolijk werd van het lezen van dit boek. Unaniem gaf men aan dat het in elk geval geen boek was om even snel een paar bladzijden uit te lezen; men moest er de tijd voor nemen en er echt voor gaan zitten.

Het samen bespreken van de leesclubvragen werd door de deelnemers als positief ervaren; zo kwamen ze geregeld tot een andere kijk op bepaalde scènes en aspecten uit het boek. Ook bleken sommige dingen voor meerdere interpretaties vatbaar.