Boto Banja staat vol met mooie zinnen en passages waarover je moet nadenken, die je aan het lachen of huilen maken, die je op wat voor manier dan ook raken.

Quotes

6a: Op pagina 26 gaat het over de reis van Langston Hughes naar Afrika. In Amerika was Langston zwart, maar op het continent van zijn zwarte voorouders was hij wit. Raoul zegt daarover:

"Misschien was hij het geen van beide. Hij was iets anders, iets nieuws, de uitkomst van een vreemd, wereldwijd verhaal, dat ooit begon met een overtocht over de oceaan. Onderweg waren er dingen bij gekomen en dingen achtergelaten."

Ik vind dit prachtig en zie het ook als een metafoor voor elk nieuw leven en de weg die een mens moet gaan met vallen en opstaan. Zie jij dit ook, of zie je er heel iets anders in? Ik ben benieuwd.

6b: Welke zin of passage heeft jou het meest geraakt en waarom?