Camilla Grebe

Grebe (1968) is een succesvol ondernemer en bekleedde verschillende topfuncties in de zakenwereld. Ze schrijft thrillers samen met haar zus Åsa Träff en Paul Engström. De minnares is Grebes debuut als solo-auteur.

Dagboek van mijn verdwijning

Acht jaar geleden vond Malin Brundin in het bos het skelet van een meisje. Nu is ze politieagente en wordt deze coldcasezaak opnieuw geopend. Samen met profiler Hanne Lagerlind en inspecteur Peter Lindgren probeert ze de jaren oude moord op te lossen. Hanne doet haar best haar beginnende dementie te verbergen door nauwgezet een dagboek bij te houden over alles wat ze zou kunnen vergeten. Dan verdwijnen zowel Peter als Hanne. Hanne wordt volledig uitgeput en uitgedroogd teruggevonden, ze heeft geen idee wat er met haar is gebeurd en haar dagboek is verdwenen. Peter wordt nog steeds vermist.
Wanneer vervolgens het lichaam van een vrouw wordt gevonden op dezelfde plek waar ooit de overblijfselen van het meisje lagen, wordt duidelijk dat deze twee moorden en Peters verdwijning met elkaar te maken hebben.

De leesclub

De cover belooft veel goeds! Iedereen is het er over eens dat de ijzige sfeer er vanaf spat en dat dit triggert om het boek op te pakken. Terecht wordt de opmerking gemaakt dat het leek alsof er vroeger voor een thriller vaak een donkere kleur werd gekozen, waar tegenwoordig vaker een lichte kleur de boventoon voert. Er zijn enkelen die niet van ogen op een cover houden, maar die het desondanks toch een mooie cover vinden door de blauwe kleur.

De schrijfstijl van Grebe is vlot en makkelijk leesbaar, maar dat houdt ook in dat het soms wat ‘karig’ aanvoelt. Het begin en het einde van het boek waren het vlotste leesbaar, in het middendeel hadden meerdere lezers toch wat moeite om te blijven doorlezen.
Scandinavische thrillers neigen wat naar het langdradige en dat valt bij dit boek ook wel op, zoals sommige lezers ook benoemen. Enkelen viel ook de (donkere) humoristische ondertoon bij sommige delen van het boek op.

Enkele citaten:
‘Een scheet in de eeuwigheid voordat de duisternis komt en ons allemaal opslokt.’
‘Dat doen ze, papa en Melinda - ruziemaken over dingen die eigenlijk niet belangrijk zijn, zodat ze niet hoeven te praten over de dingen die er wel toe doen.’
‘En dan doen mijn gedachten het weer - ze vliegen weg als het ware, als vogels of vlinders, fluisteren me toe dat iedereen wel ziek of raar is, als je maar goed kijkt. …’
‘Ormberg is zo ontzettend klein dat zulke onwaarschijnlijke toevalligheden vanzelf waarschijnlijk worden.’
‘Donkere gedachten zijn aan de buitenkant niet te zien, die zitten alleen binnenin, in dat donkere kamertje met die hele dikke deur .Waar plaats is voor dingen als doodsverlangen en de Ziekte.’

De personages in het boek hebben allemaal hun eigen problemen.
Hanne en haar dementie roepen wel wat tweestrijd op. Waar voor de ene lezer het personage echt ging leven omdat je haar ‘afglijden’ kon volgen, was ze voor de andere lezer toch niet genoeg uitgewerkt. De geloofwaardigheid van haar dagboek was voor sommigen ook een punt van aandacht.
De meeste lezers zijn het er over eens dat Malin niet erg goed wordt uitgediept en dat ze niet altijd sympathiek overkomt. We leren ze als lezer niet erg goed kennen, het blijft voor het gevoel wat oppervlakkig. Toch wordt ook hier opgemerkt dat net dit oppervlakkige wel bij het personage past en dus prima is in het teken van het verhaal.
Jake is eigenlijk de favoriet van bijna alle lezers. Hij worstelt met zijn gevoelens en is gedoemd om het buitenbeentje te zijn. Daardoor wint hij alle harten voor zich. Of de ommekeer van Jake te plotseling is of niet… tja, daar zijn de meningen ook over verdeeld.

Naast de dementie van Hanne en de Ziekte van Jake komen er nog andere thema’s aan bod. Het immigratie-thema was eigenlijk een bron van ergernis. Het werd toch teveel aangestipt en vooral het gevoel dat de auteur een morele les wil meegeven, kon de meeste lezers niet bekoren.
De conclusie is dat maatschappelijke thema’s zeker mogen verwerkt worden in een boek, maar ze mogen niet uitgebuit worden.

Het boek was niet superspannend volgens sommigen. We waren wel nieuwsgierig hoe het verhaal zou aflopen, dat wel, maar we hebben onze nagels niet kapot gebeten. Een paar deelnemers van de leesclub waren toch niet echt onder de indruk en hadden het boek dan ook niet uitgelezen als het niet voor de leesclub was geweest.

Wat zijn de woorden die in ons opkomen als we aan Dagboek van mijn verdwijning denken? Winters, meeslepend, warm, spanning, belerend, koud, dorps(gevoel), identiteitscrisis, moord, lijken, wie ben ik?, intrigerend, apart, somber, saai, traag, klein, hedendaags, vergeten, opgroeipijnen, dementie, vreemdelingenhaat, spannend, betrokken, gevoelig, sfeer, kleingeestig, identiteit, langdradig, verrassend.

Zijn de verwachtingen van de lezers uitgekomen?
Ja IIII
Nee IIIII
Deels III
Dit is een beetje de verdeling van antwoorden op die vraag. Het toont toch aan dat de verwachtingen wel hoger of anders waren dan wat het boek heeft gebracht. Echte teleurstellingen zijn er maar een paar, toch zijn er ook maar een paar overtuigende ja’s.

Het eindoordeel

Ananasje***: Geslaagd omdat het verhaal wel uitnodigt tot verder lezen, maar ook geen hogere score omdat er voor mij te veel clichés en morele lesjes in te vinden waren.

Leonie***: Boek mist diepgang maar leest vlot weg, verrassend plot.

MelanieB***: Ik vond het een spannend verhaal,maar had meer diepgang verwacht.

Ina den Bakker***: Wanneer hoor je ergens bij, wanneer ben je ergens thuis, wanneer ben je gelukkig? Met deze vragen worstelen de hoofdpersonen, en sommigen krijgen daar aan het eind van dit boek een antwoord op. Ik heb het boek met plezier gelezen, maar het behoort niet tot mijn favorieten.

Ingrid Winnelinckx****: Dat er een thema zoals dementie in voorkomt maakt het boek ontroeren en ook mooi en brengt het verhaal ook naar de werkelijkheid.

Miriam***: Het leest lekker maar is niet super spannend.

Wendy****: Het is een traag verhaal, daar moet je van houden maar het bouwt wel ergens naar toe en de spanning is ook constant waardoor je wel blijft lezen.

Evy****: Dagboek van mijn verdwijning is een aanrader voor lezers die houden van een sfeerrijk boek dat de nieuwsgierigheid prikkelt.

Sanhan***: Het hele verhaal zit goed in elkaar en het duurt tot het einde voor de puzzelstukjes in elkaar vallen, maar voor mij ging het allemaal veel te traag.

Tessa Droge****: Het is een echt winterboek wat zich in een besneeuwde omgeving afspeelt. Een aanrader om te lezen.

Astrid van der helm**: Voor mij een vette tegenvaller en enigszins misleid door de lovende woorden op de cover.

Kirstenleest****: Spannend en soms wat luguber, maar ook mooi. Dat de schrijfster de moeite neemt om het boek aan het einde nog eens uit te leggen, was een domper.

Marina***: Lees dit verhaal in wintertijd onder een knus dekentje en met een warme chocomelk binnen handbereik, ga mee in de intriges en speur naarstig naar de “waarheid”. Je gaat beloond worden met een dagje puur leesplezier en verrassend einde (en laat de ja maars…aan de zure recensent).

Lene79***: De cover sprak me gelijk aan, en was ook nieuwsgierig naar hoe het thema dementie verwerkt zou zijn in een thriller.

Gerda de Bos***: Erg spannend werd het allemaal niet maar door de onderhuidse spanning wil je toch door gaan met lezen. De ontknoping zag ik wel aankomen maar was op zich goed gekozen.

Debbie***: De personages blijven allemaal een beetje oppervlakkig. Omdat het al met al wel een spannend plot mét goede plotwending blijft, geef ik het boek 3 sterren.

Gemiddelde waardering: 3,3

Bedankt iedereen en tot in een volgende leesclub,
Evy