In 1926 verdween Agatha Christie elf dagen van de aardbol.
Ik ben de enige die de waarheid over haar verdwijning kent.
Ik ben geen Hercule Poirot.

Ik ben de minnares van haar echtgenoot.

In 1925 drong Nan O’Dea de rijke, exclusieve wereld van auteur Agatha Christie en haar echtgenoot Archie binnen. Ze ging deel uitmaken van hun leven, op elk gebied. Eerst van dat van allebei, later alleen van dat van Archie. Al gauw werd Nan Archies minnares en lokte ze hem weg van zijn toegewijde vrouw, in de hoop met hem te kunnen trouwen.

Nan bedacht haar plan niet op de dag dat ze Archie en Agatha ontmoette. Het kreeg jaren eerder al vorm, in Ierland, toen ze nog een jong meisje was. Nan en haar geliefde leken voorbestemd om samen te zijn, maar het lot was hen niet gunstig gezind. De Grote Oorlog, een pandemie en lasterlijke geheimen dreven hen uit elkaar. Daarna bleven ze door onbeschrijfelijke gruweldaden van elkaar gescheiden. Waarom pleegt iemand een moord? Hoever wil iemand gaan in de naam van de liefde? Welk soort misdaad is onvergeeflijk? In deze briljante, onvergetelijke roman van Nina de Gramont worden deze en vele andere vragen verkend.

Opbouw

De opbouw van het boek werd door de leesclub deelnemers erg verschillend ervaren. Zo zei Michelle van Oosterom het volgende:"De opbouw vond ik teleurstellend. Weinig spanning en een mager (moord)onderzoek. Er gebeurt te weinig." Rineke vult daar nog heel mooi op aan: "De opbouw van het verhaal is traditioneel. Er wordt geleidelijk aan toegeleefd naar de verdwijning van Agatha en vanaf daar zou je in spanning moeten doorlezen naar de ontknoping, maar dat gebeurt niet." Maar dit werd niet zo door iedere lezer ervaren. Annette van der Poel had er een andere mening over. "de opbouw vond ik wel goed. Ik zat er gelijk in"

Over het algemeen werd de opbouw ervaren als die van een standaard roman. Je volgt verschillende tijdlijnen en het verhaal wordt beetje bij beetje steeds meer toegelicht. Doordat het vanuit het oogpunt van Nan wordt verteld mis je echter wel wat cruciale informatie en ligt de focus meer op haar dan op Agatha Christie.

Schrijfstijl

Wat opviel aan de schrijfstijl is dat deze veel wordt vergeleken met de schrijfstijl van Christie zelf. Alsof de schrijfster haar best heeft gedaan om deze stijl en sfeer terug te brengen in haar eigen boek. Iets wat uiteraard heel knap is om voor elkaar te krijgen. Daphne had ook nog het volgende aan te merken op de schrijfstijl: " Ik vond de schrijfstijl erg prettig de schrijfster heeft ervoor gezorgd dat je als lezer eenvoudig door het boek heen kunt en de hoofdstukken kort zijn of dat ze werden verdeeld in duidelijke stukken" 

Doordat het boek vertaald is vanuit het Engels zijn er ook enkele dingen die de lezers zijn opgevallen in de vertaling. Dit heeft wel degelijk invloed gehad op de schrijfstijl. Simone Jonker had daar het volgende over te zeggen: "ik vond de schrijfstijl in het begin erg moeilijk te volgen en de vertaling vond ik ook soms wat apart." Dini van Heumen voegde daar het volgende nog aan toe: "Ik ben wel wat Vlaams gewend maar ik kwam soms wel vreemde zinnen tegen."

Erg jammer, want de vertaling en de daarbij horende zinsopbouw zorgde ervoor dat het boek af en toe wat moeilijk te volgen was.

Spanning

Gerard Hilbrants heeft het volgende op te merken over het spanningsniveau van het boek: "Het spanningsniveau was aan het begin van het verhaal hoog, je wilde doorlezen. Maar gedurende het verhaal nam het spanningsniveau gestadig af." Greet had daar nog een mooie aanvulling op: "Ik vind dit boek geen thriller, er zit wel wat spanning in, maar niet veel spanning zoals ik in een thriller verwacht."   

Ergens waren we het allemaal wel met elkaar eens dat, ondanks dat het boek de classificatie thriller heeft, dit absoluut geen thriller is. Het leest meer weg als een roman met een aantal elementen die in een thriller voorkomen. Zoals het mysterie rond Nan en de moordzaak die opeens erbij komt. De schrijfster heeft wat dat betreft ook de manier van omgaan met spannende elementen van Christie overgenomen.                                                                                                                                                             

Personages

Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Nan, de minnares. Hierdoor wordt er soms een aanvulling vanuit haar perspectief gegeven op de gebeurtenissen van Agatha. Deze twee vrouwen zijn wel de hoofdpersonages, maar toch draait het verhaal meer om Nan.

Onze lezers hadden allen een goede mening over de ontwikkeling van de hoofdpersonages. Zo zei Anita het volgende: "Nan verandert in feite niet maar je leert haar beter kennen. Agatha neemt haar leven steeds meer in eigen hand gedurende het verhaal en verandert van de bedrogen vrouw naar iemand die niet met zich laat sollen." Hennie Altena vult hier op aan: "Agatha ontwikkelt zich in de loop van het verhaal. In het begin stelt ze niet zoveel voor, kabbelt het een beetje . Door haar verdwijning en wat haar gebeurt in die dagen, verandert ze toch en neemt ze het eigen heft in handen."

Dus ondanks dat Nan de overduidelijke hoofdpersoon is in dit verhaal wat zij verteld, is er weinig ontwikkeling in haar karakter. Aan het eind staat ze nog steeds op dezelfde manier in het leven als aan het begin. Ze is wel wat wijzer geworden, maar er hebben zich geen grote karakter ontwikkelingen plaatsgevonden. Agatha daarentegen is een compleet ander mens geworden.

Conclusie

Met een gemiddelde eindbeoordeling van 3,3 sterren kan gezegd worden dat het boek best goed bevallen is. Met hier en daar wat opmerkingen, en dan vooral met betrekking tot de vertaling en het spanningsniveau. Het was een vermakelijk boek met hele mooie elementen. Alleen helaas niet voldoende spannende elementen. Een leuke en originele twist aan het leven en verdwijning van Agatha Christie. Ook al was zij uiteindelijk niet echt het belangrijkste personage in het verhaal.