Tijdens de laatste week van september ontvangen vijftien deelnemers het boek De dans van de tulpen. Dit is de eerste naar het Nederlands vertaalde thriller van de Spaanse schrijver Ibon Martín. Meteen sluiten Jessica en Marleen enthousiast aan met een eigen exemplaar. Halen we met een volledig team tijdig de eindstreep?

Het boek.

De bloedrode tulp is een steeds weerkerend element in het verhaal. De moordenaar legt telkens verse tulpen - zijn signatuur - bij zijn (uitsluitend) vrouwelijke slachtoffers. Aan Ane Cestero en haar pas opgerichte SEOM-team (Speciale Eenheid Ontwrichtende Moordzaken) om de koelbloedige misdadiger te stoppen. De speurneuzen staan voor een quasi onmogelijke opdracht. Constant hollen ze immers achter de feiten aan.

De leesclub en de discussie.

Het leesclubcafé wordt druk bezocht; alvast een veelbelovend begin. Ook het boek zelf gaat daverend van start. Het enthousiasme is zodanig groot, dat de coördinator reeds tijdens het lezen twee ‘opwarmvragen’ stelt (waarbij er geen spoilers zijn toegestaan).

Zodra de meeste deelnemers het boek hebben dichtgeklapt, begint de echte discussieronde. De diverse vragen worden werkelijk verslonden. We discussiëren bijvoorbeeld lekker druk over sommige quotes, cliffhangers (want die zijn er best wel), de personages en de opgeroepen emoties. Tevens krijgen de deelnemers reacties van Spaanse lezers voorgeschoteld. Succes verzekerd! Zo is er bijvoorbeeld de deelvraag: “Moorden, nonnen, vermiste kinderen, psychisch leed ... Alles in deze roman is met elkaar vermengd. Akkoord?” Eline bevestigt het: “Ja, dit verhaal kent inderdaad veel onderwerpen en het wordt allemaal goed verwerkt; alles krijgt genoeg aandacht.”

Emoties in De dans van de tulpen? Zeker weten; we worden overspoeld met gevoelens van angst, vreugde, woede, verdriet, verbazing, schaamte, walging en liefde. In ieder geval betekent dat een knap pluspunt voor het boek. Kees komt scherp uit de hoek: "Bij schaamte kan ik alleen denken aan Ane, dat ze er spijt van heeft dat ze de arrestant te lijf is gegaan. Maar of ze zich daar nu voor schaamt... dat betwijfel ik... want ze vindt de man nog steeds een rotzak."

Heel wat animo aan het einde van de discussie, waar de deelnemers zelf een vraag kunnen verzinnen en voorstellen. Een democratische stemming levert een winnaar op: Vanessa. Zij stelt de meest pittige/intrigerende vraag. De vele reacties van de anderen is haar persoonlijke kers op de taart.

Beoordeling. 

Margaret neemt voor de eerste keer deel aan een leesclub en besluit: “Het verhaal blijft mede door de sfeer en situaties boeien en het eind is best wel spectaculair te noemen.”

Een andere debutant is Melissa; zij is van oordeel dat het duurt lang voordat het verhaal je pakt. Tevens telt deze thriller ruim 100 pagina’s te veel. 

Nicole Voers eindigt met: “Het boek verdient zeker een buiging, want de opzet is heel erg goed.”

Give N Take besluit: “Een mooi boek, maar het miste een en ander.” 

Gea: “Alle ingrediënten in huis om tot een heerlijk gerecht te komen. Helaas slaat Martín wat mij betreft de plank volledig mis.”

Cindy is stiekem toch wel nieuwsgierig naar het tweede deel in deze reeks. Het ziet er immers naar uit dat de speciale eenheid met Ane Cestero snel weer aan de bak moet in een volgend boek.

Alexandra vergeet in haar recensie het opmerkelijke Baskische decor niet: “Je bladert terug in het boek, alleen maar om dat landschap opnieuw voor je ogen te zien passeren.

Zeven keer vallen er vier sterren uit de Baskische lucht; negen lezers beperken zich tot drie sterren. Een lezer is teleurgesteld in deze dikke pil en komt niet verder dan twee.

Het gemiddelde bedraagt aldus 3,35 sterren.

Een opgetogen coördinator sluit deze swingende leesclub af met een bijzonder goed gevoel. We eindigen zoals we zijn gestart: met zeventien. Straks gaat hij mateloos genieten van een rijkelijk gevuld bord met pintxos en een glas wijn. (Om ietwat af te kicken!)