Over het boek

Een verloren gewaande cultklassieker, een spoorloze auteur: als de jonge Senegalese, in Parijs woonachtige schrijver Diégane een legendarische literaire klassieker uit 1938 in handen krijgt, moét hij de mysterieuze schrijver ervan zien te vinden. Deze T.C. Elimane werd na de verschijning van zijn roman als ‘de zwarte Rimbaud’ gevierd, maar na een schandaal en de daaropvolgende racistisch getinte haatcampagne is hij van de aardbodem verdwenen. De labyrintische zoektocht naar Elimane zal Diégane tachtig jaar later naar Senegal, Frankrijk en Argentinië voeren, in een verslavend verhaal dat verweven is met de complexe erfenis van het kolonialisme.

Leesfragment

Boven alles is De diepst verborgen herinnering van de mens een liefdesverklaring aan de tijdloze kracht van literatuur. De roman zal pas in oktober verschijnen, maar je kunt nu al een sneak preview lezen én je inschrijven voor de Hebban Leesclub met het boek, waarvoor je een vooruitexemplaar ontvangt. Proef van de schrijfstijl en het verhaal en lees hieronder vast een aantal hoofdstukken.

Lees hier een fragment

Dit fragment komt uit Magazine voor Echte Lezers. Dit is niet de opmaak van de roman zelf.

Achter het boek

Mohamed Mbougar Sarr (1990) werd geboren in Dakar en woont in Parijs. La plus secrète mémoire des hommes is alweer de vierde roman van deze jonge auteur en de eerste die naar het Nederlands wordt vertaald, door Jelle Noorman. Het boek is zijn internationale doorbraak, de vertaalrechten zijn in een tijdsbestek van twee maanden aan tweeëntwintig landen verkocht. Het is dan ook dé roman in Frankrijk op dit moment: met het boek won hij de prestigieuze Prix Goncourt 2021 en stond hij op de shortlists van vele andere gerenommeerde Franse prijzen. Atlas Contact-uitgever Jessica Nash laat in een nieuwsbericht weten:

'Het is mijn favoriete romansoort: een zeldzaam gelaagde roman, een literatuur mysterie maar ook een ode aan de literatuur ineen. Een en al genieten!'

Sarr baseerde De diepst verborgen herinnering van de mens op de gebeurtenissen rond de Malinese auteur Yamgo Ouologuem, die na het winnen van de prestigieuze Renaudot in 1868 voor zijn roman Le devoir de violence werd beschuldigd van plagiaat. De auteur stopte met schrijven en ging terug naar Mali, net zoals de fictieve auteur in zijn roman. Sarr in een interview met The New York Times weten dat hij deze beschuldigingen van plagiaat ziet als een uiting van kolonialisme. Ouologuem gebruikte de westerse canon intertekstueel in zijn eigen werk, terwijl westerse auteurs zonder problemen kunnen lenen en verwijzen omdat de westerse canon als hun erfenis beschouwd wordt en niet die van de gekolonialiseerden. In het boek stelt Sarr dan ook het Franse literaire instituut aan de kaak.

De roman bevat daarnaast nog heel wat meer ingrediënten, die in een duizelingwekkende mix samenkomen. Buitenaardse mystieke krachten, reflecties op twee wereldoorlogen, een kritiek op racisme, een vrouwelijke Haïtiaanse dichter en Nazi's. Dat hij de Prix Goncourt – juist met dit boek – daadwerkelijk won, is iets dat Sarr maar moeilijk kan duiden:

'Does it mean that they have a better sense of humor, more self-derision, than believed? Or is it a way to silence me, or to endorse me with the prize? But I really hope that it's because it's above all a good book.'