OVER DE DROOMLIJST

De twaalfjarige Louis is voor de ogen van zijn moeder Thelma aangereden door een vrachtwagen. Hij ligt in coma, en volgens de artsen is de kans op herstel nihil. Ze besluiten om het nog vier weken aan te zien, hopend op een medisch wonder. Thelma is ontroostbaar. Wanneer ze vervolgens thuis onder het kussen van haar zoon een klein schrift vindt waarin hij zijn dromen heeft opgeschreven – een bucketlist met bijzondere wensen, zoals het volgen van een voetbalclinic, een tattoo laten zetten, of een druk kruispunt in Tokio oversteken – besluit Thelma om de dromen van Louis te realiseren zodat hij vredig kan sterven. Maar dan komt ze bij de moeilijkste wens: mijn echte vader vinden.

DE LEESCLUB en hun VERWACHTING

De leesclub bestaat uit zestien lezers (inclusief de coördinator van de leesclub), waarvan een lezeres (Lizzie) meedoet met haar eigen exemplaar.

Ondanks dat de meeste lezers er open instappen zijn de verwachtingen toch hooggespannen. Bijna iedereen verwacht een emotioneel verhaal met ruimte voor een lach en de dozen Kleenex en zakdoekjes worden alvast klaargezet. Zoals bij Julie van Cauteren: ‘Ik denk dat het een boek wordt met een doos Kleenex bij de hand. Maar ik hoop dat een traan afgewisseld kan worden met een glimlach.’ Angèle van Baalen: ‘Ik verwacht een boek waarin op ingetogen wijze een ontroerend en aangrijpend verhaal geschreven wordt over hoe een moeder vecht voor haar kind/hoe zij omgaat met een groot verlies.’ Lena Blomme verwacht dat het een boek is dat je als het uit is nog even moet laten bezinken en Emo spreekt het concept bucketlist aan en hoopt meegezogen te worden in het verhaal.

INHOUDELIJKE DISCUSSIE

Cover en titel versus verhaal

De (hard)cover wordt unaniem prachtig gevonden. JolandavanE interpreteert de cover als volgt: ‘De cover vind ik mooi en goed passen bij het verhaal. Mat zwart ("bijna dood") met fel gekleurde bloemen (in de bloei van zijn leven; iets wat uitkomt).’ Hoewel Jaimie Pisonier de cover mooi vindt, zou ze de gekleurde bloemen persoonlijk niet aan het verhaal over een twaalfjarige jongen linken. Ook Sandra vindt de cover de lading niet dekken: ‘Als je puur alleen op de cover af gaat zou ik dit verhaal er niet bij bedenken.’

De lezers zijn het erover eens dat de titel goed passend bij het verhaal is, hoewel een aantal lezers een vertaling van de originele Franse titel nog beter hadden gevonden, zoals Lotte Trap: ‘De titel is op zich wel passend, al had ik misschien liever gegaan voor iets met wonderen.. Daar wordt in het boek zelf ook steeds naar verwezen. De originele titel van het boek spreekt mij nog veel meer aan.‘

Over Thelma

Er ontstaat al snel een interessante discussie over het gedrag van de moeder. Het feit dat ze gewoon gaat werken als haar zoon zo ernstig gewond in het ziekenhuis ligt stuit op onbegrip. Angèle van Baalen: ‘Dat iemand volledig voor zijn carrière gaat, vind ik begrijpelijk, maar niet zoals Thelma dat deed. Dat was maniakaal. Dat zij ondanks het ongeluk doorwerkt is absoluut niet geloofwaardig. Ik geef toe dat werken een goed afleidingsmiddel is wanneer je rouwt. Maar hier waren we nog niet zover. Dat je als moeder überhaupt je kunt concentreren op iets anders dan de toestand van je zoon, gaat er bij mij niet in.’ Een mening die Sandra deelt: ‘Hoe kan je nu gaan werken alsnog helemaal niet duidelijk is hoe het met je kind gaat na een zwaar ongeluk? ik kan me geen moeder voorstellen die dat doet, carrièrevrouw of niet!’

Taalgebruik

Het taalgebruik van zowel Louis (‘te volwassen’) als van Thelma (‘te kinderlijk’) is ook onderwerp van discussie. Marina de Wit: ‘Ik kan me niet inbeelden dat een jongen van die leeftijd echt zulke taal zou gebruiken.‘ Lena Blomme stoort zich daar niet aan en verklaart het als volgt: ‘Het boek is door een volwassene geschreven hè, en misschien kan die zich niet meteen verplaatsen in meer kinderlijk woordgebruik. Het ligt misschien ook aan de vertaling. Het is geen letterlijke vertaling, uitdrukkingen in het Frans worden in het Nederlands anders vertaald.’

Schrijfstijl mist diepgang

De meeste lezers vinden de schrijfstijl luchtig en gemakkelijk leesbaar. En dat zorgt tegelijkertijd voor teleurstelling omdat het verhaal zich totaal anders ontwikkelt en daardoor niet aan de verwachtingen voldoet. Het verhaal is eerder grappig dan emotioneel en de dozen Kleenex zijn voor niets klaar gezegd. Lizzie: ‘Ik had het zwaarder/emotioneler verwacht. Nu heb ik heel dikwijls moeten lachen over de gebeurtenissen die Thelma deed om de wensen te vervullen.’ Ook de lezers die een meer literair werk hadden verwacht zijn teleurgesteld en missen de diepgang, zoals Julie van Cauteren: ‘Ik had verwacht dat er meer diepgang ging zitten in de dialogen en het verhaal. Het wordt vaak heel luchtig omschreven. Terwijl ik denk als ik hetzelfde zou meemaken wel meer wisselende emoties en meer ernstige gedachten zou hebben.’ Ook Melanie Hoogvliet is daar minder over te spreken: ‘Wat ik wel minder vond was de algehele schrijfstijl ik vond dat het voor het thema van het boek allemaal wat te snel en vlot was geschreven ik miste de diepgang en voor een groot deel daardoor ook de emoties.’

Humor

De uitvoering van de droomlijst zorgt voor grappige situaties. Ondanks dat de lezers zich een beetje op het verkeerde been voelen gezet, kunnen ze de humor wel waarderen. Jessica: ‘Ik vond het echt een vermakelijk boek en het heeft heerlijk weg gelezen maar sluit me wel aan bij de verkeerde verwachting. Ik dacht echt snot spetterend op de bank te zitten huilen. Dit heb ik niet gedaan. Het is meer een grappig verhaal dan een dramatische.’ Er wordt gelachen over het 'Ik durf'-lijstje met onder andere 'de borsten van mevrouw Ernest aanraken'. Sandra: ‘Die borsten-scene was hilarisch ja, ook echt iets wat een jonge jongen zou kunnen denken.’

EINDOORDEEL en WAARDERING

Helaas heerst overall teleurstelling over het verhaal omdat de verwachtingen waar de lezers de leesclub mee ingingen niet waargemaakt zijn. In plaats van een mooi diepgaand, emotioneel literair werk kregen de lezers een luchtige roman, dat eerder het etiket Feelgood of Young Adult verdient. De waarderingen lopen uiteen van 2** tot 4****.

Van de 16 lezers waardeerden vier lezers het boek met slechts 2**, waaronder Angèle van Baalen:  ‘Al met al heeft dit boek mij in veel opzichten teleurgesteld.’ Ook Emo was teleurgesteld: ‘Het boek speelt in op verschillende maatschappelijke vlakken. Carrière maken, het niet zien wat je hebt in je leven tot dat het weg is. Elkaar weervinden, en nieuwe liefdes vinden. Alles komt in een sneltreinvaart voorbij. En dat is net de valkuil van het boek, te snel, te veel, te oppervlakkig.’

Acht lezers hadden 3*** over voor het verhaal, waaronder Katrijn, hoewel haar oordeel niet heel erg positief was: ‘Aangezien het normaal gezien een zwaar en heftig thema is, heeft dit boek niet aan mijn verwachting voldaan. Ik miste meer emotie. Een lach en een traan kwam er bij mij niet aan te pas.’ En dat geldt ook voor Sandra: ‘Verwachting was een aangrijpend boek met een lach en een traan en dat is helaas alleen een glimlach geworden.’ Iets positiever was Lizzie in haar oordeel: ‘Het boek aanraden zou ik zeker doen, maar verwacht er geen heel emotioneel gebeuren van, het is mooi geschreven en het is een mooi verhaal daar blijft het bij.’

Slechts twee lezers waardeerden het boek met 4****. Henriette: ‘Voor mij zat het fascinerende in dit boek vooral in de tussenzinnetjes, die soms zoveel van betekenis deden veranderen. De beschrijving van Tokio, dit moet op ieders bucketlist.’ Melanie Hoogvliet: ‘De Droomlijst van Julien Sandrel maakte de verwachting niet helemaal waar, maar was wel een lekker feelgood boek om te lezen.’

Helaas verzuimde een lezer een recensie te plaatsen en het boek te waarderen.

De leesclub werd met een gemiddelde score van 3*** afgesloten.

In de onderstaande reacties hebben de lezers een kenmerkende quote uit hun recensie van Eerste reserve geplaatst en het aantal sterren dat zij het boek gaven.