Het is in de antwoorden bij de vorige vragen al aan bod gekomen en toch wil ik er graag in deze vraag nog een keer op terugkomen. 

We gaan het hebben over de manier waarop Annie Ernaux de verhalen vertelt.

Enkele voorbeelden: 

Blz 87: Het kwam niet bij je op om wat je in je leven meemaakte in verband te brengen met wat politici verkondigden...

Blz 142: "Mensen raakten in de ban van hun stamboom..."

Blz 220: "Zij is die vrouw op de foto..."

Vraag 4: 

a. Zit er een verschil in bovenstaande voorbeelden en hoe je die ervaren hebt tijdens het lezen? Hoe noem je dit vertelperspectief?

b. Is er een verandering doorheen het boek waarneembaar in de wijze waarop Ernaux de lezer benadert? 

c. Tijdens de antwoorden van vraag 1 kwam het ook aan bod. De verhalen geven een tijdsbeeld weer, meer dan persoonlijke anekdotes en daar sluit de stijl op aan. Als je zelf auteur was geweest, had je dan voor een ik-vorm gekozen? En wat zou je drijfveer geweest zijn? Of zou je nog voor een heel ander vertelperspectief gekozen hebben?