Over het boek

De kunsten bloeiden in het midden van de jaren dertig op Bali. Vanuit de hele wereld trokken kunstenaars naar het eiland en raakten geïnspireerd en betoverd door de Balinese cultuur. Onder hen ook de schilders Rudolf Bonnet en Willem en Maria Hofker. Maar aan die wereld kwam een eind toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Bonnet en beide Hofkers kwamen in een jappenkamp op Celebes terecht. Rudolf en Willem in hetzelfde kamp als Han, de vader van Jan Brokken, Maria in hetzelfde kamp als zijn moeder Olga.

Op ingenieuze en ongeëvenaarde wijze verweeft Brokken hun verhalen. Hij wekt het rijke culturele leven op Bali tot leven, maakt de voortdurende angst in het kamp indringend invoelbaar, en laat zien hoe kunst in onmenselijke omstandigheden een redding kan zijn.

Leesfragment

Lees je graag het menselijke verhaal achter grote geschiedenissen en heb jij ook een hart voor kunst? Lees hieronder alvast een sneak preview van De kampschilders van Jan Brokken.

Lees hier een fragment

Achter het boek

Brokken (1949) is auteur van romans, reisverhalen en literaire non-fictie. Zijn werk wordt in twintig landen vertaald en vier van zijn boeken zijn verfilmd. In zijn nieuwste boek De kampschilders brengt hij de kamptijd van zijn ouders op aangrijpende wijze dichtbij. In zijn hiervoor verschenen boek De tuinen van Buitenzorg schreef Brokken al over zijn moeder Olga, over de vrouw die ze was voor ze zijn moeder werd.

Brokken kende haar alleen als de vrouw van de dominee in een oer-Hollands dorp, maar in de jaren 30 verhuisde ze met haar man naar Nederlands-Indië. Daar leidde ze een vrijgevochten leven, maar het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog verwoestte de wereld waarin het echtpaar Brokken volledig was opgegaan. In 1947 moesten ze terugkeren naar Nederland.

Na verschijning van dit boek ontving Brokken veel reacties, vertelt Trouw. Vaak ging het om mensen die zelf in een jappenkamp zaten of hun nabestaanden. En met de reacties kwam materiaal mee, waarmee Brokken, meer dan in De tuinen van Buitenzorg, het kampleven van zijn ouders kon reconstrueren. Waar in het eerste boek zijn moeder meer centraal stond, treedt in De kampschilders zijn vader op de voorgrond.

'De kunstwerken die in de kampen werden gemaakt, lieten de ergste gruwelen buiten beeld. De Japanners zouden de verbeelding ervan niet toestaan, laat staan zoiets kopen. De schilders konden het bovendien niet. Hofker voelde wat hij schilderde. Zoveel pijn vastleggen was iets dat hem niet lukte.'