En dan, net als je denkt dat je alle kangoeroekronieken gelezen hebt, blijkt er nog een kroniek te zijn. Nee, hè!/Ja, joh!/Oh, tof!/Schei toch uit! *

* streep door wat niet van toepassing is.

Ritsel...

  en ritsel...

  'Zit je nu alweer te lezen?' vraagt de kangoeroe.

  'Al twee uur,' zeg ik.

  'Is dat niet vervelend?'

  'Ligt eraan,' zeg ik.

  'Waaraan?'

  'Waarmee je het vergelijkt.'

  'Uiteraard,' zegt de kangoeroe,  'Vergeleken met jojoën?"

  'Best wel saai,' zeg ik.

  'Twitteren?'

Ritsel...

  en ritsel...

   'Beter.'

   'Aha, ' zegt de kangoeroe, 'Welk boek lees je?'

  'Het communistisch manifest', zeg ik.

  De kangoeroe zwijgt en kijkt één voor één de leesclubdeelnemers aan.

Ritsel...

  en ritsel...

  'Zeggen jullie ook eens wat', zegt de kangoeroe en rommelt in zijn buidel, 'over MIJN boek. Niet het manifest, dat kennen jullie toch niet'.

  'Door  de kangoeroe  te verpersoonlijken, wordt zijn houding, zijn absurditeit, zijn onbeleefdheid en zijn cynisme  aanvaard. Iedereen, ook de lezer, vindt het doodnormaal dat er een kangoeroe rondhuppelt', zegt Marina, 'Geef er 6 jojo's voor'.

  'Woordgrapjes, onderbroekenhumor en literaire gedichtjes, het wisselt elkaar af. Je moet er een liefhebber van zijn om deze ‘humor’ te kunnen waarderen,' zegt Sylvia, 'Mede door de cover en twee hilarische verhaaltjes waardeer ik dit boek met 3 jojo's'

Ritsel...

  en ritsel...

  'Ha, daaristie,' roept de kangoeroe, trekt een rode bokshandschoen uit zijn buidel en zegt tegen de andere Marina: 'Laat je door mij niet storen, lucht je hart!'

  'In een kleine 80 hoofdstukjes hopt en whopt een losgeslagen kangoeroe door het decor, innig verstrengeld in een absurdiaanse, koldereske woordenbrijwals met de protagonist Marc-Uwe',  zegt Marina, maar voordat ze jojos' kan uitdelen roept de kangoeroe,

  '8 jojo's! Wedden?'

  Marina knikt beduusd, en kijkt vervolgens Sorbotrol aan. 

  'Ding dong. Er staat er een kangoeroe voor je deur. Praat niet tegen hem, maar smijt de deur direct dicht!', zegt Sorbotrol en vervolgt snel met '6 hele jojo's!'

  'Is dat het?', vraagt de kangoeroe enigszins geïrriteerd.

  'Nee, want ik wil ook nog graag weten hoe het met de psychiater is en of de man van de Kijk- en Luisterdienst...'

  'Dat gaat je niets aan!', zegt de kangoeroe terwijl hij zijn rechtervoorpoot in de bokshandschoen stopt, 'verder! Volgende lezer!'

Ritsel...

  en ritsel, en ritsel, en ritsel...

  'Om de onderliggende laag van de verhalen goed te begrijpen zul je wat meer van de Duitse politieke / culturele achtergrond moeten kennen. Als die ontbreekt, ontgaat je de onderliggende boodschap', zegt Erna niet van Rico haastig, 'Van mij krijg je ook 6 jojo's'. 

  Erna stoot Debbie aan.

  'Jij bent aan de beurt. Snel, voordattie die handschoen vast heeft gemaakt', fluistert ze.

  'Ik heb me rot gelachen om een aantal kronieken, geglimlacht bij vele, gefronst bij andere en de schouders opgehaald bij een enkele', zegt Debbie en voegt er haastig aan toe, 'Ik heb zelfs 8 jojo's uitgedeeld'

 De kangoeroe kijkt haar strak aan.

  'Helemaal vrijwillig, toch, hè?'

  'Jazeker!', zegt Debbie, 'En ik heb het nergens gehad over een een rokende, vloekende, liegende, lapzwansende kangoeroe, die maar niet ophoudt met briesen over de politiek en een en ander vaag en chaotisch toelicht met geleende filosofieën. Hand op mijn hart!'

  De kangoeroe steekt zijn rechterpoot, voorzien van de bokshandschoen uit naar mij.

  'Vastmaken! Snel!'

  'Ik vond de humor flauw, en de personages leken wel twee tegendraadse pubers die schoppend en vloekend en agressief door het leven gingen', zegt Dini onderwijl de kangoeroe goed in de gaten houdend, 'Het was aan mij niet besteed, een boek om snel te vergeten. Jammer. 2 jojo's, meer niet, vanwege de cover'.

  'Rustig nu', zeg ik en doe net alsof het me niet lukt om de veter van de bokshandschoen te strikken.

  'Zulk commentaar wil ik niet nog een keer!', roept de kangoeroe vertoornd.

  'De volgende! En een beetje positief graag, want andere meningen vind ik stom'

  ' Ik heb regelmatig moeten grinniken, maar de kronieken zijn zeker niet voor iedereen grappig denk ik', zegt Karlijn haastig, maar gemeend, in een poging de boosheid van de kangoeroe te temperen.

  'Verder moet je de inname doseren; de verhaaltjes zijn meer sketches, je kunt merken dat de auteur kleinkunstenaar is die stand-up comedy doet. En daar kun je ook niet uren achter elkaar naar kijken/luisteren. Ik heb 8 jojo's gegeven, net als Debbie '.

  'Dankjewel', mompel ik opgelucht in haar richting, maar kan het strikken niet langer uitstellen. 

  De kangoeroe zwaait zijn rechterarm met de bokshandschoen wat heen en weer.

  'Zit prima', zegt de kangoeroe, 'daar kan ik wel lekker mee uithalen'.

  'Joke', zeg ik nerveus, 'Joke, jij bent de volgende'.

  'Het is een bundel verhalen geworden, die je niet achter elkaar uit kan/moet lezen. Zolang je enkele hoofdstukken per keer tot je neemt, blijft het je interesseren en soms verbazen', zegt Joke kalmpjes en vol vertrouwen, 'Ik geef 6 jojo's. Je houdt er van of niet. Ongewoon is het wel. Het leuke is, dat iedereen het op zijn eigen wijze interpreteert. Knappe vertaling!'

In de stilte die valt, valt het 

Ritsel...

  en ritsel, ritsel, ritsel, ritsel ...

  ten gevolge van mijn nerveuze geblader in het communistisch manifest, dat ik weer opgepakt heb, extra op.

  'Zal ik een stukje voorlezen?', vraag ik, terwijl ik snel vervolg met 'Een spook waart door Europa – het spook van het communisme. Alle machten van het oude Europa hebben zich tot een heilige drijfjacht tegen dit spook verbonden, de paus en de tsaar, Metternich en Guizot, Franse radicalen en Duitse ...

  'Ik schop je voor je reet, als je niet onmiddellijk je kop houdt!, zegt de kangoeroe, 'Ik wil de volgende mening horen!'

  'Al met al vond ik het een saai en gedateerd boek, af en toe zelfs onfatsoenlijk. En eigenlijk zonde van het papier', zegt Erna van Rico onverdroten, 'Voor mij is het een boek waarin de auteur maar één doel heeft en dat is het schoppen tegen de dingen waar hij het niet mee eens is en dat zonder enige grenzen van betamelijkheid en respect in acht te nemen. Ik geef het boek 1 jojo.'

  Er wordt aangebeld. Ding Dong. Iedereen kijkt elkaar opgelucht aan. Afleiding, gelukkig. We lopen allen naar de deur. Ik doe open. 

  'Goedendag! Ik wou u vragen of u ondergetekende even zou willen binnenlaten, slechts ten behoeve van het gebruiken van het gemak te uwer woning.'

  Pijlsnel slaat de kangoeroe toe. De man stort bewusteloos ter aarde. Perplex kijken we de kangoeroe aan.

  'De vertaler,' zegt de kangoeroe.

  Ik knik, ga op mijn hurken zitten en maak het overhemd los. Tussen het borsthaar fonkelt aan een gouden kettinkje het insigne van de Vertalersdienst ons tegemoet.

 'Maar waarom sloeg je hem neer?', vraag ik, 'Hij heeft toch niets misdaan?'

  'Nee, klopt', zegt de kangoeroe, 'maar er was geen hond in de buurt. Je moet wat!'

  'Zullen we hem in een Ikeatapijt rollen en naar de kringloopwinkel brengen?, vraag ik.

  'Welnee', zegt de kangoeroe, 'we gaan gezellig verder. Maak jij mijn handschoen maar weer los.'

  'Wie volgt?', grijnst de kangoeroe, als we weer in de kamer zitten.

  'Marc-Uwe en de kangoeroe praten, discussiëren, kibbelen en ruziën over van alles en nog wat: over vertelperspectief en camerastandpunten, het bestaan van God, voorrang van rechts, internet, de essentie van het oeuvre van Hegel, zelfhulpboeken, therapie, de tattoo van Robbie Williams...', zegt Hilde, 'Rode draad in de bundel is de humor die soms absurd is, soms op slapstick lijkt, maar bovenal een spelen is met taal. Van mij krijgen de kronieken 6 welverdiende jojo's!

  'Zo, de veter is los, kom maar hier, dan trek ik de bokshandschoen weer uit', zeg ik, terwijl ik de handschoen van de rechterpoot van de kangoeroe verwijder en snel verberg.

  'Tsjilp, tsjilp, tjilp', komt er zachtjes uit de richting van de gang, waar de vertaler nog altijd languit ligt, 'Ik ben een vogel....'

Ritsel...

  en ritsel... 

  'Schiet op!', zegt de kangoeroe, 'Straks fladdert die vertaler hier rond. Ik schop jullie voor die tijd het huis uit, maar pas nadat iedereen aan de beurt is geweest.

  Ik kijk op van het communistisch manifest, geef Tea een duimpje en knik bemoedigend.

  'Door het enorme aantal stukjes en daarmee ook het aantal onderwerpen is het samenvatten niet eenvoudig', begint Tea, 'Elk stukje is de moeite waard gelezen te worden.'

  Het getsjilp in de gang wordt zo luid dat het voor een moment Tea overstemt. De kangoeroe whopt naar de gang en geeft de vertaler een luidklinkende dreun met zijn staart. 

  'Kop dicht, Elbert!', raadt de kangoeroe de vertaler aan.

  'Probeer ook de zaken wat luchtig te bekijken en heb oog voor de vertaler die alle specifieke (woord) grappen heeft weten te vertalen' zegt Tea die onverstoorbaar doorpraat, 'Niet alle stukjes waren voor mij even aansprekend, soms snapte ik ze niet (denk ik), of ik vond ze grensoverschrijdend. Dit is een boek dat discussie kan uitlokken, alleen dat is al een reden om het boek te gaan lezen!'

  'Ja, ja, ho maar!', roept de kangoeroe, 'Hoeveel jojo's?'

  '6 welverdiende jojo's', zegt Tea.

  'Is iedereen aan het woord geweest?' vraag ik en kijk rond. Ja. Iedereen knikt. 

  'Wat jammer dat Iris en Hullemans te laat zijn', zeg ik, 'Ik heb nog gewaarschuwd'. 

  'Kan mij dat nou schelen', zegt de kangoeroe, 'kom op, heb je meegeteld? Wat is mijn gemiddelde?'

  'Wacht even hoor, zo snel ben ik niet', zeg ik. 

  Ik tik het aantal jojo's van iedere leesclubdeelnemer in op het rekenmachientje dat ik bij de Lidl gekocht heb, en laat daarna het gemiddelde berekenen. 

  'Je hebt bijna 10 jojo's gemiddeld', roep ik opgelucht.

  'Steengoed einde', zegt de kangoeroe, 'en nu iedereen wegwezen. Hoppa. Opdonderen!'

  De leesclubdeelnemers stormen de kamer uit, de gang in. Bijna alle deelnemers ontwijken de nog altijd languit liggende, tsjilpende vertaler op weg naar de buitendeur.

  De kamer is leeg op de kangoeroe en mijzelf na.

  'Ja', zeg ik, 'was een mooi slot geweest, maar jij moet altijd zo nodig, bij voorkeur grofgebekt, je ei leggen, je wil altijd het laatste woord hebben.'

  'Wil ik helemaal niet.'

  'Tsjilp!'