Met 15 lezers begonnen we aan deze leesclub, de leesclub van de kinderen van Villa Emma van Ivan Sciapeconi.
Een verhaal wat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog, waar we het verhaal van Natan volgen die op de vlucht is voor de Nazi's.
Na de eerste vraag was er wegens onvoorziene omstandigheden een onverwachte coordinatorswissel.
Na een warm welkom begon Renate aan deze klus om het stokje over te nemen van Marieke.

Over het boek:
De jonge Natan stapt in 1942 met veertig andere Joodse kinderen uit de trein op het kleine station van Nonantola, Italië. Allemaal zijn ze op de vlucht geslagen voor de nazi’s, een tocht die hen langs Hamburg, Wenen en Ljubljana leidde. In het Italiaanse dorpje worden ze opgevangen in een verlaten villa en eindelijk lijkt het erop dat het ergste voorbij is. Hier zijn geen getto’s, geen gele sterren, geen nachtelijke razzia’s... Maar toch is Natan niet zo makkelijk overtuigd. De herinnering aan zijn vader, die uit huis werd gehaald door de nazi’s, staat in zijn geheugen gegrift. Bovendien mist hij zijn moeder en broertje, die hij achter moest laten. Natan probeert sterk te zijn en er het beste van te maken.

Dan slaat het noodlot opnieuw toe: de nazitroepen trekken het Italiaanse dorp binnen en de kinderen van Villa Emma moeten halsoverkop een nieuwe ontsnapping organiseren. Maar deze keer zijn ze niet alleen. Deze keer is er een heel dorp dat voor hen vecht.

Schrijfstijl
De schrijfstijl van Ivan Sciapeconi werd deels heel poetisch gevonden, er werden echt hele mooie zinnen uit dit verhaal gehaald, al vonden sommige van ons het een moeilijkere schrijfstijl, waarbij je wel echt moeite moest doen om in het verhaal te komen.

Borduitboekaan: 'Je leest het verhaal vanuit het gezichtspunt van Natan, een kind. Zijn overdenkingen zijn soms zo diep dat ik het niet altijd passend vond bij de leeftijd. Op zich was dat niet storend, maar viel mij wel op. Verder vond ik het boek prettig lezen, haast poëtisch. De woordkeus, het verloop van de zinnen, maakte dat het echt onder mijn huid ging zitten. Heb genoten van het boek!'

Diane: 'Ik vind de schrijfstijl mooi en goed beschreven vanuit Nathan, hij maakt zich niet druk over plaats en tijd maar kijkt om zich heen en neemt alles in zich op. Hij denkt veel na wat ik passend vind bij de situatie waarin hij zich bevindt. Ik word soms echt geraakt als ik een zin lees zoals: "lieve moeder wil ik opschrijven, ik mis je en ik mis mijn vader ook heel erg en mijn broertje Sami..'

Yvonne: 'Ik moest enorm wennen aan de schrijfstijl. Vanaf hoofstuk 7 heb ik het verhaal verslonden en zat ik er veel meer in. Dat ik daarvoor korte momenten kon lezen kan van invloed zijn geweest maar de schrijfstijl is zeker heel anders dan andere boeken die ik heb gelezen.'

Leentje: 'Ik lees graag vanuit het ik perspectief daarbij voel ik me dichter bij het verhaal en het personage staan je voelt je als het ware mee in het verhaal gezogen.
Je moest er wel je aandacht bijhouden soms werden zinnen gedeeltelijk en bijna letterlijk herhaald of er werd van tijdslijn of personage veranderd dat was soms wel verwarrend.'

Setting
In de setting hadden we het erover hoe Ivan Sciapeconi de geschiedenis had gebruikt had gebruikt voor dit verhaal, maar ook over hoe hij de setting van dit verhaal had neergezet.
Het verhaal is op een waarheid gebasseerd verhaal geinspireerd over wat er in de Villa in Nonantola gebeurd is.
Het personage Natan is dan wel fictief maar heel veel andere namen in dit boek hebben echt bestaan.
Je kon merken dat het onderwerp de kinderen van Villa Emma de schrijver aan het hart gingen, maar ook door de namenlijst achter in het verhaal kwam dit boek extra binnen.
Het nawoord bracht ook een hoop duidelijk over dit boek, je kon merken dat de schrijver een geschiedenisleraar is.
Ook werd het gebouw tijdens de leesclub opgezocht door Annemieke waardoor we dankzij google allemaal een idee hadden hoe het er daar uit zag.

Annemieke: De geschiedenis die gebruikt is in het boek, daar houd ik van. Het maakt dat je een verhaal toch anders leest op de één of andere manier. Wat hierboven al genoemd is, is dat het realistisch is neergezet. Daar ben ik blij mee. Bij andere boeken vind ik dat wel eens jammer, dat er teveel wordt aangevuld om een verhaal, een verhaal te maken. Daarnaast ben ik ook blij dat er wel echt een verhaal is ontstaan, geen opsomming van feiten, wat je soms ook hebt bij oorlogsverhalen.
Het nawoord en de namen zijn wel echt een meerwaarde voor dit boek. Ze brengen het verhaal nog meer naar de realiteit, ze maken het meer echt. Daarnaast eert het voor mijn gevoel Villa Emma en de mensen die er bij betrokken waren.

Marjolein: 'De setting van het boek vond ik mooi beschreven. Zinnen als 'het dorp zou nog passen in een notendop. Het platteland eromheen niet, daar komt geen einde aan' zijn een beeldende verrijking van het verhaal.Ik ben het ermee eens dat de algemene geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog meer naar voren mag komen, zodat het tijdsbeeld wordt verweven met het verhaal. Hoewel ik het ook wel weer mooi vind dat het verhaal zich afspeelt op een afgebakende locatie. Het verhaal is een beetje een wereld op zich.De lijst met namen en de informatie in het boek voegen voor mij wat toe. Ik las bijvoorbeeld dat niet alleen kinderen in villa Emma woonden, waardoor mijn beeld van de villa werd uitgebreid.

Leentje: 'Ik vond de setting mooi weergegeven.
Dat de deur op slot is en de villa één en al viezigheid is maar ook de omgeving word goed omschreven zodat je je een beeld ervan kan vormen ook van de personen bv.
Het past bij het verhaal en de tijd 1942 dacht ik.
De namenlijst gaf personen een gezicht wel spijtig dat Natan een verzonnen personage is en niet rust op een bestaand kind ik schat de leeftijd op 15 a 16j gezien de ernst uit vertelperspectief.
ik vond het nawoord zeker een meerwaarde voor het boek ook hier weer door de research van de auteur.'

Marina: 'De setting was duidelijk en mooi weergegeven. Ik kon er mij een beeld bijvormen.
Je voelt doorheen heel het verhaal dat de schrijver research heeft gedaan. De plaatsen en en de achtergrond heeft onderzocht en bestudeerd.'

Wat zou je doen
In deze leesclub zat ook een onmogelijke vraag om te beantwoorden, namelijk of je het zelfde zou hebben gedaan als de moeder van Natan door hem mee te sturen met een kindertransport, waarvan je natuurlijk op voorhand nooit weet of je daar goed aan doet.
Maar ook of je hetzelfde zou doen als de dappere dorpsbewoners in Nonantola, door de kinderen in de villa zoveel mogelijk te helpen.
Natuurlijk kun je nooit zeker weten wat je zou doen, hopend dat je het goede zou doen.

Jessica W: 'Ik weet het niet of ik hetzelfde zou hebben gedaan. Dat kun je niet van te voren zeggen of inschatten. Maar in het nu zou ik wel geholpen hebben maar dan op kleinere schaal.
7B. Ja ik denk het wel. Het is ook een lastig iets waar ze voor kwam te staan. Ze wil haar zoon beschermen voor het kwaad en denkt hiermee goed te doen. Al lijkt het me dat je moeder hart verscheurd wordt van verdriet.'

Joke: 'Lastig om te zeggen, maar ik hoop altijd dat ik de moed en kracht krijg om wel te helpen, vooral om te doen als Christen wat God van me vraagt te doen. Dat ik dan een grote bewogenheid voel om juist te handelen.
Ik begrijp de keuze van Natan's moeder zeker, want je wil het beste voor je kind. Ik ben zelf geen moeder (helaas), maar ik denk dat ik wel hetzelfde gedaan zou hebben, maar uiteraard zoals hierboven al beschreven is, het is een keuze die je eigenlijk niet zou hoeven te maken. Je hebt ook niet veel tijd om erover na te denken en maakt dan een keuze en hoop je dat je beste keuze hebt gemaakt.'

Jessica27: 'ik vind dit moeilijk om te beantwoorden…. Je weet niet hoe je zult reageren in zo’n situatie , als je die nog nooit hebt meegemaakt.
ook een lastige…. Ik zal vechten om mijn gezin bij elkaar te houden. Je weet niet of ze het elders beter hebben… dus ja, ik snap haar keuze (hoop op een goed/veilig leven) en nee, ik snap haar keuze niet. Waarom niet beide kinderen…'

Ilka: 'Ik vind het nogal moeilijk om te zeggen dat ik dezelfde keuze zou maken. Ik hoop echt dat ik ook zou helpen, maar kan me ook voorstellen dat ik onder druk dit niet zou durven. Dat ik teveel schrik zou hebben voor de consequenties. Hoewel het volgens mij ook makkelijker is als een heel dorp dezelfde keuze maakt. Als je alleen moet rebelleren tegen een hele grote en ook veel sterkere groep is dit bijna onmogelijk. Doordat het hele dorp de beslissing maakt, durf je wel opstaan en een andere beslissing nemen.
Ik weet niet of ik afstand zou kunnen nemen van mijn kinderen (ik heb nog geen kinderen). De mama moet helemaal radeloos zijn geweest, aangezien ze deze beslissing neemt. Ik denk ook dat het anders is als je twee kinderen kunt meesturen. Als je er zeker van bent, dat ze elkaar hebben. De keuze maken om één kind mee te sturen en het andere kind niet lijkt me echt heel moeilijk.'

Het oordeel
Met 1 keer 5 sterren, 10 keer 4 sterren en 4 keer 3 sterren is het boek goed beoordeeld, 3,8 sterren gemiddeld.
Het was een leuke leesclub en ondanks dat bij sommige lezers de verwachtingen van dit verhaal anders waren dan het uiteindelijke verhaal is het boek toch goed beoordeeld. Er was in de leesclub ook veel aandacht door de lezers voor de mooie zinnen van Sciapecona, dus hij heeft vele van ons betoverd met zijn zinnen, sommige van ons ook weer niet, want die vonden het een ontoegankelijke stijl.
Hieronder wat lezerquotes

5 sterren
Ilka: 'Dit boek is gebaseerd op waargebeurde verhalen. Het verhaal van Natan is echt heel aangrijpend en je wil heel graag verder lezen en hoopt dat alles goedkomt met de kinderen.'

4 sterren
Gerlinde: 'Ik geef het boek 4 sterren om het bijzondere perspectief, vanuit een kind beschreven waardoor je zo goed kunt meevoelen met hoe hij/een kind oorlog beleeft. Ook de manier van schrijven vond ik mooi.
“Juist dit perspectief maakt het verhaal bijzonder, je leest zijn altijd aanwezige angst, zijn gemis en hoe hij de kinderen om hem heen ziet en ervaart.”
Annemieke: 'Hiermee wordt een bijzonder en relatief uniek oorlogsverhaal verteld, dat vermoedelijk buiten Italië een weinig bekend verhaal was.
Maar misschien heeft dit boek nog wel meer de boodschap dat we het verschil kunnen maken, door er te zijn, door te helpen en door te zorgen voor anderen (ongeacht welke risico's dat voor ons zelf met zich mee kan brengen).'

3 sterren
Denise: 'Al trekt de schrijfstijl me niet persoonlijk aan blijft het een kort verhaal met veel reflectie en met een grote impact, een verhaal dat je nog een tijdje achtervolgt en je doet nadenken. Een verhaal om misschien nog eens te herlezen.'

Beliefje: 'Ik gaf het boek drie sterren omdat mijn verwachtingen omtrent een diepgaand, persoonlijk verhaal niet volledig zijn ingelost
" De angst die ontstaan is vanuit deze trauma’s remt hun soms af in het vertrouwen van vreemden en te geloven in een toekomst… Gelukkig voor Natan zijn daar de herinneringen aan zijn lieve vader en wijze oom Hermann, die hem toch telkens weer een duwtje voor uit geven. "'