22 december, het is bijna kerst wanneer we horen dat we de nieuwe roman van de Amerikaan Kevin Wilson mogen gaan lezen. Hij schreef eerder de verhalenbundel Graven naar het hart van de Aarde en de roman De familie Fang. Wij gaan echter aan de slag met De oneindige familie.

De slimme maar recalcitrante Isabelle Poole raakt zwanger van haar docent. Hij is niet opgewassen tegen het ouderschap en dringt aan op een abortus. Ook van haar ouders heeft Izzy weinig te verwachten:
haar moeder leeft niet meer en haar vader is alcoholist. Izzy wil het kind graag houden, maar heeft geld noch vooruitzichten. Dit is het moment waarop ze dokter Preston Grind ontmoet. Hij doet haar een ongewoon voorstel: met negen andere stellen en hun pasgeboren baby's acht jaar lang deelnemen aan een wetenschappelijk experiment, Het Oneindige Familie Project. Grind wil daarmee zijn theorie bewijzen dat hoe meer ouderlijke liefde een kind krijgt in de eerste jaren van zijn leven, des te beter het volwassen zal worden. Dit utopische experiment loopt natuurlijk volkomen uit de hand.
Het verhaal van De oneindige familie is origineel en weer net zo grappig als De familie Fang, dat werd verfilmd door Jason Bateman met Nicole Kidman in de hoofdrol.

Waar blijven die boeken nou?
We zaten middenin de kerstperiode en dus keken we er niet van op: er werden geen boeken gesignaleerd, de uitgeverij genoot blijkbaar van een welverdiende vakantie. Die echter iets langer duurde dan verwacht, pas op 16 januari doken de eerste boeken op. Maar dan konden we er ook echt aan beginnen, aan ons boek van net geen 400 bladzijden. De deelnemers aan de leesclub kenden elkaar op dat moment al iets beter, we hadden al heel wat leestips uitgewisseld in het leesclubcafé.

Eerste indruk en verwachtingen
Naar goeie gewoonte werd er allereerst gepolst naar een paar eerste indrukken. De cover, die een tiental baby’s in bedjes vlak naast elkaar toont, werd zeer verschillend onthaald. De meesten vonden die leuk en schattig. Anderen waren echter niet zo enthousiast, de foto deed denken aan een kraamkliniek uit de vorige eeuw en kwam niet bijster liefdevol over. Iedereen verwachtte een humorvol boek, een blij en opgewekt verhaal. Kon ook moeilijk anders wanneer je alle quotes op de achterflap van het boek las.

Schrijfstijl & humor
Het boek is vlot geschreven, geen nodeloos ingewikkeld taalgebruik, vrij eenvoudig qua woordenschat. Beschrijvingen en dialogen zijn mooi in balans. We leren de hoofdpersonages goed kennen, ze zijn met velen, maar de auteur heeft met Izzy en dr. Grind voor twee duidelijke spilfiguren gekozen. Gezien de aangekondigde inhoud van het boek hadden we echter een iets wetenschappelijker aanpak verwacht, we hadden graag gezien dat het verhaal psychologisch meer onderbouwd was.

En dan die humor, waarvan sprake op de achterflap van het boek. Wel, die hebben we niet gevonden. De genoemde quote bleken dan ook vooral over een ander boek van Wilson te gaan, De familie Wang. De afwezigheid van de komische noot is geen struikelblok voor het boek, maar een heel aantal lezers is wel met foute verwachtingen gestart.

Het Oneindige Familie Project & de Constante Frictie Methode
9 koppels, de alleenstaande Izzy en 10 baby’s. Zij vormen het onderwerp van de studie van dr. Grind. Zijn idee is dat je ‘betere’ kinderen krijgt als je ze gemeenschappelijk opvoedt. Het experiment, dat tien jaar moet duren, gaat door het leven als het Oneindige Familie Project. We hadden het in de leesclub uitgebreid over de voor- en nadelen van het samenleven, van de gezamenlijke opvoeding. Wat is er positief voor ouders en kinderen? Wat is er negatief voor beide partijen? En wat zullen de gevolgen voor de kinderen zijn wanneer ze volwassen worden en hun eigen weg in de wereld moeten vinden?

Van doorslaggevend belang voor het opzetten van het experiment is de Constante Frictie Methode. De ouders van dr. Grind voedden hem op vanuit het principe dat hij gehard moest worden tegen alle mogelijke tegenslagen die het leven voor hem in petto zou kunnen hebben. Hij was daardoor heel de tijd beducht op een volgend ‘testmoment’ en kon niet ontspannen opgroeien. De leesclubbers zijn van mening dat hij zich door de realisatie van het Oneindige Familie Project wou afzetten tegen de manier van opvoeden zoals hij ze gekend heeft. Hij wilde ontdekken hoe het kinderen zou vergaan die niet voortdurend met tegenslag geconfronteerd werden, die sowieso graag gezien werden.

Beoordeling
15 van de 16 deelnemers haalden de eindstreep. Laaiend enthousiast was niemand, daarvoor miste het boek diepgang en van de verwachte humor kwam ook al niets in huis. Het einde was voor velen iets ‘te feelgood’, het paste niet helemaal bij de rest van het boek. Toch is De oneindige familie goed te pruimen en scoorde uiteindelijk een gemiddelde van 3,2 sterren (vier keer 4 sterren, tien keer 3 sterren, 1 keer 2 sterren). 

Verslag door Greet Braem - leesclubcoördinator