Justin Cronin (1962) is geboren en getogen in New England in de Verenigde Staten. Hij is docent Engelse literatuur aan de Rice University in Texas. Hij schreef de veelgeprezen romans De zomergast en Mary en O'Neill (later ook uitgegeven als Twee gewone levens), waarvoor hij onder andere de PEN/Hemingway Award ontving. Zijn internationale doorbraak kwam er echter na de publicatie in 2010 van De oversteek, het eerste deel van een trilogie rond een post-apocalyptische vampier.

Verslag Meet & Greet

Uitgeverij Cargo organiseerde afgelopen zondag 13 november een Meet & Greet met Justin Cronin in het American Book Centre in Amsterdam. De auteur was in november in Nederland om zijn lezers te ontmoeten en zijn boeken te signeren. Gelukkig had de sympathieke schrijver tijd om vragen te beantwoorden. Hij beantwoordde deze enthousiast en uitgebreid, het was een genot om naar zijn verhalen en anekdotes te luisteren.

Vertaald

Zijn trilogie is in bijna alle talen vertaald, het  Arabisch en Swahili uitgezonderd. Hij zegt verbaasd te zijn dat hij in sommige landen zo geliefd is. Als voorbeeld noemt hij Brazilië en Kroatië. In Australië is de trilogie nog het meest populair. Hoewel er weinig mensen wonen, zijn er relatief gezien de meeste boeken verkocht.

Inspiratie uit boeken

Elk van de boeken uit de trilogie heeft een boek achter zich staan. Het eerste deel ‘De oversteek’ is geïnspireerd door ‘Lonesome Dove’  van Larry McMurty. Het stamt uit 1986 en won de Pullitzerprijs voor fictie. Het is een westernavontuur over een aantal Texasrangers die hun vee van Texas naar Montana drijven. Het gaat over Indianen, slangen en vechten én het is literatuur. Dat overtuigde Justin ervan dat je in elk genre literatuur kunt schrijven.
Voor hem is 'De Oversteek' een apocalyptische thriller met horror en science fiction maar bovenal vindt hij het een westernverhaal (hij gebruikt ook de term ‘road novel’ ter beschrijving van deel een). Het gaat over een reis van California naar Colorado en de tocht is gevaarlijk. In plaats van Comanches belagen roofzuchtige monsters de mensen. En net als in een western draait het om ontdekking en avontuur. Alles is nieuw net als voor de eerste Amerikaanse kolonisten, er is schoonheid en er is gevaar.

In 1984 schreef Justin een scriptie over 1984 van George Orwell. Dat boek diende ter inspiratie van het tweede deel van de trilogie ‘De Twaalf’. Het boek is ‘een gebruikshandleiding voor het besturen van een politiestaat’. Het gaat over propaganda, mind-control en hoe je mensen zo ver krijgt om elkaar te verraden.

In januari komt deel drie ‘Stad van Spiegels’ uit. Ook hier is sprake van een achterliggende roman. Deze keer is het ‘Moby Dick’ van Herman Melville. De overeenkomst tussen beide boeken zijn de rollen van de walvis en die van kapitein Achab. Fanning vertolkt het personage van de walvis en Amy is kapitein Achab. De rollen kunnen volgens Justin ook omgedraaid worden. Het gaat in dit deel om een conflict met God net zoals in Moby Dick waar de walvis God voorstelt. Justin noemt ook  het verlies van het beloofde paradijs zoals in Milton’s Paradise Lost en merkt op dat Moby Dick hiernaar verwijst. Hij vindt Lucifer  in Paradise Lost het meest interessante en sympathieke karakter. Justin bekent overigens dat hij Moby Dick maar een saai boek vindt.

Drie verschillende sferen

Cronin wilde drie verschillende boeken schrijven.  Ieder boek moest zijn eigen sfeer krijgen. Een boek heeft volgens hem een manier om zichzelf op een bepaalde manier te gedragen.

Wanneer hij dit uitlegt haalt hij  John Gardner aan,  de schrijver van ‘The Art of Fiction: Notes on Craft for Young Writers’. Deze  zei dat er maar twee plots waren:  ‘Weggaan van huis’ en ‘Een vreemde komt op bezoek’. Het eerste deel, ‘De Oversteek’,  bevat beide plots en is daardoor een soort roadnovel, waarbij mensen steeds maar aankomen en vertrekken.

Het tweede boek, ‘De Twaalf’ heeft een heel ander karakter. Het is meer statisch en gaat over infiltratie. Cronin dacht bij het schrijven ervan vooral aan de bezetting van Irak. Zijn personage Kittridge, een Afghaanse oorlogsveteraan, was slachtoffer van een terroristische aanslag waarbij een kind het leven liet. Personages die je leuk vindt in de politiestaat van Iowa veranderen gedurende het verhaal in terroristen. Hiermee laat Justin je zowel de dader als de slachtofferkant beleven.

‘Stad der Spiegels’ gaat over afscheid nemen. Met dit deel neemt hij afscheid van de trilogie en dat bezorgt hem melancholische gevoelens. Het voelt alsof hij ontslagen is en hij ervaart dat een tijdperk ten einde is gekomen. Cronin heeft tien jaar van zijn leven besteed aan de serie. Het was de periode waarin zijn kinderen opgroeiden. Intussen is zijn dochter volwassen en heeft ze het huis verlaten. Het zelfstandig worden van zijn kroost was van invloed op het schrijven van dit laatste deel. Ook hier is sprake van afscheid nemen. Hij gebruikt hiervoor de term Lege Nesters, een term voor ouders waarvan de kinderen het nest verlaten. Hij heeft het als  een opluchting ervaren om hierover te kunnen schrijven. De karakters in het boek zijn net als hijzelf vijftigers en ze staan met hun belevenissen dichter bij hem. Ze worden geconfronteerd met de vraag wat ze nu aan moeten met de rest van hun leven want de klok tikt. Justin zegt dat de hele epiloog over hemzelf gaat, het karakter in de epiloog is hijzelf op 54 jarige leeftijd.

Over Research

Boeken schrijven vergt een hoop research en ook Justin heeft zijn eigen manieren om aan informatie te komen. Veel info googelt hij op het internet bij elkaar. Zo heeft hij technische schema’s opgezocht om uit te zoeken hoe hij een locomotief zonder sleutel aan de praat kan krijgen.
Hij heeft ook professionals die hem bijstaan. Een voormalig collega die biologe is, helpt hem sinds boek twee met vragen over genetica en andere biologische zaken. In boek drie heeft ze bijvoorbeeld een titel verzonnen voor het wetenschapsproject van Fanning op high school.

Heeft elk wapen uit  het boek gebruikt

Een van zijn voormalig studenten heeft lange tijd als officier in het leger gezeten en dient hem regelmatig van advies. Hij heeft trainingen gevolgd om te leren schieten en om diverse wapens te leren gebruiken. Hierdoor kent hij militairen en politieagenten van bijvoorbeeld de DEA en uit SWAT-teams. Zijn karakters uit de trilogie gebruiken veel wapens. Justin maakt er een punt van om ieder wapen dat in het boek staat  zelf  gebruikt te hebben. Hij heeft er zóveel plezier aan beleefd dat hij de belangrijkste wapens van zijn hoofdpersonen in bezit heeft. Hij vertelt ook hoe belangrijk het voor hem is om geen fouten te maken. Een aanzienlijk aantal fans heeft een militaire achtergrond en zij zouden acuut afhaken als hij bijvoorbeeld zou vergeten dat bepaalde geweren zonder magazijn nog een kogel in de kamer hebben. Dat betekent dat degene die het wapen vasthoudt nog niet ontwapend is.

Elke kilometer drie keer afgelegd

Het beste onderzoek is dat waarbij jezelf fysiek aanwezig bent, aldus Justin. Zo heeft hij elke kilometer die zijn personages hebben gereisd zelf minstens drie keer afgelegd. Elke plaats in het boek kent hij heel goed. Hij is er veel geweest of heeft er vlakbij gewoond. Zo woonde hij in Memphis Tennesee  in de buurt van de dierentuin, de plaats waar het klooster van de nonnen uit deel een op uitkeek. De dierentuin is overigens echt, het klooster heeft hij verzonnen. Hij vindt het belangrijk om plaatsen en afstanden goed te kennen zodat ze echt lijken en niet van bordkarton. In boek drie komt bijvoorbeeld het Grand Central Station van New York voor. Dat is een belangrijke en bekende ontmoetingsplaats waar tal van Amerikanen met elkaar afspreken en waar relaties ontstaan een verbroken worden. Ook hij heeft daar de nodige afspraakjes gehad. Net als in het echt is Grand Central Station in het boek een belangrijke ontmoetingsplaats. Justin vindt het belangrijk dat dit soort plaatsen herkenbaar en ‘echt’ overkomen.

Anekdote: 'Rosswel Massacre'

Een belangrijke en ernstige gebeurtenis in de serie was de 'Roswell Massacre' in New Mexico. Justin heeft in zijn research naar deze plek zijn eigen Roswell Massacre meegemaakt. Hij wist er smakelijk over te vertellen en zorgde met zijn verhaal voor aardig wat hilariteit. Justin had zijn vrouw en kinderen meegenomen op de trip naar Roswell ,de plek waar in 1947 een ufo zou zijn neergestort. Net voor ze naar Roswell afslaan wordt hun zoontje van vier ziek. Hij blijft overgeven in de auto en ze wisten allemaal dat dit virus hun niet bespaard zou blijven. Ze hadden ruzie in de auto over de situatie en namen in Roswell een hotel om met zijn allen het virale noodlot te ondergaan. Een familie grapje…

Film

Cronin heeft al na zijn eerste boek de filmrechten verkocht. Het was de bedoeling dat Ridley Scott de film ging maken. Maar,  zoals Justin zegt, voor een film kent het verhaal teveel personages en teveel verhaal. Zoals wel vaker in Hollywood gebeurt, waren hun ogen groter dan hun mond. Er zijn voorstukjes gemaakt en Justin vond ze vreselijk.
Nu zijn er plannen voor het maken van een televisieserie. Fox zal een pilot uitbrengen en in geval van succes zal een televisieserie volgen.  Met een televisieserie is er meer kans dat het beter wordt, aldus Justin. Maar dit soort dingen is altijd onzeker.

Weetjes..

Het moeilijke aan de Oversteek-trilogie was de afgeslotenheid van de maatschappij. Metaforen die je in onze huidige maatschappij gebruikt kunnen daar niet bestaan want er is weinig voedsel en er zijn ook weinig andere zaken voor handen. Mensen moeten lange afstanden afleggen om te communiceren. Daardoor is er weinig materiaal om de karakters psychologisch te onderbouwen. In deel twee had hij daar al minder problemen mee.

In 2005 is hij met het eerste deel begonnen. Over het schrijven van deel twee heeft hij in totaal twee en een half jaar gedaan. Hij heeft er een half jaar over nagedacht en het proces van schrijven tot publicatie duurde vervolgens nog twee jaar. Hij ziet schrijven als een baan en werkte zelfs ’s nachts door maar nu hij ouder wordt neemt hij meer rust en hij heeft hij het nachtelijke werk afgeschaft.

Hij vond het ook leuk om een boek te schrijven dat de generaties overbrugde. Wie bij wijze van spreken in deel  een nog baby is zal in deel drie vader zijn.

Ondanks de hoeveelheid pagina’s en personages gebruikt Cronin geen systeem om gebeurtenissen en karakters te registeren. Hij onthoudt alles in zijn hoofd. Voordat hij aan een nieuw deel begon las hij wel de vorige boeken.

Wat hem betreft bestaan genres niet. Hij houdt er niet van boeken in te delen in genres.

Wat gaat de toekomst brengen?

Na deze trilogie schrijft Justin weer onverdroten verder. Hij heeft al drie ideeën op stapel staan en zal een ervan kiezen om mee verder te gaan. Maar wat hij ook gaat schrijven, het zal plaats vinden in de moderne wereld waar internet en facebook bestaan en waar je overal aan eten kan komen. Daar verheugt hij zich nu al op...