Op een gezellig en knus plekje komen we samen om nog even na te praten over De pruimenpluk. Natuurlijk hebben we Dimitri Verhulst uitgenodigd want we willen hem toch het een en ander vragen. gelukkig ging hij in op onze uitnodiging voor een verkapt interview...

We zitten hier allemaal bij elkaar om Meneer Verhulst verslag te doen van onze heerlijke fruitzoete leesclub. We wachten nog heel even op onze gast. Aha, daar is hij al. Gaat u zitten, meneer Verhulst, neemt u plaats! Lust u koffie of thee (nee, iets anders hebben we niet!) of anders een glaajse water? Koekje erbij? Zit u goed? Fijn, dan kunnen we van start.

Geachte meneer Verhulst,

Welkom in ons midden. Ik hoop dat u het naar uw zin heeft nu u geflankeerd wordt door Nathalie en Annet (zij riepen het hardst en kregen de eer). Ine zal volstrekt anoniem via de speaker meeluisteren en meepraten en wil u ook nog een vraag stellen, toch Ine?

Wacht even, voordat ik het vergeet, Paul heeft een presentje dat hij u wil overhandigen. Een doosje verse pruimen.

Paul: Beste Dimitri, ben je zelf ook een pruimenplukker? "

Meneer Verhulst, fijn u te ontvangen bij de deelnemers van de leesclub op Hebban rondom De pruimenpluk. We hebben de novelle goed bestudeerd, aan de tand gevoeld en tot op de pruimenpit geanalyseerd. Allereerst hebben we de cover bewonderd waarbij de stilistische goud-witte pruimenbloesem contrasteert met de, in donkerblauw opgaande, sierlijke pruimentakken die ook weer terugkomen op de frontispice van uw novelle. De een was lyrisch, de ander vond het wel aardig.

Daarna bespraken we uw schrijfstijl en hemelden een aantal citaten op. Er viel heel wat over te zeggen. Zo vielen de Vlaamse woorden op maar ook het gebruik van neologismen (Ine: een prachtige taalvondst. Tea: een woordkunstenaar). De een waardeerde de humor (Eeke herkende dit minder) en de ander genoot van het beeldende taalgebruik. Terwijl er hier en daar sprake was van meer platvloerse zinnen waardeerden we de poëtische stijl met ritme en hier en daar een snufje alliteratie. Ja, we waren tevreden over de schrijfstijl van uw boek, de schrijfstijl die de boventoon voerde, die de inhoud van het verhaal misschien soms overschaduwde.

Monica van der Most: Ha ja, ik heb bij deze zin gelachen en kreeg een vreemde blik van mijn man terug… (had ik bij dit boek wel meer trouwens).

Annick Morel:  “Zo prachtig omschreven. De woorden worden beelden en de zinnen een filmfragment.”

Het taalgebruik werd omschreven als prachtig, bloemrijk maar soms ook sobers, minimalistisch, poëtisch en zelfs barok. Ook is het taalgebruik zorgvuldig en doordacht met pareltjes van zinnen die soms kort (geen woord te veel) en soms ook juist lang zijn. Ze bevatten ritme waardoor het poëtische bekrachtigd wordt.
U maakt het alledaagse tastbaar en schrijft beeldend/filmisch. U toont gevoelens, maakt gebruik van  symboliek, van dialect, van Vlaamse woorden. U geeft het iets eigens en maakt het sappig.
Het boek bevat weinig dialogen, maar als er sprake van is, zijn de dialogen krachtig en hoef je niet na te denken over wie er aan het woord is. U laat de hoofdpersoon ook wel eens zichzelf aanspreken en we leerden van IrisDB een nieuwe term: focalisator.

Uschi: ...op iedere pagina een zin die je wilt inlijsten.

Al snel werd tijdens de discussie duidelijk dat de leesclub bestond uit een aantal echt fans die al heel wat Verhulsten op de teller hebben staan maar ook enkele lezers (Jacqueline) die nog nooit een Verhulst hadden gelezen en met dit boekje hun vuurdoop hadden. Van de lezers die al bekend waren met uw werk waren niet allen ervan overtuigd dat dit uw beste werk was. Anderzijds waren de nieuwelingen erg enthousiast en gingen ze op zoek naar eerder werk om te genieten van de schrijfstijl en humor. Het is al vaker genoemd in de media maar u weet schrijnende zaken van het leven in een roman goed te combineren en te larderen met humor.

De novelle was ons eigenlijk iets te kort. We gingen op zoek naar meer leesvoer en meer informatie. We lazen stukken over uw leven, gingen op zoek naar autobiografische elementen en stuitten ook op diverse recensies. We vonden uitspraken in deze recensies waar we het niet helemaal mee eens waren. Anderzijds hadden de meesten ook wel wat vragen over de onbenullige, ietwat beuzelachtige verhaallijn. Voor de een maakte dat niet uit, de humor en schrijfstijl deed wonderen. Voor de ander was het wel een minpuntje.

De een noemt het plot verrassend met toch een onverwachte manier van aanpak van Mathis, terwijl de ander het voorspelbaar vind als een Harlequin roman: man krijgt vriendin, er is een ex, ze gaat weg en komt weer terug, maar wel een Harlequin met een poëtische manier van schrijven met zwartgallige humor, mooie sfeerschepping en mythologische elementen en ook telkens dat schaken. De auteur creëert een zekere spanning hoewel de afloop enigszins voorspelbaar is, enkel de weg er naar toe is verrassend.

Ondergetekende ging op zoek naar eventuele verborgen diepgang en bedacht een theorie over een verhaal als een schaakspel. Marriet riep dat het almaar zoeken naar deze diepgang en bedenken van diepere lagen, waarschijnlijk op uw lachspieren zou werken omdat we meer er achter zoeken dan ooit uw bedoeling was tijdens het schrijven. Ze zou graag antwoord van u willen hebben op de vraag hoe u dit ervaart en of u er stiekem trots op bent? We zijn benieuwd naar uw antwoord.

Nu we u toch aan de tand kunnen voelen willen ik u nog meer vragen voorleggen.

Karla de Greve wil haar vraag als volgt inkleden: Meneer Dimitri, ik zou u graag meenemen naar een  locatie ergens aan een meertje omzoomd door veel bomen. Daar zou ik u vragen of hij even naakt wil gaan zwemmen en van zodra u in uw blootje in het water zit zou ik een aantal beeldschone waternimfen op u afsturen. Ik ben benieuwd hoe u hierop reageert.

Lisette gooit het over een andere boeg: Beste Dimitri, Houd je naast schaken nog van andere spelletjes? Omdat ik niet van schaken hou, maar wel van spelletjes, zou ik u willen uitdagen voor een potje Clever.

Marijke (en ook anderen!) vindt u woest aantrekkelijk en Marianne is geïnteresseerd in uw platenhoezen collectie. Ze vraagt zich af of de Pruimenpolka er tussen zit.

Meneer Verhulst, ik vond het een aangenaam genoegen u in ons midden te hebben en plezierig dat u onze vragen zo fijn beantwoord heeft. Dat blijkt echt een toevoeging op onze leesclub te zijn. Zeg maar: de Pruim op de taart.

Als afsluiter van dit gesprek wil ik u nog de vraag van Ine niet onthouden.

Ine: Hoe makkelijk leeft u zich in, in uw hoofdpersonage. U staat er immers niet om bekend om echt langdurige relaties te hebben. Ik wil dus vragen of de fun er voor u ook af is, eenmaal de jacht voorbij is; of u dan ook snel het gevoel heeft een paardjesspel te spelen terwijl het leven ook een schaakwedstrijd kan zijn.

O jee, voor ik het vergeet, we hebben uw novelle beoordeeld met een 4,1 op een vijf-punt-schaal. Dat is toch zeer aardig?