Met 15 lezers zijn we ruim een maand geleden gestart met deze leesclub, waarbij Erik Rozing ook vragen van ons allemaal heeft beantwoord. En ook twee enthousiaste deelnemers, Tea en Harriet, sloten zich aan met een eigen exemplaar bij deze gevarieerde groep lezers, bestaande uit zowel mensen “uit het vak” als de leken in de zorg en/of psychiatrie.  Lien werd getriggerd om zich aan te melden doordat zij zelf heeft ondervonden hoe dun de lijn kan zijn tussen professioneel werken en een behandelrelatie opbouwen en ook op Jolien had het issue afstand en nabijheid een aantrekkende werking. Bianca geeft aan dat ze zeker weet dat Rozing de verwachtingen heeft waargemaakt als ze het boek gaat uitlenen aan haar collega’s omdat ze vind dat deze het ook moeten lezen.

“Hanne: Automutilatie, suïcidaliteit en euthanasie zijn zware onderwerpen, maar de humoristische schrijfstijl zorgt ervoor dat het boek aangenaam en vlot leest.”

Belangrijkste personages zijn psychiater in opleiding Edgar en zijn patiënte Stella. Menno omschrijft de ontwikkelingen in hun relatie als bloedstollend en voor Tea is het als een symbiotische relatie, waarbij het boek er niet zou kunnen zijn zonder beide personen. Wat door meerdere lezers als heel positief wordt gezien is de manier waarop Edgar, ondanks zijn problemen, toch persoonlijke aandacht aan al zijn patiënten blijft geven en de mens achter de problematiek ziet. Het smalle koord dat de balans vormt tussen prive en werk en afstand en nabijheid is voor alle lezers het hoofdthema dat Rozing heeft uitgewerkt. Bianca vraagt zich ook af of de schrijver hiermee de lezers wil aanzetten om na te denken over wat normaal gedrag is.

“Guy: De psychiater en het meisje is een verhaal over levensechte mensen, al dan niet met psychische problemen. Voor velen een onbekende wereld die bijzonder mysterieus lijkt. De auteur slaagt er echter in om zelfs onvervalste leken, mezelf inbegrepen, te boeien met zijn debuutroman.”

Iedereen is het erover eens dat De psychiater en het meisje een vlot geschreven roman is, waarbij de medische termen goed passen in het verhaal en volgens Annet juist een extra toevoeging bieden. Guy benoemt het inzetten van de flashbacks als een positief punt om alles te kunnen begrijpen en ook Feetje heeft juist hierdoor de personages beter leren kennen. De vraag die wel bij meerdere lezers, waaronder bij Geerdina, opkomt is welk gedeelte en fictie is en welk gedeelte uit het brein van de auteur is ontsproten. De beeldspraak die Rozing vaak inzet zorgde voor diepgang en Hanne noemt dat voor haar ook de beschreven gedachtegangen van Edgar hierbij een meerwaarde waren.

“Victor: Bij het beschrijven van de galgenhumor die de personages inzetten om het soms niet te bevatten leed te relativeren is Rozing op z’n sterkst.”

“Je leest eigenlijk drie verhalen door elkaar: de worsteling van een aankomend psychiater, een soort PAAZ-roman over mensen in de instelling en een licht filosofische verhandeling over dilemma's in de psychiatrie”, omschrijft Victor De psychiater en het meisje. Het debuut waarmee Erik Rozing de lezers heeft geraakt en verwachtingen heeft waargemaakt heeft een gemiddelde beoordeling van 4* gekregen.