Benieuwd naar het eindoordeel van deze leesclub over De tijdontkenner? Lees hieronder de samenvatting.

OVER DE TIJDONTKENNER
Ilse Ceulemans is eindredacteur voor Knack Weekend en werkte als journalist voor verschillende bladen, waaronder Flair en Libelle. In 2016 verscheen haar eerste boek, Het Ministerie van Werkplezier, over hoe je je werk anders kunt organiseren. Haar romandebuut De tijdontkenner verscheen in 2022 bij uitgeverij Manteau.

Erik schrijft al jaren de televisiepagina’s voor de krant, maar op zijn eenenvijftigste heeft zijn baan zijn nut verloren in een tijdperk waarin iedereen enkel nog maar online series kijkt. Op een ochtend besluit Erik niet meer naar zijn werk te gaan en die dag trekt zijn leven aan hem voorbij, evenals de vele levens die hij niet heeft kunnen of durven leven. Langzaam lijkt Erik de grip op zijn verhaal en zijn leven te verliezen.

DE DISCUSSIE
De titel en het omslag van De tijdontkenner maakten direct al veel los in de discussie, want wat deed die goudvis daar? Bianca Meeuwissen: ‘In het gehele boek komt de goudvis terug; als symbool, als vergelijking met of als tegenhanger van de mens.’ Uiteindelijk was de meerderheid van de deelnemers het erover eens: titel, omslag en inhoud van het boek vormen een geslaagde eenheid. Marieke IJsendoorn: ‘De titel is perfect gekozen, zodra je begint te lezen begrijp je waarom de auteur voor deze titel heeft gekozen. De titel doet ook echt recht aan de kern van het verhaal.’

De meningen over hoofdpersonage Erik waren in eerste instantie verdeeld. La vida es bella: ‘Het hoofdpersonage Erik vond ik eerst maar niks, eerder zo iemand die jullie in Nederland een zak noemen. Hem treft nooit schuld.’ Veel lezers vonden Erik een ‘gewoon’ of eenvoudig personage, een grijze muis die vooral teleurgesteld is in het leven en baalt van het ouder worden. Wilma: ‘Heel dubbel gevoel bij Erik. Zielig, kwetsbaar, maar ik heb geen enkel goed gevoel over het vreemdgaan als je weet dat er zoveel verdriet is tussen hem en Anna.’ De andere personages vallen weg vanuit het perspectief van Erik, ze worden in dit boek niet direct gemist maar naar een deel twee vanuit het perspectief van Anna hebben de deelnemers wel oren.

De korte hoofdstukjes maakten het boek lekker leesbaar, hoewel de opbouw voor sommigen verwarrend was vanwege de doorbreking van de chronologie. Charlotte88: ‘Ik vond het een fijne opbouw. De korte stukjes maakten dat ik iedere keer toch nog een klein stukje verder wilde lezen (en voordat ik het wist had ik het boek al uit).’ De schrijfstijl van Ceulemans werd als heel prettig ervaren. Annie ten Cate: ‘De schrijfstijl van Ceulemans is helder, geen ingewikkelde zinnen, geen moeilijke woorden en vaak ook korte zinnen. Wel zinnen die ertoe doen.’

De belangrijkste thema’s die genoemd werden zijn eenzaamheid, midlifecrisis, verlies, afscheid, teleurstelling en angst. Alfred Wald: ‘“Is dit het, het leven?” Dé levensvraag horend bij een midlifecrisis, voor mij het hoofdthema.’ De bijdragen die de auteur zelf leverde bij alle vragen werd door alle deelnemers als een grote meerwaarde ervaren, op die manier kon zij vragen beantwoorden en onduidelijkheden verhelderen waardoor de discussie nog meer diepgang kreeg.

HET OORDEEL
De meeste lezers gingen zonder al te veel verwachtingen deze leesclub in en werden in eerste instantie vooral getriggerd door de titel of de flaptekst. Marieke IJsendoorn: ‘Ik had vooraf niet zo heel veel verwachtingen. Ik was naar aanleiding van de flaptekst gewoon heel erg benieuwd welke kan het verhaal op zou gaan.’ De meeste lezers gaven aan positief verrast te zijn door het boek. Loesheideman: ‘Ik ben positief verrast door de korte hoofdstukken en de mooie woordspelingen. Ik heb het al eens eerder aangegeven maar prachtige vergelijkingen en beeldspraak!’

Marjolein: ‘Het boek vond ik boven verwachting goed geschreven: veel lagen en richtingen. Goed in balans.’ Een over het algemeen hoge waardering dus voor De tijdontkenner van Ilse Ceulemans. Anneke: ‘Aanvankelijk is het beetje puzzelen wat er precies wanneer gebeurde, maar na een tijdje gaan die tijdsprongen vloeiend en krijgt het verhaal meer dimensie.’

Het eindoordeel komt op een gemiddeld aantal sterren van 3,9.