Eindverslag De verborgen kinderen van Elizabeth Byler Younts

Laat ik dit eindverslag beginnen met mijn welgemeende dank aan de deelnemers. Maar liefst vier lezers sloten aan met een eigen exemplaar, wat het enthousiasme voor deze roman meteen aantoont. Van zodra het leescafé z’n deuren opende tot de laatste vraag vlogen de reacties heen en weer en ontstonden interessante discussies die ook mijn perspectief op bepaalde passages hebben beïnvloed.

Het verhaal wordt verteld door Brighton, die als volwassene door het leven gaat als Nell. Zowel haar eigen ontwikkeling als de relatie tot haar surrogaatmoeder Joann en vriend Angel werden uitgebreid besproken. Iedereen is het erover eens dat het pad dat Brighton heeft afgelegd van een kind dat opgroeit in een instelling tot zelfstandige, volwassen vrouw een interessant uitgangspunt voor een roman is.

Waar de meningen wel over verschillen is hoe overtuigend de auteur dit verhaal gebracht heeft. Voor een aantal deelnemers zit het ik-perspectief daar voor iets tussen. Zo schrijft Greet: “Het nadeel van een ik-perspectief is dat je een eenzijdige kijk op de dingen krijgt. Een extra perspectief kan de dingen vaak wat meer diepgang, meer objectiviteit geven.” Moirah gaf dan weer aan dat ze Brightons stem te weinig realistisch vond en had liever gezien dat het boek in derde persoon geschreven was.

De manier waarop Joanns houding tegenover Brighton plots verandert, maakte veel deelnemers nieuwsgierig naar haar perspectief. Ze speelt nu een cruciale rol in het verhaal, maar we kennen enkel Brightons versie. Voor de lezers was het vertelperspectief wel een schot in de roos. Zij voelden zich nauw betrokken bij het verhaal en konden met Brighton meeleven.

Een tweede punt van discussie is de opbouw van het boek. De opdeling in twee tijdslijnen, waarbij enerzijds de jonge Brighton aan bod komt en anderzijds de volwassen Nell, wordt als een goede techniek ervaren. Zo schrijft Lieve F.: “Sommige schrijvers maken er een moeilijk te volgen zootje van door steeds maar weer in de tijd achteruit en vooruit te springen. In dit geval is het een bijzonder aangename afwisseling in de tijden en gebeurtenissen die een meerwaarde zijn voor het volgen van het verhaal. “ Omdat het boek start met Nells perspectief, wordt wel meteen een tip van de sluier gelicht die veel potentiële spanning weg neemt. Je weet immers dat Brighton erin zal slagen om de instelling te verlaten en haar leven op een positieve manier op te bouwen. Daarnaast zorgt deze opbouw er ook voor dat niet elk aspect van Brightons leven even diepgaand aan bod komt.

Het is vooral de schrijfstijl van Elizabeth Byler Younts die de deelnemers mee op sleeptouw nam. Mathilde verwoordt de mening van de meeste deelnemers: “Ik heb wel genoten van de prachtige zinnen die de schrijfster heeft gebruikt. Vooral de benoeming van de pijn die Brighton ervaarde in relatie tot haar moeder of de pijn die patiënten voelden door de manier van behandelen vond ik heel krachtig.” Hoewel niemand voordien haar boeken kende, zijn een aantal lezers van plan om meer van de auteur te lezen.

Iets waar we als groep niet helemaal uitgekomen zijn, is onder welk genre we het boek moeten onderbrengen. Het is zeker geen thriller, maar wat is het dan wel: feelgood, een literaire roman, een historische roman? Uiteindelijk maakt het label minder uit dan de leeservaring, die voor de meesten erg fijn was. Gemiddeld geeft de club het boek 4 sterren.