Korte inhoud van het boek

Drie weken geleden was ik gewoon een schoolkind,

nu ben ik detective en heb ik een baantje bij een theekraam.

De negenjarige Jai woont in een naamloze stad in het noorden van India. Hij kijkt te veel realityshows over politie, denkt dat hij slimmer is dan zijn vriendin Pari (ook al haalt die altijd hogere cijfers) en ziet zichzelf als een betere baas dan Faiz (terwijl Faiz degene is met een baan).

Wanneer een jongen van hun school vermist wordt, besluit Jai de kennis die hij heeft opgedaan tijdens het kijken van Police Patrol in de praktijk te brengen. Met Pari en Faiz aan zijn zijde waagt Jai zich in de gevaarlijkste delen van de uitgestrekte Indiase stad: de bazaar na sluitingstijd en zelfs het laatste metrostation van de paarse lijn. Maar kinderen blijven verdwijnen en het drietal moet doodsbange ouders, een onverschillige politie en kwaadaardige djinns onder ogen zien om de waarheid aan het licht te brengen.

De leesclub

Zoals eigenlijk altijd het geval is begonnen we vol enthousiasme aan de leesclub met zijn allen. Het is dan maar de vraag of dat gevoel behouden blijft tijdens het lezen en bij dit boek gingen alle lezers er vlot doorheen. Velen gaven aan direct in de sloppenwijken ondergedompeld te worden en dat de schrijfstijl van Anappara erg beeldend was. De enige tip die wordt meegegeven naar de auteur/uitgeverij toe, is het feit dat de verklarende woordenlijst wat beter te vinden had mogen zijn.

De gezellige, gemoedelijke sfeer die in het café ontstaan is, blijft eigenlijk voortduren tijdens de discussie, ook al is niet iedereen het altijd eens. Toch kunnen we elkaar mening ook wel begrijpen en af en toe stelt iemand dan ook wel eens een mening bij.

We beginnen bij het begin, met de cover en titel. De kleurrijke cover straalt energie uit volgens Angele en daar zijn verschillende deelnemers het mee eens, maar niet iedereen. Sommigen stoot het geel en paars gewoonweg af, zoals Sdeboekworm. De vreemde titel is eigenlijk net te lang om aantrekkelijk te zijn en schept, door het gebruik van het woord ‘djinn’ ook hele andere verwachtingen dan wat er uiteindelijk te lezen valt. Een andere titel was misschien beter geweest? Iets zoals ‘Hifi control’?

De start van het boek is een soort volksvertelling. Voor de ene lezer werkte dat prikkelend, voor de andere weer bevreemdend. Toch is het een bijzonder stukje, dat verder in het boek nog wat meer betekenis krijgt en veel deelnemers hadden er dan ook waardering voor. Bij Yvie is Mesjokke zelfs haar ‘favoriete personage’ als daar naar gevraagd wordt.

Over die personages is een beetje onenigheid. Doordat de sfeer en de omgeving zo bepalend zijn voor het boek, vinden sommige lezers dat daardoor de personages wat wegvallen. Margo noemt dat zelfs een gemiste kans. Leamd heeft dan weer heel erg gevoel dat bij dit boek de personages het boek maken, je volgt ze en leert ze echt kennen.

Hoe is het verhaal nu eigenlijk opgeschreven? Hoe ervaren de deelnemers de stijl? Herkennen ze in Anappara de journaliste die ze is? Of halen ze er andere opvallende zaken uit? Silke begint met te zeggen dat ‘het journalistieke’ haar niet was opgevallen, maar dat het vooral erg beschrijvend is geschreven. Wat Heleen bijvoorbeeld wel herkent is Anappara’s observatievermogen, en dat is toch ook een beetje journalistiek… Eigenlijk sluiten de meeste deelnemers zicht helemaal aan bij Silke en wordt de stijl als erg prettig ervaren.

Het verhaal volgt erg specifiek kinderen in een sloppenwijk en Anappara plaatst haar verhaal in India. Toch is dit niet het enige land met dit soort problematiek en zelfs in Nederland verdwijnen kinderen. Er zitten wel elementen genoeg in het boek die het typisch voor India maken en sommige zaken wisten we ook niet voor we begonnen aan dit boek. Denk maar aan de gespannen verhouding tussen Moslims en Hindoes zoals Lisa en enkele andere deelnemers zeggen.

Een boek beschrijven in drie woorden is nooit makkelijk en er verscheen ook een mooi woordenboek in de antwoorden op die vraag. Gerda zegt heel treffend ‘Onrechtvaardigheid, klasseverschillen, acceptatie’ en Marja maakt er een klein zinnetje van ‘India op z’n slechtst’.

De thema’s armoede en corruptie vormen een ideaal bed voor een emotioneel verhaal. Zeker met alle kinderen die verdwijnen in de hoofdrol. Toch heeft het boek weinigen tot tranen toe geroerd en dat kwam deels door de uitwerking van het verhaal. Er zijn wel enkele mooie zinnen blijven kleven die de deelnemers wel hebben geraakt, zoals bijvoorbeeld deze ‘het verdriet in dat huis plakt aan me als een bezweet overhemd op een warme zomerdag’

De meeste deelnemers zijn blij dat ze aan de leesclub hebben deelgenomen en zo eindigen we positief. Sommigen vonden het boek meevallen en hebben helemaal genoten en bij anderen viel het toch wat tegen. Soms waren de verwachtingen te hoog, soms miste er wat, maar niemand toonde zich helemaal ontevreden.

Conclusies

Uitsluitend die – en viersterren beoordelingen leidt meestal tot een erg eensgezinde conclusie. Toch even kijken wat dan dé quote van hun recensie is volgens de deelnemers en of we daar ook gelijkenissen in kunnen zien. We konden al in vraag 9 van de leesclub proeven wat het oordeel van de meeste deelnemers was en dat zien we dan ook terug in de sterren en de conclusies.

De sloppenwijken van India staan centraal en dat komt ook in de meeste recensies erg sterk terug. Bij Gerda is het ook het belangrijkste wat ze meegenomen heeft uit het boek, dat het ‘Een inkijk in het leven in een sloppenwijk’ is. Anderen gaan daar wat dieper op door en hun treft de ongelijkheid, zoals bij Lisa ‘Ondanks de tegenslagen die de mensen in de sloppenwijken moeten verwerken, blijven ze elkaar helpen en houden ze de moed erin. Wat de auteur ook goed neerzet is de ongelijkheid tussen de ‘hifi-mensen’ en de mensen die leven in de sloppenwijk. Anappara weergeeft de veerkrachtigheid sterk’, of het uitzichtloze van deze omgeving, zoals bij Heleen ‘Met Djinn patrouille op de paarse lijn heeft Deepa Anappara een bijzonder debuut geschreven, waarin ze het uitzichtloze en oneerlijke leven in de sloppenwijken heeft beschreven vanuit de ogen van een jong kind’.
Heleen geeft het ook al aan, het oogpunt van het kind maakt dit boek bijzonder, maar het zijn ook de kinderen waar de auteur zich op focust, dat vindt ook Marijke ‘Deze kinderen gaan nooit met de metro, zijn nooit in het centrum geweest. ….. zij vormen de marginalen van de bevolking, niet alleen qua afstand, ook wat betreft de sociale klasse vormen zij de marge. De Paarse Lijn als scheidslijn tussen Hifi en Basti’. Margo bedenkt zich hoe hard het leven is voor hen ‘Niet leven, maar overleven’ en Kaatje ziet dat ook, maar probeert het positieve er uit te halen ‘Het is een boek over overleven en de veerkracht van kinderen om ook in moeilijke situaties door te gaan’.
De rauwheid van de omgeving, zoals Leamd aangeeft ‘Deze blik op India is er een die je niet snel vergeet. Het laat het rauwe leven zien waarin het lijkt dat er geen hoop is op een betere toekomst’, laat de lezer nadenken en dat benoemt ook Yvie ‘Djinn Patrouille op de Paarse Lijn is geen slecht boek en geeft notie aan dingen die erg interessant zijn’.
Angele is getroffen door de schrijfstijl van de auteur ‘Deepa Anappara kan helder situaties beschrijven en wisselt deze af met mooie poëtische observaties zoals 'Toen hij zich bewoog, schitterde de gloed van een gouden zonnestraal in haar ogen, maar die werd een seconde later opgeslokt door het donker'’.
Bij Silke bleven dan weer voornamelijk de personages hangen ‘De uiteenlopende personages vormen, met een vleugje humor en verteld vanuit een verrassend perspectief, een meeslepend verhaal dat zowel ontroerend, warm en hoopvol is als confronterend en somber’.
We hebben met zijn alleen een stukje India beter leren kennen en dat verwoordt Marja erg mooi ‘Ja, ook dit is India. Het India van ellende en problemen’.
En wanneer we klaar waren met lezen voelden we ons allemaal net als Sdeboekworm ‘Het beklemmende gevoel dat een mensenleven niet veel waard is blijft over wanneer ik het boek sluit’.

The_Cat vat het op een originele manier mooi samen voor ons ‘Een hond die vernoemt wordt naar gerechten, detective spelen met hetgeen op tv verschijnt, en een vuilnisbelt als speeltuin.’

Gemiddeld gaven we Djinn patrouille op de Paarse Lijn een dikke 3,5 ster. Geen slechte score, maar wel enkele verbeterpunten.