22 januari werden flink wat mensen verblijdt met de mail dat zij mochten deelnemen aan de leesclub. Maar daar bleef het niet bij, ook een aantal lezers met eigen exemplaren meldde zich waardoor we met een groep van meer dan 20 lezers aan deze leesclub begonnen. Nog voor iedereen zo ver met lezen was dat we ook inhoudelijk konden gaan discussieren, werd een ieder uitgenodigd om zijn mening te geven over de cover. Over het algemeen werd deze gezien als origineel en opvallend genoeg om op te pakken. De ducttape met bloedspetters roept bij Karin Teirlynck vragen maar zeker ook verwachtingen op. Waarom is de naam van de auteur afgeplakt is één van de vragen waar we in de discussie ook op terug komen en waar de meningen over een mogelijke oorzaak nog wel wat uiteenlopen.

Karin Teirlynck; Yrsa beschrijft alles erg mysterieus en weet hoe ze de spanning op moet bouwen. Ze blijft verbazen met de manier waarop de moorden worden gepleegd.

Eén van de dingen die natuurlijk niet onbesproken kon blijven waren de hoofdpersonages die Yrsa S. introduceerde. HanneloreRoelens noemt als belangrijkste karaktereigenschap de vergevingsgezindheid van Freya terwijl Annelies Simons haar zorgzaamheid roemt, iets wat door veel lezers gedeeld werd. Nathalie B1 miste juist deze zorgzaamheid bij Freya, terwijl ze die wel had verwacht. Henriettekuiper omschrijft Huldar als een man met een moreel kompas en een lusteloze houding, waar Axje1807 juist zijn onzekerheid noemt en hierin aansluit bij een veel verwoorde mening. Ook deelt Axje1807 nog even haar favoriete personage, want met name Karl is een personage waar zij erg nieuwsgierig naar is geworden. Ook de jonge Margret speelde een grote rol in dit verhaal en we spraken over de geloofwaardigheid van zowel haar rol als de wijze waarop zij werd verhoord. Er werden onder andere vraagtekens gesteld bij uitspraken die naar Margret werden gedaan.

Karin West; Het boek heeft een onverwachts, maar geloofwaardig plot. Wel is het jammer dat het eind van het boek afgeraffeld wordt, hier had Yrsa wel meer mee kunnen doen.

Opvallend in DNA is de creatieve wijze waarop Yrsa haar dader zijn werk laat doen. Gruwelijk, noemt James89 het, terwijl ze zich afvraagt hoe de auteur dit in godsnaam bedenkt. De schrijfwijze rondom deze eerste moord maakte voor Bonkikong dat haar verbeelding op hol sloeg en Wilma vult aan dat voor haar hier de spanning ook her beste werd opgebouwd. Ook voor Joyce vergrootte de geheimzinnigheid de spanning, zeker met de proloog in het achterhoofd. Karina Hoekerswever werd er wel wat ongeduldig van, zeker toen Yrsa het trucje nog een tweede maal herhaalde, al geeft ook zij wel een 10 als het gaat om creativiteit. De ondervragingen van de kleine Margret riepen bij redelijk wat lezers toch wel enige vragen op. De wijze van verhoren kwam wat wrang over en er werden vraagtekens gezet bij wat er werd gezegd. Zeker dat Margret als held werd betiteld was een heikel punt, waarbij wel de kanttekening wordt geplaatst dat er mogelijk ook sprake kan zijn van een niet handig gekozen vertaling.

Bonkikong; Dit boek leest heel vlot, maar af en toe te langdradig. Het plot was enigzins toch wel verrassend en de moorden zijn heel origineel gevonden.

Eén van de onderwerpen waarbij de meningen erg verdeeld waren is de schrijfstijl waarin Yrsa DNA geschreven heeft. Waar INGFZ vond dat verhaal vooral in het begin voortkabbelde maar zich niet ergerde aan de lange zinnen vond James89 de lange gedachtestromen van de personages en de overvloed aan details juist echt te veel. Ook voor Atse namen de uitgekauwde details de spanning wat weg. Zowel voor Joyce Remmerswaal en Kuiperhenriette was de langzame vertelstijl met de kleine cliffhangers juist heel erg passend bij het verhaal, waarbij ze ook heeft gemaakt dat de lezer flink kan puzzelen. Eén van de voorbeelden die Denise Ouendag – Kers  noemt van een onderwerp dat veel korter beschreven had mogen worden is het hele radioverhaal.

Karin Swerts; Het boek is vlot geschreven, leest makkelijk, maar is geen pageturner. De lezer wordt lang in het ongewisse gehouden, hetgeen het verhaal spannend houdt. Af en toe zijn er lange uitweidingen, waardoor je sommige personages beter leert kennen, maar die voor het verhaal niet relevant zijn.

Wat we met zekerheid kunnen vaststellen is dat het Yrsa gelukt is om bij alle lezers wel reactie op te nemen. Bonkikong was stomverbaasd tijdens het lezen over de eerste moord en ook GRT1 werd wel even geraakt door de gruwelijkheid van de moorden en twijfelde zelfs even om het boek weg te leggen. Clarissa Landman-Haverkamp was verbijsterd over de gang van zaken tijdens de proloog en bij Sabine riep dit medelijden op met de drie kleine kindjes. Yrsa wist Karin Swerts zover te krijgen dat ze met de verschillende personages meeleefde.

Nadat we nog brainstormden of we dit boek verfilmd wilden zien en welke acteurs er dan mogelijk in aanmerking zouden komen werd het tijd om stil bij te staan bij de vraag of Yrsa aan de verwachtingen van een ieder heeft voldaan.
En dan blijkt toch wel dat zeker niet iedereen heeft gekregen waar hij op hoopte. Waar voor sommige de gedetailleerde uitweidingen de vaart en spanning wegnamen was dit voor anderen juist prima passend bij het verhaal. Dat de moorden gruwelijk waren en zeer zeker origineel zijn we het over eens, maar de afronding van het verhaal laat voor de meeste lezers te wensen over en velen hebben wat gemist als het gaat om de koppeling van het verhaal met de proloog.

Samengevat is DNA beoordeeld met 65 sterren van 19 mensen, zowel 2* als 5* waarderingen vielen er bij dit boek, en uiteindelijk is dan een gemiddeld van 3,4* zeker zo slecht nog niet te noemen. En het meerendeel van deze lezers is ook nog eens van plan het volgende deel, of een ander boek van Yrsa, te gaan lezen.