Het nieuwe jaar klopte bij deze deelnemers aan met een leuke mailtje, wij waren geselecteerd om deel te nemen in de leesclub Dorsten van Nienke ’s Gravemade. Dorsten is een prozadebuut en de meerwaarde in deze leesclub was de aanwezigheid van de auteur zelf, Nienke ’s Gravemade gaf ons een beeld achter de schermen van deze beklijvende verhalenbundel.

De eerste stapjes in Dorsten:

Dat de verhalenbundel ons ging raken was duidelijk na het lezen van het eerste verhaal Olga, in het leesclubcafé omschreef Angèle haar gevoel na de start ‘Ik heb het eerste verhaal gelezen. Hebben jullie dat ook dat je soms nog uren of dagen erover nadenkt?’.  Ook Leentje was onder de indruk ‘Heb het eerste verhaal ook gelezen en blijft wel even hangen.’

De cover

Toen we het boek in onze handen kregen, waren we het allen eens: De cover was niet echt aantrekkelijk tot we het boek openklapten, wat op het eerste zicht een zwart wit foto is blijkt bij het openslaan de onderkant van een vrouwenlichaam. We stelden ons wel de vraag: hoe deed je dit in een boekhandel en wat met het e-book?

Jantsje: Het past ook wel bij de 'zwarte' randjes in de levens van de hoofdpersonen. De lichtgele letters zorgen dat het redelijk subtiel blijft. Misschien was het wat te 'schreeuwerig' geworden wanneer deze letters felrood of felroze waren geweest. De cover past wel bij de inhoud in ieder geval.

Elsofie: Ik begreep de foto niet, maar bij het openklappen werd het plaatje duidelijk. Ik vind het omslag bij een paar verhalen passen, niet bij allemaal. Voor sommige verhalen is het voor mij te somber, te morsig.

De auteur Nienke gaf een blik achter de cover: “De cover is een foto die ik van mezelf heb gemaakt een paar jaar geleden. Ik wilde heel graag een eigen beeld op de cover en samen met de uitgeverij kozen we dit beeld. Dus inspiratie was het niet echt, meer dat ik het beeld mooi vond samenvallen met de verhalen.”

Olga:

De auteur zet met het eerste verhaal Olga onmiddellijk de toon: Olga ligt vastgekluisterd aan haar bed overgeleverd aan de lusten van haar verpleger of zijn het ook haar lusten? Onze emoties gingen heen en weer in de leesclub van afgrijzen naar medelijden, het verhaal van Olga had ons enorm aangegrepen en bleef bij alle deelnemers nazinderen.

Readske: Olga was voor mij het meest aangrijpende personage. Vreselijk moet dat zijn om daar zo te liggen en vrijwel niets te kunnen! Nog nooit eerder las ik een verhaal vanuit het perspectief van een locked-in patiënt, daarmee is het voor mij ook vernieuwend. 

Laurenbetwinethelines: Ik werd een beetje heen en weer geslingerd tussen een aantal gevoelens eerlijk gezegd.  Heel goed wel dat dit thema aan bod komt, lijkt mij een onderwerp dat moeilijk ligt maar daarom niet onbelangrijk is, allesbehalve.

Pikant:

Vanaf de start konden we beamen dat seks zeer expliciet werd beschreven in de verhalen. Vonden we deze fragmenten wel altijd essentieel of eerder platvloers? De fragmenten waren soms wel heftig, voor sommige deelnemers was het wennen of waren de fragmenten te uitgewerkt. Toch was er een zin die weergalmde in onze leesclub: deze fragmenten hadden een taak in het grote geheel, ze zetten de personages neer.

Gea: Ik denk dat de verhalen juist zo indringend zijn door de seksfragmenten. Alsof elk personage daardoor meer bij me binnenkomt. Het zijn echt verhalen die beklijven. En ja, daarom denk ik dat ze een belangrijke functie hebben.

Angèle: Die expliciete seksfragmenten hadden wel degelijk een functie. Hoe uitgebreider beschreven des te indringender kwamen ze binnen. Eerlijk gezegd had het van mij wel een onsje minder gemogen!

Raakvlakken:

Dorsten is een prozadebuut, negen verschillende mensen, negen verschillende verhalen, maar ook negen verschillende indrukken, levensvoorstellingen die de lezer niet koud laat. Doorheen de leesclub was duidelijk dat dit debuut onder de huid kroop. Een raakvlak doorheen de verhalen was de eenzaamheid van de personages.

Peter: Ik zie een raakvlak, een overeenkomstig thema. Namelijk de hunkering naar seks als onderdeel van een mooi liefdesleven. En de onmacht om dat te bereiken. Maar ik zie de verhalen niet verweven tot een lijn. Daarvoor zijn ze te losstaand van elkaar.

Gea: Raakvlakken die voor mij het meest opvallend zijn en ik een beetje als thema's doorheen de verhalen zie, zijn eenzaamheid en vergetelheid. Die twee heb ik bij bijna elk verhaal genoteerd, omdat het me raakte en verdrietig maakte.

Schrijfstijl:

De eensgezindheid over de schrijfstijl was duidelijk, een vlotte schrijfstijl met hier en daar een rauw en eerlijk randje. De meeste onder ons waren fan van de schrijfstijl en opbouw van Dorsten. 

Savanna: De schrijfstijl is vlot. Niet te lange zinnen, duidelijke taal. Soms vind ik het wat te brutaal qua woordkeuze, je moet er van houden, anders zou je denk ik wel snel afhaken bij dit boek.

Elsofie: De schrijfstijl vind ik erg plezierig, korte, heldere zinnen met zo nu en dan wat relativerende, humoristische tussenzinnen. Dit maakt de vaak toch wat zware kost een stukje lichter.

SaartjeH: Ik vind de schrijfstijl duidelijk en het lees heel vlot door. De personages hun leven worden stuk voor stuk duidelijk beschreven dat is heel aangenaam.

Leentje: Bij het begin van het boek merk je al dat het met emotie ,makkelijk en soms grof taalgebruik is geschreven.

Vernieuwend:

We waren het allen eens, deze prozadebuut sprak ons aan als vernieuwend, origineel in zijn soort.

Peter: Voor mij was het in ieder geval redelijk nieuw, om zoiets expliciets seksueel in een toch literaire setting te lezen.

Herke1978: Ik heb nog nooit een boek gelezen zoals Dorsten. Ik denk wel dat het vernieuwend is, het is eerlijk ongegeneerd en anders dan andere boeken.

Conclusie:

Er was eensgezindheid in deze leesclub, Dorsten is vernieuwend, negen verhalen die weten te raken door de passende schrijfstijl en opbouw van de auteur.  Bepaalde verhalen bleven nazinderen door de bijzondere taboe-brekende thematiek en laat de lezer even verweesd achter.

Verwachtingen werden overtroffen en het werd al snel duidelijk, het prozadebuut Dorsten ging schitteren onder een mooie sterrenhemel. Het telwerk was voor deze coördinator heel makkelijk met  11x4, 2x3 sterren sluiten we deze leesclub af met een prachtig gemiddelde van 3,8 sterren.

Gea: 's Gravemade brengt de personages op zo'n manier tot leven dat je als lezer de neiging krijgt een arm om ze heen te slaan. Om tegen ze te zeggen dat ze er mogen zijn, dat ze liefde verdienen en dat niemand ze ooit zal vergeten.

Readske: Met dit debuut zet Nienke 's Gravemade (1982) zichzelf op de kaart als een auteur met lef!

Savanna: Je voelt de emoties van de mensen door het boek heen, waardoor het voelt alsof je er midden in zit.

Joketje: De herkenbare thema’s -struggles of life- deden me stilstaan bij het leven. Waar we geboren worden, kan heel bepalend zijn voor ons leven. Maar ook een zwaar ongeval, de sleur binnen een relatie, een doodsbedreigende ziekte, dementie,… doen wat met een mensenleven.

Elsofie: Het is knap hoe ze in staat is in weinig pagina's personen van vlees en bloed neer te zetten, die je, na lezing, nog een flinke tijd bijblijven.

Ik wil jullie allen danken om de eerlijke interactie in deze leesclub en een dikke dank je wel aan de auteur Nienke ’s Gravemade om ons een blik te geven achter de schermen van dit prozadebuut Dorsten.

Wendy