Robert van Oirschot is ondernemer en organisatieadviseur en publiceerde eerder een managementboek en een graphic novel. Droog is zijn debuutroman.

‘Amsterdam, 1921. Antonie Donkers is amateurbokser en scharrelaar. Door tegen zichzelf in te zetten bij een illegale bokswedstrijd hoopt hij zoveel te verdienen dat hij zich uit het rauwe metier kan losmaken om met zijn jeugdliefde Helena een nieuw leven te beginnen. Hij heeft echter buiten de onderkoning van de hoofdstad, Theo ‘De Slachter’ Jansz gerekend, die het geld dat hij heeft verloren terugeist. Tot de laatste cent. Terwijl Helena’s toekomstbeeld in duigen valt zien Antonie en zijn vriend Johan, in de net ingevoerde drooglegging een oplossing voor hun benarde situatie. Gaandeweg neemt ook zijn invloed binnen de bende van De Slachter toe en de machtsstrijd die daarmee gepaard gaat, vindt zijn apotheose tijdens de Olympische Spelen in 1928.’

Deze flaptekst veroorzaakte nieuwsgierigheid onder een aantal Hebbanezen. Vijftien enthousiaste lezers werden uitgekozen om zich op dit bijzondere verhaal te storten. Al snel werd duidelijk dat het boek met een andere insteek was geschreven dan er op voorhand werd gedacht. Na het lezen van het leesfragment dat Hebban ter beschikking stelde, werd er een rauwe en enigszins agressieve schrijfstijl verwacht. Van Oirschot maakte dit deels waar. De roman bleek namelijk uit twee verschillende verhaallijnen te bestaan. De deelnemers waren het unaniem eens dat de passages die over Antonie gingen erg vlot weglazen.

Emo: ‘Het verhaal leest vlot, tenminste het verhaal beschreven vanuit de personages. Daarnaast loopt er een verhaal door wat meer aandoet als een journaal. Veel politiek, en die stukken missen vaart en spanning. Desalniettemin zijn deze stukken ook interessant en geven wel meer diepgang in de politiek van de jaren 20 in Amsterdam. Bewust of niet voor deze verslaglegging gekozen, wel een gedurfde keuze.’

De met politiek getinte passages leverden wisselende ervaringen op. Zo vonden Janets en Laura F. vonden deze schrijfstijl soms wat te langdradig en droog van stof. Saamhorigheid was er betreft de rauwe en harde schrijfstijl waarin details niet gevreesd worden. Naast de gewelddadige bokswereld en scherpe kanten in de politieke wereld, werd de meedogenloosheid in de onderwereld besproken. Niet eenmalig werden er gedetailleerde martelscenes gelezen, welke vooral bij Yvie en Erna een onplezierig gevoel opwerkten. Ook op sarahhartvoorboeken hebben deze gruwelijke stukken een indruk achtergelaten. Het hoefde allemaal niet zo expliciet. De vraag rees op onder de deelnemers: ‘Waarom moest het zo uitgebreid verwoord worden, waarom zo expliciet?’ Hopelijk geeft Robert van Oirschot ons daar ooit een antwoord op…

De personages werden voldoende uitgewerkt, maar duidelijk werd dat Antonie en Helena favoriet waren onder de lezers. Louise genoot van de avonturen van Antonie; de stoere man met het kleine hartje. Sandra merkte terecht een vergelijking met Ciske de Rat op. Henri vond Helena het meest interessant doordat het een vrouw was die een link legde tussen de boven- en onderwereld. Hullemans vond de neiging om tussen de twee geliefden te kiezen groot, maar werd toch het meest gecharmeerd door Johan: de rots in de branding waar beide hoofdpersonages op terug kunnen vallen. Bronja Hoffschlag miste juist de betrokkenheid bij de personages.

Feit en fictie zijn op een fijne manier in elkaar verweven. Zo kwamen er een aantal bekende namen voor van personen die daadwerkelijk bestaan hebben en waren er een aantal situaties die plaats hebben gevonden in het verleden. Dat dit verwerkt werd met een romantiek en geweld werd door de meeste deelnemers positief ervaren. Toch werd men niet echt geraakt door het verhaal. Saar Thaets en vond het verhaal aangenaam om te lezen, spannend en een fijn tijdverdrijf, maar nergens indrukwekkend.

Het plot verliep prima en was logisch opgebouwd. Chronologisch, aldus Wilma Hartman.

Er werden erg veel thema’s en onderwerpen in het boek gestopt, eigenlijk te veel. Een thrillerlezer waardeert de politieke stukken waarschijnlijk niet omdat ze te lang van stof zijn. Voor iemand waarbij de interesse naar historie gaat, kunnen de gewelddadige scenes weer teveel van het goede zijn en liefhebbers van romantiek zullen alleen bepaalde passages aanspreken. Het was dan ook uiterst lastig om het boek een bepaald genre toe te wijzen. Daffie1411 gaf aan dat ze het wellicht onder een misdaadroman zou schalen.

Het concept van het boek werd als geniaal bestempeld, maar de uitwerking viel bijna iedereen tegen. Droog is het eerste deel van een trilogie, maar er is vrij weinig interesse getoond voor het vervolg. Laura19907 vraagt zich terecht af waarom de tekst voor de huidige achterflap is gekozen, omdat hieruit de doelstelling van het boek niet naar voren komt.

Met een gemiddelde van 3,0 sterren werd deze leesclub afgesloten.