‘Einde verhaal, de zevende leesclub die ik mocht coördineren en het was een gedenkwaardige ervaring. De leesclub ging onder de bezielende leiding van Gea enthousiast van start. Na de eerste vraag heb ik met plezier op haar verzoek het coördineerstokje overgenomen. Met 15 lezers begonnen we en met 14 lezers hebben we de eindstreep gehaald. Dat we allemaal fervent thrillerlezer zijn bleek al snel en dat er veel verschillende leeservaringen kunnen zijn ook. De meningen over 'Eind verhaal' liepen erg uiteen, hetgeen een levendige en stevig inhoudelijke discussie gaf, waarin ieders stem gehoord en gerespecteerd werd. 

Hoe het begon

Na bekendmaking van de namen van de deelnemers van deze leesclub druppelde iedereen langzaam binnen in het leescafé en hing er al snel een gezellig sfeertje. We stonden te trappelen om te beginnen met lezen en de boeken arriveerden gelukkig snel. Na een eerste opwarmvraag op 21 maart begonnen we op 5 april met de inhoudelijke discussie. Vooral de vraag over de geloofwaardigheid gaf meer dan genoeg stof voor een levendige discussie en we raakten er niet over uitgepraat. Dagen na het stellen van de vraag druppelden er nog reacties binnen.

Boek en verwachtingen

De cover spreekt ons allemaal wel aan en vooral de streep onder de titel vinden we treffend, net zoals het kleurgebruik dat past bij een thriller. Anoeskha voegt nog toe dat de keuze van een vulpen op de cover een uitstekende keuze is, want het gaat immers over het schrijven van een biografie. Over de verwachtingen zijn we het snel eens, die zijn hooggespannen. 

De titel

Snel na het stellen van de vraag over de titel kwam er al een reactie van Ad binnen. Hij zegt dat de titel 'Einde verhaal' zeker voor hem gold na de moeizame worsteling tijdens het lezen en het was dus een verlossing dat het boek dichtgeslagen kon worden. Dit wordt zeker door een aantal andere leesclubgenoten herkend. Toch dekt de titel ook goed de lading van het verhaal, zegt Magalie. "Uiteindelijk is het ook 'einde verhaal' voor Sebastian en ook in zekere zin voor de omstaanders.". 

De schrijfstijl

Ingrid vat de schrijfstijl mooi samen en dat herkennen we goed: "Ingewikkeld taalgebruik is het niet, maar het boek leest niet vlot. De zeer uitgebreide beschrijvingen van hoe een kamer eruit ziet, of een schilderij, een kroeg, of een outfit, geven sfeer, maar halen de vaart er wel uit. Hier en daar wil hij het te mooi doen en wordt het wat gekunsteld.". Simone heeft nog wel een pluspunt gevonden: "Wat ik vooral wel heel prettig vond aan de schrijfstijl is dat de hoofdstukken niet zo lang waren. Sommige zijn wel erg kort, 1 á 2 pagina's, maar verder vind ik dat prettiger dan ellenlange hoofdstukken.". 

De personages

Een echte klik krijgen we niet met de personages, we vinden ze van bordkarton, vlak en niet echt sympathiek. Steffie vat dit mooi samen voor ons: "Ook ik heb met geen enkel personage een band opgebouwd. Dat is op zich vreemd, want meestal voel ik toch wel iets bij een personage: sympathie of aversie - in ieder geval een teken dat de schrijver een realistisch personage heeft weten neer te zetten. In 'Einde verhaal' bleven de personages allemaal te vlak.". Tja, en op de vraag op welk personage je het meest lijkt, is het dan logisch dat de reactie is dat niemand zich echt kan herkennen in een van de personages. Bas weet de lachers op zijn hand te krijgen met zijn antwoord. "Ik hoop eerlijk gezegd dat ik op geen van de personages lijk. Ik vind ze geen van allen sympathiek en als het om het verhaal gaat zou ik niet graag in de schoenen staan van één van hen. En als ik dan toch moet kiezen zou ik de taxichauffeur kiezen die Nicky in het begin van het verhaal naar het huis brengt. Die reed zo spoedig mogelijk het verhaal weer uit.....".

De scènes

Genoeg scènes zijn ons bijgebleven, om uiteenlopende redenen. Hullemans kiest niet voor een scène, maar voor een zin: "Een belangrijke zin, die naar mijn idee een aardige samenvatting is van het boek: 'We zeggen altijd, zij heeft heeft het hart op de juiste plek. Of, hij heeft iets op zijn lever. Maar in feite bestaan de meesten van ons in niet geringe mate uit littekenweefsel.'". Zeer treffend vinden we. Ron heeft een positieve leeservaring en vind dan ook dat wat hem betreft geen enkele passages eruit zouden moeten: "Het boek heeft me eigenlijk constant getrokken. Waarbij sommige dialogen interessanter waren dan anderen.".

De spanning en de ontknoping

Bij deze vraag wordt al snel duidelijk dat de meningen uiteenlopen. Er is een deel dat al snel weet hoe het verhaal in elkaar steekt. En dan is er een deel dat mee kon puzzelen en tot het einde aan toe in het ongewisse bleef over de ontknoping. Lijda: "Om nou te zeggen dat ik de ontknoping al van verre zag aankomen? Nee, niet echt, maar de fascinatie van Nicky voor Cole, veel minder dan voor Hope, gaf al snel aan dat hier iets speelde dat voorbij journalistieke interesse ging. Madeleine’s actie heb ik niet zien aankomen, terwijl zij toch ook een behoorlijk grote rol in het boek speelde. En of we het allemaal spannend vonden? Nee, niet echt. Een enkeling ervaarde onderhuidse spanning en een paar anderen waren vooral nieuwsgierig. Hilde zegt hierover: "Ik vond het niet écht spannend maar eerder intrigerend en het maakte mij gewoon nieuwsgierig hoe het uiteindelijk zou aflopen. Een thriller in de strikte betekenis van het woord doet mij trillen op het puntje van m’n stoel. Dit had ik hier echter nooit. Het was eerder een psychologisch spelletje onderling. De lezers uitdagen of ze de clou konden ontrafelen vóórdat het einde verhaal kwam…".

De geloofwaardigheid

Is geloofwaardigheid van belang bij een thriller wanneer het in het fictiegenre valt? Wat Tau betreft is het duidelijk: "'Einde verhaal' vond ik absoluut niet geloofwaardig. De personages waren van bordkarton: ik voelde hun emoties niet, hun reacties waren onlogisch (en/of slecht beschreven), ... Finn ging té vaak in de fout en slaagde er daardoor ook niet in mijn 'suspension of disbelief' te behouden'. Ook stelt Tau na het benoemen van het genre SFF ons de vraag wat geloofwaardigheid eigenlijk is. Tau: "Staat 'fantasie' gelijk aan 'ongeloofwaardig'? Dát is de vraag die we ons moeten stellen. En zo ging de discussie nog even verder door......

De film 'Einde verhaal'

Wat een namen werden er genoemd! Acteurs en actrices uit binnen- en buitenland passeerden de revue. De leeservaringen liepen uiteen en zo ook de keuze om wel of niet naar de film te kijken. Een enkeling is toch wel nieuwsgierig. Zoals Dini: "Ik ben niet zo'n filmfan, maar komt het op televisie dan zou ik misschien kijken, al was het maar om te zien of de film wel beter was dan het boek. Normaal is het boek beter.". 

De kernwoorden en een pakkende zin

Hoe verkoop je een boek dat je zelf niet met plezier hebt gelezen? Dat blijkt lastig en echt overtuigend wordt het niet. Ook al zijn het dappere pogingen met listige zinnen om te verhullen dat het boek niet in smaak viel. Gelukkig zijn er wel aan aantal leesclubgenoten die plezier hebben beleefd aan het boek, dus de schade blijft nog enigszins beperkt. Geconcludeerd kan wel worden dat de schrijver het niet van onze verkooptechnieken moet hebben.

De vragen die je gemist hebt!

Een leesclub beëindigen waarin de meningen erg uiteenliepen, hoe doe je dat? Door iedereen een kans te geven ook nog een vraag te stellen die nog niet gesteld is. Veel vragen kwamen er niet, want voor het overgrote deel van de deelnemers was het nu toch wel echt 'Einde verhaal'. Het was klaar, alles was besproken en vooral werd nog benoemd dat het erg plezierig was dat iedereen zijn zegje kon doen en er niet op de man gespeeld werd. Een compliment voor ons allemaal!

Beoordeling

‘Einde verhaal.’ sluit af met een treffend gemiddelde van 3,0 sterren.

Verslag door Kitty Bruggeman, jullie leesclubcoördinator