Er stromen rivieren in de lucht van Elif Shafak
Eindelijk heeft Hebban ook haar eigen Boek van de Maand. Met dit initiatief richten we ons op nieuwe boeken die volgens ons extra aandacht verdienen. Dit zijn vooral niet de boeken waarvan we aannemen dat ze de weg naar de lezer toch wel zullen gaan vinden. Het panel van het Hebban Boek van de Maand richt zich op literaire romans, spannende boeken en verhalende non-fictie.
Hebban Boek van de Maand
Er stromen rivieren in de lucht
Elif Shafak, vertaald door Manon Smits
Londen, 1840. Arthur raakt gefascineerd door het oude Mesopotamië en in het bijzonder door het epische Gilgamesj-gedicht, over een hooghartige held die pas tot inkeer komt wanneer hij alles is kwijtgeraakt.
Turkije, 2014. De 10-jarige Narin moet vluchten voor isis, samen met haar oma, die uit een lange lijn van vrouwelijke zieners komt.
Londen, 2018. Zaleekhah vindt troost in haar onderzoek naar rivieren, en komt via een vriendin in aanraking met een bijzondere oude taal.
Wat de drie buitenstaanders door de eeuwen heen met elkaar verbindt, is het water, want: 'Water bewaart alle herinneringen. Het zijn de mensen die vergeten.'
De ontdekker
Redacteur Martijn
Toen ik het eerste hoofdstuk van Er stromen rivieren in de lucht las, dacht ik: die stijl, waar doet dat me toch aan denken? Niet veel later had ik het: Salammbô van Gustave Flaubert. De beschrijvingen van het Assyrische paleis, de opsommingen van streken en landen, de gedragen, maar toch soepele taal zorgden dat ik direct in die wereld van vroegere tijden zat. Ik was meteen geïntrigeerd. En dan het tweede hoofdstuk, dat speelt in de 19e eeuw, ook zo'n gevoel van herkenning. De stijl heeft vergelijkbare elementen, zoals opsommingen, maar is toch ook anders. Ik had een vermoeden, ging op zoek in onze uitgebreide bibliotheek en vond David Copperfield van Charles Dickens, dat ook bij de geboorte van de hoofdpersoon begint, in vergelijkbare stijl. Nu was ik gegrepen. Daar kwam nog bij dat Shafak de verschillende verhaallijnen samenbindt door een wel heel bijzonder perspectief te kiezen: dat van een waterdruppel. De andere twee personages die het boek volgt, leven in 2014 en 2018 en hebben een modernere vertelstem, zonder dat het heel erg opvalt, of dat het je uit het verhaal haalt.
Dan ga je je afvragen: hoe gaat de auteur die levens, die eeuwen of millennia uit elkaar liggen, verder aan elkaar knopen? Langzamerhand wordt dat duidelijk. Er stromen rivieren in de lucht blijkt een enorm uitgebreide puzzel van verbanden en verwijzingen te zijn: van spijkerschrift tot beschermende lamassu's, van waterdruppels tot rivieren en van een tokkelinstrument tot brandplekken op een standbeeld. Elk hoofdstuk brengt de verhalen dichter bij elkaar en grote en kleinere historische gebeurtenissen en personages worden met fictie en overdenkingen gemengd. Regelmatig heb ik termen, plaatsen, namen en hele geschiedenissen opgezocht, om net wat meer achtergrond te ontdekken – ook al kun je het boek prima zonder die extra informatie lezen. Mede door de informatiedichtheid is het – zoals Debbie ook al aangeeft – een slowread, maar het heeft zo veel in zich dat het de inspanning meer dan waard is. Geniet van dit prachtige boek!
