Jullie waren gisteren erg snel bij vraag 2, dus gaan we meteen door naar vraag 3. Woensdag wordt er geen nieuwe vraag gepost. 

Op bladzijde 438 staat volgende zin: “Waarom […] verwachten wij van onze kinderen dat ze later een eind maken aan ontbossing, aan het uitsterven van diersoorten en dat ze onze planeet van de ondergang redden, terwijl wij vandaag alleen maar simpelweg werkeloos toekijken bij alle verwoesting?”

Zoiets raakt mij enorm, ik kan met de beste wil van de wereld geen antwoord verzinnen op die vraag. Het citaat doet me denken aan Ons huis staat in brand, het boek van Greta Thunberg. In mijn recensie schreef ik vorig jaar: “Iedereen wéét het, dus waarom dóén we niets? We leven in een tijd van ongeziene overvloed, maar tegelijkertijd vergaat de wereld. […] Degenen die het meest getroffen gaan worden, kunnen geen of nauwelijks invloed uitoefenen. Ze mogen niet stemmen, laat staan dat ze het bedrijfsleven of de politieke besluiten kunnen beïnvloeden. Ons comfort staat plotseling tegenover hun toekomst.”

3a/ Op welke manier worden jullie door dat soort woorden geraakt? Frustratie? Boosheid? Berusting? Verdriet? Of gloort er ook hoop dat er (weliswaar heel langzaam) toch iets verandert? Denken jullie dat boeken zoals Greenwood en Ons huis staat in brand mensen een geweten kunnen schoppen? Of worden die boeken alleen opgepakt door mensen die sowieso al met onze planeet begaan zijn?

3b/ Kennen jullie andere boeken over dit thema? Het zou mooi zijn, mochten we een lijstje kunnen opstellen voor de liefhebbers, het genre maakt niet uit.

Wat 3b betreft, roep niet te snel dat je geen idee hebt, misschien bots je in de loop van de week nog op een geschikte titel, en dan kun je alsnog een extra commentaar bij je antwoord plaatsen.