Het is woensdag 21 oktober wanneer vijftien enthousiastelingen de Gefeliciteerd-mail van Hebban-Debbie ontvangen. De deuren van het Greenwood-leesclubcafé worden meteen opengegooid, zodat we elkaar kunnen leren kennen. In afwachting van het boek (en later de discussie) wordt er heel wat afgekletst en worden er tientallen leestips uitgewisseld. Al snel blijkt dat de meeste leesclubdeelnemers meer dan gemiddeld begaan zijn met de klimaatverandering en de gevolgen voor onze planeet. Het is dus niet toevallig dat juist zij ingeschreven hebben voor de nieuwe roman van de Canadees Michael Christie.

Wanneer Greenwood bij de meeste lezers al na twee dagen in de bus zit, wordt de toon meteen gezet. Zelden hebben we zo’n prachtig boek gezien, het is liefde op het eerste gezicht. Niet alleen de cover trekt de aandacht, het is het totale plaatje dat ons bijzonder weet te charmeren. De bladspiegel is zeer aantrekkelijk en de tekst wordt hier en daar opgefleurd met een takje of een stukje boom.

Na een week of twee begonnen we er ‘voor echt’ aan. Hoe in hemelsnaam deze leesclubdiscussie op een A4’tje samen te vatten? Per dag zowat honderd notificaties in de mail. Lezers die tijdens het lezen bijzonder oplettend waren geweest, verbanden legden, symboliek zagen en meer dan uitgebreid op de vragen en elkaars antwoorden reageerden. Een leesclub volgens het boekje, zoveel is duidelijk. En ja, er werd nogal gejubeld. Natuurlijk was er wel eens een scène die niet iedereen even geloofwaardig vond of een hoofdstuk dat iets minder gewaardeerd werd, maar over het algemeen lagen de meningen heel dicht bij elkaar. Hoe meer de discussie vorderde, hoe duidelijker werd dat Greenwood geen simpel verhaal over vier generaties is. Het kan niet evident geweest zijn om alle stukjes passend te krijgen en de parallellen tussen mens en boom, tussen familie en bos zo aanschouwelijk te maken.

We hebben heel erg genoten van de prachtige beschouwingen en vergelijkingen in het boek. Het was dan ook beslist geen straf de meest opvallende citaten te verzamelen, met elkaar te delen en te bespreken. Traditionele vragen, zoals die over de schrijfstijl en de (zeer bijzondere) opbouw van het verhaal, werden afgewisseld met ludiekere vragen. Zo gingen we reizen in de tijd in een poging nog meer grip op het verhaal te krijgen. Ingrijpen in het verleden is naar het schijnt niet zo verstandig, dus gingen sommigen een kijkje nemen in de toekomst, in de hoop lessen te trekken waar we nu iets aan hebben. We zochten ook naar overeenkomsten tussen leesclubdeelnemers en romanpersonages. Waar de ene zich zonder problemen een hoofdrol zag spelen in onze verfilming van de familiesaga, waren anderen blij met een bijrol.

Hoewel Greenwood een ietwat ander boek bleek te zijn dan sommige lezers verwacht hadden – meer familieverhaal dan klimaatroman – werd niemand teleurgesteld. Michael Christie scoorde een gemiddelde van 4,5 sterren (negen keer 5 sterren, negen keer 4 sterren).

Verslag door Greet Braem, leesclubcoördinator