OVER HANDSCHRIFT VAN DE DUIVEL

Zina Welter, een briljante wiskundige, bijt zich vast in het breken van de code van een eeuwenoud geïllustreerd werk dat geschreven is in een onbekende taal: het Voynich Manuscript. Een zoektocht die haar samen met een team van Voynich-deskundigen naar Wenen, Rome en Praag brengt. En terwijl zij langzaam maar zeker steeds dichter bij de oplossing van het mysterie komt, wordt ze bedreigd en weet ze niet meer wie ze wel en niet kan vertrouwen.

Het is het tweede boek van Donald Nolet, die met zijn debuut ‘Versleuteld’ in 2014 zowel de Schaduwprijs als De Gouden Strip won.

DE LEESCLUB

De enthousiaste leden van de leesclub waren het met elkaar eens: ‘Handschrift van de Duivel’ is een mooie combinatie van heden en verleden over een werkelijk bestaand geheimzinnig manuscript. 

Een manuscript waar het merendeel van de leesclublezers overigens nog nooit van hadden gehoord. Tijdens het lezen werd er dan ook regelmatig even gegoogled. Zoals Mirjam die al lezende achter een historisch feit uit haar eigen omgeving kwam: Alkmaar en Cornelis Drebbel. Veravb licht voor de wiskundige leken onder de lezers de Fibonacci reeks toe en Ingrid Verschelling plaatst een interessante link waarin alles over deze reeks nog eens haarfijn uit de doeken wordt gedaan.

Een aantal lezers kende het eerste boek van Donald Nolet (nog) niet en waren aangenaam verrast door het verhaal, zijn schrijfstijl en hoe alles uiteindelijk samenkomt in het plot. JRV-Arjan heeft Donald’s debuut wel gelezen en merkte een grappig feitje op: de hele kleine verwijzing naar ‘Versleuteld’ via de code op het T-shirt van Chester naar de aanval op Pearl Harbor. Desiree Domeyer vindt dat Donald echt moeite heeft gedaan om dit boek te schrijven omdat er zoveel achtergrond achter zit en ze er al lezende nog wat van leerde ook.

Er werd veelvuldig gebruikgemaakt van de mogelijkheid om Donald vragen te stellen en de snelle beantwoording van de vragen werd zeer op prijs gesteld. Ook Donald vond het leuk en ook een beetje spannend om rechtstreeks met zijn lezers te communiceren en te lezen wat zij van het boek vonden.

EINDOORDEEL en WAARDERING

De deelnemers zijn unaniem van mening dat het een boek is waar ze zich prima mee hebben vermaakt. De schrijfstijl is vlot, eenvoudig en prettig leesbaar

Barbara Oosthoek verwoordt dit als volgt: “Ondanks dat er veel wordt uitgelegd in het boek, als bouwstenen voor de plotten, raak je niet verzand in moeilijke zinnen en komt de theorie hapklaar binnen”.

De opbouw van het verhaal die heen en weer springt tussen heden en verleden met personages die zowel in het heden als het verleden tot de verbeelding spreken maakt het boeiend en intrigerend om te lezen. En ook het feit dat het manuscript echt bestaat geeft het net dat extra’s. Hoewel het heel moeilijk om met iets absoluut unieks te komen omdat je zou denken dat alles al een keer gedaan en geschreven is vindt JRV-Arjan dat dit met het mysterie rond het Voynich manuscript toch gelukt is.

Ondanks dat iedereen genoot van het boek waren er ook een paar kleine puntjes van kritiek.

Van Sjors Bloem had de verhaallijn in het verleden iets minder aanwezig mogen en kunnen zijn: “Het haalde de vaart eruit en het verleden was minder spannend/boeiend dan het heden.”

Ook de spanning was niet bloedstollend. De gebeurtenissen hadden soms wat spannender uitgewerkt kunnen worden. Ingrid Verschelling heeft zelf bijvoorbeeld maanden slecht geslapen nadat er bij haar was ingebroken, terwijl bij Zina, als ze dat ontdekt alleen haar hart iets sneller gaat kloppen.

Het eindoordeel van de leesclub komt gemiddeld uit op een mooie 3,5 ***.