Halverwege oktober werd bekendgemaakt door Debbie wie er geselecteerd zijn voor de leesclub van Het blauwe uur. Vol enthousiasme kwam iedereen zich voorstellen in het leesclubcafé en keken we reikhalzend uit naar de postbezorger. Die stelde ons niet teleur en we konden snel beginnen met lezen. De feestvreugde werd vergroot doordat er nog twee lezers met een eigen exemplaar aansloten. 

Waarover gaat het boek?

Na de opening van de tentoonstelling van de beroemde Vanessa Chapman beweert een forensisch antropoloog dat er een menselijk bot in een van haar controversiële kunstwerken zit. Een lugubere ontdekking, helemaal omdat de echtgenoot van Vanessa twintig jaar geleden is verdwenen. Grace, de beheerder van haar nalatenschap, woont op het eiland Eris, voor de kust van Schotland. Conservator James Becker, groot fan van de werken van Vanessa, gaat op onderzoek uit en lukt het hem om de waarheid van het gevonden bot te achterhalen?

De cover en de titel

De cover van het boek wekte een mysterieuze en duistere sfeer op, met een uitgestanst raam dat uitzicht biedt op een kalme maar dreigende zee. Deze visuele elementen riepen vragen op over de betekenis van het water en de rol van het raam in het verhaal. Dat het boek een speciale uitgave is werd unaniem gewaardeerd, maar de sticker viel echt veel minder in smaak. 

De meningen over de titel liepen uiteen en met elkaar hebben we goed gezocht naar de link met het verhaal. Hoe meer we erover spraken met elkaar, hoe duidelijker het voor de meesten werd. En toch bleven we het gevoel houden dat de titel vergezocht is. We hadden een meer directe connectie verwacht met het plot, zoals spanning rondom het eiland en de getijden. Dit was echter niet het geval.

De schrijfstijl

De schrijfstijl werd gekarakteriseerd als toegankelijk en beschrijvend, met veel oog voor de gedachten en emoties van de personages. Stapje voor stapje werd het verhaal met veel aandacht voor de onderlinge relaties onthuld en dit zorgde ervoor dat het meer aanvoelde als een roman met een mysterieuze sfeer dan als een thriller. De wisselingen van perspectief en tijdlijnen vielen goed in smaak. De dagboekfragmenten bieden extra inzichten en kwamen soms als gekunsteld over. 

De personages

Over James en Grace raakten we bijna niet uitgepraat. Grace werd neergezet als een getroebleerd figuur met een verleden vol eenzaamheid en afwijzing. We snapten dat daar haar gedrag uit voortkwam, maar toch werd dit als ongeloofwaardig en buitenproportioneel ervaren. Haar ontwikkeling van onschuldige vriendin van Vanessa tot wraakzuchtige slechterik roept gemengde gevoelens op. We hebben medelijden met haar, maar irriteren ons ook aan haar. En dan James, die vonden we unaniem oppervlakkig, naïef en een man met weinig ruggengraat. Netjes gezegd, want niet alle gedane uitspraken zijn geschikt voor dit eindverslag...

De spanning en de ontknoping

Als je met elkaar een thriller leest, dan kan het niet anders dan dat je het ook over de spanning en de ontknoping hebt. Het boek werd overwegend als teleurstellend ervaren door het gebrek aan spanning en verrassende wendingen. De opbouw van het verhaal was traag en de meeste gebeurtenissen en onthullingen waren voorspelbaar. Bij een thriller verwacht je een sterke spanningsopbouw en onverwachte plottwists. Dit verhaal mist die elementen. De personages werden traag uitgediept, vooral Grace. De duistere kant van het verhaal was niet voldoende om het écht spannend te maken.

De weinige verrassingen in het verhaal, zoals bijvoorbeeld de onthulling dat het bot van Nick was in plaats van Julian, werd wisselend ontvangen. Sommigen vonden dit een interessante wending, terwijl anderen het juist vergezocht vonden. Dit geldt ook voor het onverwachte einde, waarin James wordt vermoord. Dit was abrupt en voegde weinig tot niets toe aan het verhaal.

Het verhaal werd over het algemeen als voorspelbaar beschouwd. Veel hints naar de ontknoping, zoals Grace's obsessieve en berekenende gedrag, lagen te duidelijk voor de hand, waardoor een echte thrillerervaring uitbleef. De duistere sfeer en onze nieuwsgierigheid naar de achtergronden van de personages en de afloop zorgden ervoor dat we bleven doorlezen. En deze leesclub natuurlijk.

Beoordeling

Er werd over nog veel meer besproken, maar dat allemaal vertellen zou van dit verslag een heel boekwerk maken. En dat doen we niet. Wat we nog wel verklappen is de eindscore en die is 2,8 sterren. Door het achterblijven van spanning, verrassende wendingen en geloofwaardigheid werd het lezen van deze thriller voor het overgrote deel een teleurstellende ervaring. Dus ja, Het blauwe uur liep bij ons een blauwtje.

Verslag door Kitty Bruggeman, jullie leesclubcoördinator