4,5 sterren voor Het einde van de eenzaamheid – Benedict Wells

Het einde van de eenzaamheid is het eerste boek van de Duitse auteur Benedict Wells dat naar het Nederlands vertaald werd. Dat is waarschijnlijk de reden waarom hij in België en Nederland nog een vrij onbekende naam is. De leden van deze leesclub schreven zich dan ook vooral in op basis van de preview, de korte inhoud en de cover. Tea had het boek net gewonnen, en kon zo aan de leesclub deelnemen met een eigen exemplaar.

Voor sommigen was het even wachten op het boek. Het ongeduld werd vergroot door de reacties van de lezers die het boek wel al hadden ontvangen en die laaiend enthousiast waren over de verzorgde uitgave ervan (met uitzondering van de DWDD-sticker, die was voor de meesten een doorn in het oog). We werden verwend met een hardcover met papieren omslag. Gigi raadde aan om die weg te halen, want ook de cover daaronder bleek meer dan de moeite waard te zijn. Verder werden ook het formaat, de lay-out en het lettertype unaniem goedgekeurd.

De manier waarop de structuur en de inhoud het leesritme bepaalden, was niet voor iedereen gelijk. Zo vlogen sommigen doorheen het boek, terwijl anderen bewust pauzes inlasten om het verhaal te laten bezinken. Zo schrijft Nadia: “Ik ben nu op de helft van het boek en lees eigenlijk steeds per hoofdstuk. Dan moet ik even pauze nemen om alles even in me op te nemen, te laten inzinken en even voor mij uit te staren.” De vlotheid waarmee het boek geschreven is – en de goede vertaling van het werk – wekt de schijn dat de emoties en gedachten van het hoofdpersonage oppervlakkig blijven, maar niets is minder waar. Er zijn ontzettend veel thema’s en motieven in het verhaal terug te vinden. Gigi: “Het boek las heel vlot, ik had het sneller uit dan verwacht. Ik weet nog niet goed waar dat aan ligt. Het is niet omdat het taalgebruik te eenvoudig was. Misschien omdat het allemaal mooi past? Zorgvuldig geformuleerd en samengevoegd tot een mooi lopend verhaal ondanks sprongen in de tijd.”

Een boeiende inhoud en opvallende structuur zorgden voor een zeer levendige leesclubdiscussie, waarbij de leden elkaar op passages en details wezen die ook weer nieuwe invalshoeken creëerden. Behalve het hoofdpersonage, Jules, spelen zijn broer en zus en zijn grote liefde, Alva, een grote rol in het verhaal. Dit zijn vier totaal verschillende personages, waardoor thema’s als rouw, loyaliteit en volwassen worden op een genuanceerde manier beschreven worden. Merel stelt terecht vast dat ook de subjectiviteit van herinneringen een belangrijk thema is: “Dit wordt expliciet besproken op bladzijde 182, wanneer Jules aan Alva het tijdpad van de herinnering uitlegt en laat zien dat herinneringen aan dingen die emotioneel op het heden lijken een kortere weg nemen, als het ware meer nabije herinneringen zijn dan de herinneringen die eigenlijk qua tijd veel minder ver weg zijn.”

Door de vele lagen is dit een boek dat verschillende keren gelezen kan worden, al heeft de discussie een aantal deelnemers ook kritischer gemaakt dan ze meteen na de eerste lezing waren. Zo is de structuur voor sommigen uiteindelijk te geforceerd, en hadden bepaalde gebeurtenissen grondiger mogen uitgewerkt worden. Angele Steentjes: “De personen en onderliggende relaties worden in een prettige sobere stijl eenvoudig en levensecht beschreven. Ook was het een meeslepend verhaal met opvallende gebeurtenissen. Bijna een perfect boek. Wat voor mij ontbrak was enige aandacht voor de complexe situatie waarin Alva zich bevond in haar jeugd.”

Deze tekortkomingen doen echter weinig af aan de mooie leeservaring: 9 deelnemers geven het boek een score van vier sterren, voor vijf deelnemers is het vijf sterren waard. Heel erg bedankt aan de deelnemers voor de boeiende tijd die we samen hebben doorgebracht, en hopelijk tot gauw!

Sigried