Leesclub

Guillaume Musso debuteerde in 2001 en publiceerde sindsdien 19 boeken. Dat de auteur erg populair is, bleek uit de enthousiaste reacties van de deelnemers die al eerdere boeken van Musso gelezen hadden.

De eerste indrukken waren positief: het boek las vlot, er zat ritme en variatie in. Ook het eiland waar het verhaal zich afspeelt, sprak tot de verbeelding. Nadien kwamen meer vragen naar boven: over de keuzes die de auteur gemaakt had, over de personages en zelfs over de vertaling. Er werd al gauw opgemerkt dat dit boek behoorlijk afwijkt van zijn eerdere romans. Maar of dat iets positiefs is, moest uit de leesclubdiscussie blijken.

Leesclubdiscussie

De titel en de cover doen voor velen niet helemaal thriller-achtig aan. Toch klopt het wel dat er in het boek veel geheimen aan bod komen en dat ook het schrijverschap een grote rol speelt. Dat thema neemt zelfs zo’n grote plaats in, dat het moordplot op de tweede plaats lijkt te komen. De reactie van Martijn wordt door de meeste deelnemers gedeeld: “Ik denk dat het schrijfproces best verweven kan worden in een thriller. Maar dan moet het wel op een bescheiden manier. In dit boek lag het thema er zeer duidelijk bovenop en bepaalde het ook het verhaal en daarmee de spanning (of het gebrek) eraan, die je in een thriller verwacht.”

Hierdoor zien ze het boek niet zozeer als een thriller, maar onder welk genre past de roman dan wel: literaire roman, spannende roman, detective….? We raakten er niet helemaal uit, en sommigen geven aan dat Musso het zelf ook niet helemaal lijkt te weten en erop los experimenteert. Hier en daar wordt geopperd dat de verwarring ook door de vertaling zou kunnen komen. Tau schreef er zelfs een blogpost over.

De opbouw van het boek lijkt bij momenten chaotisch. De korte fragmenten brengen vaart in het leesproces, al is de veelheid ervan ook uitdagend. Marina: “Als lezer moet je aandachtig blijven. Soms heb je niet bij de eerste lijnen door over wie dat bepaalde hoofdstuk gaat, maar naarmate je verder vordert in het boek, wordt deze stijl als vanzelfsprekend. Het verhaal wordt daardoor ook in hapklare stukken verdeeld.”

De opbouw heeft niet enkel een invloed op de plotafwikkeling maar ook op de personages.  Zo schrijft Marieke Scheers:  “De personages zijn voldoende uitgewerkt om met ze mee te leven en te begrijpen wat ze doen, hoewel dat laatste lastig wordt gemaakt omdat de informatie maar in delen wordt gegeven. Het roept eerst vragen op en later komen de antwoorden.” Hoewel niet iedereen even enthousiast is over de ontwikkeling van de personages, waren de meesten wel benieuwd naar de geheimen van Nathan. Ook Mathilde en Raphaël spraken tot de verbeelding, al bleek de vroegtijdige dood van dat laatste personage wel wat teweeg te brengen. De meningen liepen uiteen tussen grappig, verwarrend, not-done… We zijn het er wel over eens dat het een verrassende keuze van de auteur is om een ik-verteller voor het einde van het verhaal te laten sterven.

Eindbeoordeling: 3 sterren

Verrassend is het woord dat het boek misschien nog het beste samenvat. De meningen over de opbouw, de personages en het plot liepen vaak uiteen, maar de beoordeling is erg gelijklopend. Eén deelnemer geeft het boek 4 sterren, drie geven het twee sterren en voor de overige deelnemers is deze roman drie sterren waard.