Eind oktober gingen de deuren van de Hebban leesclub ‘Het leven noemen’ van Aisha Dutrieux open, een beklemmend verhaal over het münchhausen-by-proxysyndroom. De auteur belicht een onderwerp in haar romandebuut waar nog veel te weinig over geweten is. Het verhaal liet onze leesclub vol interactie niet los. De kers op de taart van deze leesclub was dat de auteur mee aanwezig was en onze vragen kon beantwoorden. De auteur lichtte een tipje van de sluiter op: haar tweede manuscript ligt bij de uitgeverij en wij konden dit enkel maar enthousiast toejuichen!

 Een leesclub om niet meer te vergeten met een verhaal dat bleef nazinderen.

Verwachtingen:

Onze verwachtingen waren hoog en gingen van een realistisch verhaal naar het effect van münchhausen-by-proxy op het kind tot een psychologisch verhaal dat ons omver ging blazen.

Marielle: Ik verwacht een eerlijk, recht-voor-zijn-raap verhaal waarbij wij een heel intiem kijkje krijgen in het leven en de relatie tussen moeder en dochter. Hoe gaan beiden met de gebeurtenissen op en wat voor impact heeft dat op hun beider leven.

Carla:  Ik verwacht te lezen over hoe het kan bestaan dat een relatie die niets dan liefde zou moeten zijn juist ziekmakend is. Door iemand die zelf natuurlijk psychisch ziek is.

Promotiequote:

De auteur Manon Uphoff heeft een mooie, haast poëtische promotiequote geschreven aan de binnenflap van de cover.

De sobere stijl, de kalme, niet woedende toon dragen bij aan de werking, de impact van dit verhaal over een schraal en aangevreten leven op een emotioneel rantsoen (Manon Uphoff)

Natuurlijk konden we niet achterblijven, wij gingen ook een promotiequote schrijven. We kropen in onze pen en er kwamen prachtige pareltjes voorbij:

Miriam: Dit verhaal neemt je mee van de eenzame wereld van een beschadigd kind naar dat van een volwassen vrouw die de weg vindt naar een leven dat waard is om geleefd te worden.

Fieke: Ontroerend, dapper en zonder in clichématige sentimenten te vervallen.

Marianne: Hoe liefde soms niet genoeg is. Een moeder-dochter relatie die niet zo vanzelfsprekend is als wat we vaak hopen. Ook houden van kan pijn doen!

Schrijfstijl:

Aisha Dutrieux heeft al menig schrijfwedstrijden gewonnen toch is ‘Het leven noemen’ haar romandebuut, we ervaarden deze schrijfstijl als pakkend, maar ook rustig en eenvoudig, heel wat superlatieven kwamen voorbij. Conclusie: we waren het eens, de auteur was in haar missie geslaagd.

Fieke: Ik vond de schrijfstijl erg pakkend! Vlot geschreven met een beeldende taal waardoor je het verhaal werd ingezogen. Moeilijk weg te leggen.

Jet: Ik vond het een vlot leesbare en beeldende schrijfstijl. In het begin verbaasde ik me over het ontbreken van heftige emoties in de hoofdstukken waarin Vera haar verhaal doet, maar al snel vond ik dit juist heel passend.

La vida es bella: De auteur maakt verschillende keren gebruik van de natuur om moeilijke zaken uit te leggen, om gevoelens onder woorden te brengen, wat een mooie meerwaarde is voor het boek.

Opbouw:

Het verhaal wordt verteld vanuit twee vertelperspectieven, in korte hoofdstukken kijken we om en om door de ogen van Vera en Mira. We zaten vol bewondering, schrijfstijl en opbouw waren voor ons wel degelijk geslaagd, Jet verwoordde dit duidelijk: een auteur om in de gaten te houden! Marielle zag even in de toekomst: Ik denk ook wel dat dit boek de longlist van de Hebban Debuutprijs gaat bereiken.

Boektuin: Dit vond ik heel logisch lezen eigenlijk. Natuurlijk zijn we meer met Vera bezig en haar verhaal en verwerking, maar de afwisseling houdt het spannend. Daarbij is de kant van Mira wel belangrijk denk ik als aanvulling op het verhaal en om een stukje van de andere kant te zien. Ze beleven dingen heel verschillend.

Boodschap:

Het verhaal belicht een verziekte moeder dochter relatie, een thema dat ons allen raakten. Het verhaal wordt ook verweven met een aantal boodschappen: licht in de duisternis toch zonder dat het verhaal bikkelhard wordt verteld.

La vida es bella: De boodschap zit volgens mij in het citaat van Mary Oliver "Listen, are you breathing just a little, and calling it a life?”. Hoe moeilijk het verleden voor ons soms is, er is altijd een toekomst die het waard is om iets van ons leven te maken.

Jet: Je moet voorzichtig/mild zijn met oordelen over anderen; probeer iemand niet als slecht mens te zien, maar als mens die verschrikkelijke dingen doet.

Stephanie: Ik denk dat de boodschap is dat kinderen ongelooflijk loyaal zijn naar hun ouders toe maar ook dat wij vaak niet weten wat er achter de deuren van een huis kan afspelen.

Verwachtingen waargemaakt?

Bij de laatste vraag moesten we even terugblikken, waren onze verwachtingen ingelost? De reacties waren overduidelijk, onze verwachtingen waren meer dan waargemaakt.

Marielle: Mijn verwachtingen zijn ruimschoots overtroffen. Ik merk dat het boek nog steeds in mijn gedachten is en dat is een goed teken. Mooi geschreven, een zeer verzorgd boek, niet klef, niet ongeloofwaardig, niet saai, niet over-de-top, goed gedoseerd. Dus een volwaardig JA!

Carla: Ja mijn verwachtingen zijn uitgekomen. Ik had bij vlagen wel eens van deze psychische ziekte gehoord, maar wilde door dit boek er iets meer van begrijpen. Het is zo goed beschreven en leert je hoe het van lieverlee is gegaan. Ook je oordeel schaaf je iedere keer bij.

Conclusie:

Voor we de deuren sloten moesten er nog sterren uitgedeeld worden en recensies moesten geplaats worden. Ging het enthousiasme en de vele superlatieven zich vertalen in een prachtige sterrenregen? En de sterrenregen liet niet op zich wachten, met een mooi gemiddelde van 4,4 sterren sloten we deze leesclub af. Toch nog met één wens: hopelijk komt er een Hebban leesclub rond het tweede boek van Aisha Dutrieux en mogen we weer allen van de partij zijn.

Marianne: Zacht geschreven, en toch hard binnenkomend! Grote aanrader!!

Stephanie: Het is een debuut maar leest niet als een debuut. Ik vind het een heel belovend begin van deze auteur en ik ga zeker in de toekomst haar werk in de gaten houden. 

Boektuin: Aïsha Dutrieux laat enorme kunde en een eigen stijl zien in dit boek. Het is rustig, helder en realistisch, maar komt juist hierdoor hard aan.

Ik wil jullie allen bedanken voor jullie enthousiaste medewerking en inspirerende antwoorden. Ook een dikke dank je wel aan auteur Aisha Dutrieux om ons een blik te geven achter het aangrijpende verhaal ‘Het leven noemen’, een verhaal dat wij vol bewondering lazen. En misschien heeft deze leesclub ons wel iets geleerd: oordeel niet te snel soms zit er meer achter een verhaal.

Jullie leescoördinator Wendy