De leesclub begon met een paar valse noten. Eerst werd het geduld van de deelnemers behoorlijk op de proef gesteld. Wegens een foutje bij de uitgeverij werden de boeken ruim twee weken na de start van de leesclub verstuurd. Het gaf iedereen de tijd om reeds begonnen boeken uit te lezen, maar hierdoor viel het begin van de leesclubdiscussie ook samen met de eindejaarsperiode. Geen ideale match, zo bleek, want familiebezoeken en vakanties durfden al eens in de weg te staan van leesvoornemens. Het valse seizoen is bovendien geen boek dat zich gemakkelijk snel tussendoor laat lezen. De initiële chaos en verwarring bleken echter een inherent deel uit te maken van de leeservaring van Het valse seizoen, een boek waarin niets is wat het lijkt.

• Malibas:. Fantasie en werkelijkheid gaan naadloos in elkaar over. Waar houdt de werkelijkheid op en begint de fantasie en omgekeerd? Er worden geheimen, zogenaamd met veel moeite, verteld en wat is daar dan weer van waar of niet waar. Ieder personage heeft zijn eigen perceptie, zijn eigen versie.

Het opzet lijkt nochtans duidelijk: drie muzikanten schrijven brieven naar elkaar en geven op die manier prijs hoe muziek hun levens heeft beïnvloed en wat muziek nu nog voor hen betekent. Dat de lezer aanvankelijk niet weet welk personage aan het woord is, zorgt voor een intrigerend begin.

• Elsofie: “Ik weet niet waarom Weijts heeft gekozen om ons pas langzamerhand duidelijk te maken wie wie is. Het is als een muziekstuk. Daar word je ook langzamerhand in meegenomen en ontdek je steeds meer nieuwe dingen. Het vertraagde voor mij wel de start maar dat vond ik prima.”

Het mag duidelijk zijn dat Het valse seizoen geen gemakkelijk boek is. Net zoals Marina, vinden de meeste deelnemers dat de personages vooral functioneel zijn voor de opbouw van het verhaal, ze ontwikkelen zich weinig en de lezer wordt niet gestimuleerd om zich met een van hen te identificeren of er empathie voor te voelen. Dit gegeven stimuleerde gesprekken over de rol van de lezer en het belang om als lezer ‘gegrepen’ te worden door de inhoud. Weijts heeft veel ingezet op de structuur van het boek, maar lijkt daardoor de connectie met zijn lezers te mislopen. Hierdoor verliep het lezen bij veel deelnemers moeizaam, woorden als ‘worsteling’, ‘verwarring’, ‘moeilijk’ en ‘onduidelijk’ kwamen meermaals in het leesclubcafé voor. Het valse seizoen is geen boek dat stopt bij de laatste pagina, wel integendeel. Pas helemaal op het einde kan je het volledige verhaal overzien en begint het puzzelen. Eens de gesprekken in de leesclubdiscussie losbarstten, verbeterde de stemming dan ook bij heel wat deelnemers.

Door samen verschillende interpretaties en stukken informatie bij elkaar te puzzelen, kregen de deelnemers meer inzicht in het verhaal en werd de waardering voor het boek groter. Al bleef de frustratie over de dunne grens tussen fantasie en werkelijkheid bij velen groot.

• Aard Evert: Welke zekerheid heeft al ons gezwoeg om achter de werkelijke toedracht van de gebeurtenissen te komen opgeleverd? We gissen en speculeren, maar slagen er nauwelijks in tot een overtuigende conclusie te komen. Vraagtekens te over.

Muziek loopt als een rode draad doorheen het boek: de personages zijn muzikanten, ze worden aangeduid met muzieksleutels, maar ook de structuur, het woordgebruik en het ritme van de roman bevatten voortdurend verwijzingen naar muziek. Dit maakte het boek voor de niet-muziekkenners moeilijk te doorgronden.

• Eeke: het was een groot nadeel om géén muziekkenner te zijn. Ik vond dat ik daardoor de helft miste. Veel dingen snapte ik gewoon niet, en het voert te ver om alles op te gaan zoeken.

Maar ook de deelnemers met een behoorlijke kennis van klassieke muziek bleven met vraagtekens achter. Hoewel de stijl unaniem als te gecompliceerd werd beschouwd, waren de meesten wel onder de indruk van de opzet van de auteur.

• Liesje V: Er wordt wat de schrijfstijl betreft duidelijk hoog ingezet met “een roman als een strijkkwartet”, literatuur als muziek dus. Aan het vakmanschap van Christiaan Weijts mag inderdaad niet getwijfeld worden. Maar de hoge ambitie resulteert ook in een (over)volle, misschien wel overdadige stijl. De schrijfstijl is intellectueel, appolinisch, kennis van en bewondering voor klassiekers uit de literatuur komen overduidelijk aan de oppervlakte (middels citaten en verwijzingen) maar tevens besteedt hij aandacht aan het inbouwen van de nodige thrillerelementen met een spannend plot waarbij de verhaallijnen aan het slot samenkomen.

Een leesclub is voor een boek als dit een zegen. Al discussiërend ging de waardering voor dit boek verschillende kanten uit. Uiteindelijk schreven 12 deelnemers een recensie en kreeg het boek gemiddeld drie sterren.

Bedankt aan alle deelnemers, jullie inbreng was bijzonder waardevol!