15 enthousiaste lezers en één aanschuiver begonnen enthousiast in Het vuur in mij, aangetrokken tot de best wel heftige omslag van het boek. 

In het boek volgen we Ava, die in een vreselijke huisbrand alles heeft verloren: haar ouders, haar beste vriendin, haar thuis en zelfs haar gezicht. Ze heeft geen spiegel nodig om te weten hoe ze eruitziet; ze heeft genoeg aan de verschrikte blikken om haar heen.

Een jaar na de brand die haar wereld verwoestte, vinden haar oom en tante het tijd dat ze weer naar school gaat. Ava ziet daar enorm tegenop. Hoe kan zij nou nog een normaal leven leiden? Wie wil er bevriend zijn met een monster? Ze had alleen niet gerekend op Piper, een meisje op haar nieuwe school dat ook een brand overleefde. Ava wil niet liever dan opgaan in de achtergrond, maar dat laat Piper niet gebeuren: met haar sarcastische, botte humor krijgt ze Ava langzaam weer uit haar cocon. Maar zelfs de stoere Piper is niet zo onaantastbaar als ze lijkt - iedereen heeft littekens, maar ze zijn niet allemaal even makkelijk te zien.

Was dit debuut van Erin Stewart een voltreffer of een volledige misser?

Verwachtingen

Veel lezers verwachtten een emotioneel verhaal, wat de omslagtekst ook wel enigszins aangaf. 

Priscilla: 'Mijn verwachtingen waren een emotioneel maar zeer inspirerend verhaal. Voor mij zijn mijn verwachtingen absoluut uitgekomen!'

Maar sommige lezers gaven ook aan er eigenlijk 'blind in te gaan', zonder enige verwachtingen. (Eigenlijk een best slimme tactiek!) 

Femkeleest: 'Ik had niet echt verwachtingen, ik ging er 'blind' in. Ik had het boek op YALC gezien en het verhaal sprak mij aan. Ik was vooral heel benieuwd.'

Heftige thema's met een boodschap

Het vuur in mij was best een pittig verhaal. Het draait rondom een brandoverlever, iets wat meteen veel gevoelens oproept. De vraag was dus hoe het hoofdpersonage, Ava, werd neergezet en of dit goed overkwam. Raakte haar verhaal lezers, of juist niet? Nou, je kunt wel raden dat veel lezers enorm geraakt werden door Het vuur in mij, soms zelfs tot tranen toe!

Fien: 'Ik vond de manier waarop Ava werd neergezet door de auteur heel geloofwaardig. Ik kon me echt helemaal inleven en ik begon over mijn eigen leven na te denken. Ik vind het heel begrijpelijk dat Ava na zo'n ingrijpende gebeurtenis niet echt meer wil deelnemen aan het 'gewone' leven. Het feit dat ze haar ouders en haar nichtje is verloren is een immense klap, maar voor haar voelt het ook alsof ze zichzelf verloren is want iedere keer als ze in de spiegel kijkt, ziet ze een vreemde en wordt ze eraan herinnerd wat er gebeurd is.'

Ava's moeilijke verhaal was voor veel lezers inspirerend. Dat ze daarom boodschappen uit het verhaal trokken, was zeker geen verrassing.

Mariska: 'Vooral de steun die Ava krijgt van familie en vrienden, door het hele verhaal heen, heeft me doen realiseren dat dat zo belangrijk is. Er voor elkaar zijn. En je open stellen voor de steun van anderen.'

Anderen trokken ook het belang van verborgen pijn uit het verhaal, aangezien Piper - die een gevaarlijk auto-ongeluk heeft overleefd - ook worstelt met pijn maar dit verhult met een glimlach. 

Eline: 'Het boek zet je wel aan het denken. Het is belangrijk dat je van jezelf houdt en jezelf leert accepteren. Maar ook dat meer mensen hun littekens hebben. Ook als je deze niet ziet.'

Mooie momenten

Door de prachtige boodschappen van het verhaal, gecombineerd met de heftige thematiek, zaten er een heleboel memorable momenten in het verhaal. Van tranentrekkers tot scènes waardoor lezers moesten grinnikken. Stewart waarborgde de balans tussen humor en verdriet ontzettend goed.

Femke96 noemde bijvoorbeeld het moment wanneer '(...) Ava haar roze pruik afzet en gewoon zichzelf is. En dat ze maar vindt dat mensen haar zo moeten accepteren.'

Een andere lezer, Melanie, sloot zich daarbij aan: 'Voor mij was het moment met de pruik heel bijzonder: weg roze pruik, hallo gewone haarkleur.'

Karin vond het echter ontzettend moeilijk om één moment uit te kiezen (erg begrijpelijk), maar vooral de gesprekken tussen Dr. Layne (Ava's therapeut) en Ava, bleven haar bij. 'Nog een mooi moment is richting het einde van de boek als Ava meer vooruitgang maakt. Ze heeft ontroerende gesprekken met doker Layne. Layne zegt bijvoorbeeld dit: "Verdergaan betekent niet dat je alles moet vergeten,’ zegt ze. ‘Het betekent dat je de pijn loslaat, meer niet".'

Dat smaakt naar meer?

Dan restreerde de vraag nog: wil je na dit debuut van Stewart nog meer boeken van haar lezen? Eigenlijk was het antwoord daarop unaniem positief.

Devika: 'ik zou zeker een volgend boek van Stewart lezen. Ze schrijft zo mooi en goed, dat dit zeker de moeite waard is.'

Miranda sloot zich daarbij aan, met een kleine eindnoot. 'Absoluut!!! Het was een aangrijpend boek met een fijne schrijfstijl, dat aangenaam leest. Benieuwd of ze dit in haar volgend boek kan evenaren. Maar lezen ga ik het zeker!'

Overweldigend positief

We sluiten de leesclub van Het vuur in mij overweldigend positief af. Iedereen vond het boek ijzersterk, ontroerend en bovendien ontzettend mooi geschreven. Het was daarom helemaal niet moeilijk om positieve quotes uit de recensies te filteren. 

Silvia: 'Het verhaal van Ava is leeftijd overstijgend. Menigeen zal een traan wegpinken door de empathische manier van schrijven van Stewart.'

Sjoukje: 'Ava groeit als personage, je ziet haar echt ontwikkelen in het verhaal. Je leeft met haar mee, ziet haar worstelingen en haar triomferen.'

Laura vat het boek, voor alle lezers, erg goed samen. Haar mening wordt door iedereen gedeeld wanneer ze zegt dat Het vuur in mij 'Een boek vol emoties [is], waar vechtlust de boventoon voert.'

Het vuur in mij is daarom een prachtig verhaal dat de lezer aan het denken zet, aan het huilen maakt en soms aan het lachen maakt. Laurie noemt het daarom 'een respectvol en waardig debuut.' 

Het is daarom geen verrassing dat de gemiddelde score van dit boek op 4,5 is geëindigd. Ik wil iedereen erg bedanken voor de inzet en de gezellige leesclub! Bedankt en wellicht tot de volgende keer!