Schrijf je recensie!

Schrijf nu je lezersrecensie van minimaal 150 woorden op de Hebban boekpagina. Vind je het lastig een recensie te schrijven? Dan hebben we een aantal tips voor je. Heb respect voor het boek en de auteur in je recensie. We gaan er van uit dat je in de inschrijving het fragment hebt gelezen en de schrijfstijl geen complete verrassing meer voor je kan zijn.

Ik kan geen recensie schrijven

Jawel, iedereen kan een recensie schrijven. Het zijn ten slotte maar een boel woorden in een tekstveldje. We verwachten niet van je dat je een wetenschappelijk onderbouwde beschouwing plaatst of een scherpe analyse over literaire thema's. We verwachten dat je vertelt hoe jij het boek hebt ervaren, wat je er goed aan vond en wat je er niet goed aan vond.

Ben je klaar met de discussie?

Heb je alle vragen beantwoord? Heb je de antwoorden en opmerkingen van je medelezers gelezen en erop gereageerd? Heb je het idee dat je zelf nog een laatste vraag in de discussie wilt stellen?

Het eindoordeel

Plaats hier de leukste zin uit jouw recensie en vermeld daarbij het aantal sterren (* tot *****) dat je het boek gaf.

Het eindverslag (geschreven door Soraya Vink)

Hoe een obsessie gerechtigheid bracht 

Nederland en België werden geteisterd door een hittegolf op het moment dat vijftien lezers en een coördinator bij elkaar kwamen voor een leesclub met een bijzonder onderwerp. Het gesprek draaide om Ik zal verdwijnen in het donker, een True Crime die de afgelopen maanden plotseling in het nieuws kwam doordat de schrijfster, Michelle McNamara, zeer dichtbij de ontrafeling van een seriemoordenaar en -verkrachter was. Het eigenaardige aan haar is dat ze geen rechercheur of medewerker bij justitie is, maar ‘een laptopdetective’ zoals ze zichzelf noemde. Het succes van haar boek heeft ze helaas nooit mee mogen maken doordat ze vroegtijdig overleed ten gevolge van hartproblemen in combinatie met medicijngebruik. En daardoor kregen de leden van de leesclub in een klap kippenvel ondanks de tropische temperaturen.

Des te meer reden dat het boek van McNamara aan bekendheid mag winnen, wat de leden van de leesclub als een dankbare taak beschouwen. Soms wordt het boek met een beetje terughoudendheid bekeken, want niet iedere deelnemer is een fervent True Crime-lezer. ‘Ik lees wel spannende boeken en thrillers, maar niet over dingen die waargebeurd zijn,’ is een van de uitspraken die aan het begin van de discussie ter sprake komt. Ook komen veel lezers met True Crime in aanraking door de series en documentaires die op Netflix worden uitgezonden, maar de stap naar een boek lezen in dit subgenre was nog niet genomen. 

Is deze True Crime dan saai(er) doordat het een opsomming van feiten dreigt te worden? Nee hoor, waar het in een thriller soms allemaal net wat te vergezocht lijkt, kunnen we hier niet om de feiten heen. Zoals het feit dat de Golden State Killer, zoals McNamara de potentiële verdachte noemt, tientallen slachtoffers heeft gemaakt terwijl hij rondreisde om zich vervolgens op te houden op een bepaalde plek en toe te slaan. Ook de vlotte schrijfstijl en media aandacht waren redenen om meteen in te schrijven voor deze leesclub. 

Terwijl de boeken hun nieuwe eigenaren bereikten, waren de foto’s in het middenkatern meteen een aandachtstrekker. Maar ook de proloog van thrillerschrijfster Gillian Flynn laat meteen een andere kant van dit boek zien; het is geen standaard True Crime met alleen maar feiten, het wordt een stuk persoonlijker aangezien McNamara haar ervaringen deelt met de lezer. Katja vindt dit helemaal passen bij het boek, omdat McNamara open is over de manier waarop ze gefascineerd wordt door delicten die zijn voorgevallen in haar omgeving. Kitty beschouwt de openheid van de auteur als een extraatje en een mogelijkheid om haar beter te leren kennen; ‘waar haalde ze bijvoorbeeld al die tijd vandaan om research te doen en te schrijven aan haar boek?’ Conclusie is dat het normaal niet passend is bij een True Crime om een eigen persoonlijkheid door te laten schemeren, maar dat McNamara de uitzondering op de regel is door de manier waarop ze haar onderzoek aanpakte.

Na de proloog duiken we meteen in het hoofd van de dader; de wijze waarop hij zijn eerste misdaden pleegt en hoe hij zich ontwikkelt tot een meedogenloze moordenaar die zijn slachtoffers tot het laatste moment in het ongewisse laat. McNamara introduceert scènes die niet misstaan zouden hebben in een thriller. Dirk-Jan vindt de scènes niet heel erg spannend omdat het verrassingselement niet aanwezig is, Demi vindt ze realistisch waardoor je goed meekrijgt wat er precies is voorgevallen en Katja keek wel twee keer om zich heen voordat ze het licht uitdeed om te gaan slapen.

McNamara wordt geprezen om de manier waarop ze de tijdsgeest vangt van het boek; de lezer gaat namelijk terug naar de jaren zeventig en tachtig waarbij er nog geen sprake was van forensische technieken die een dader konden veroordelen op grond van een minuscuul haartje dat op een plaats delict is aangetroffen. Het doet veel leesclubdeelnemers eraan denken dat als de misdaden vandaag de dag hadden plaatsgevonden de GSK veel sneller een gezicht had gekregen en niet zo lang zijn gang had kunnen gaan.

Hoewel Iris het boek snel uit had, geeft ze wel toe dat het even wennen was aan de opzet van het boek: veel namen en er zijn aardig wat wisselingen tussen heden en verleden. Yvonne en Wietske delen die mening maar verklaren dat de tekst toch weer voldoende boeit om het boek vast te houden en verder te lezen. Diepe indruk maakte de brief die Michelle McNamara aan de dader schreef en hem persoonlijk aanspreekt. McNamara had op het moment van schrijven geen idee wie ze werkelijk aansprak maar liet duidelijk zien dat ze strijdbaar was en niet van opgeven wist.

Dat het boek ook na het afronden van de leesclub nog bijblijft, laat Eveline zien. Zij zal tijdens haar vakantie in de Verenigde Staten langs een van de plekken komen waar de GSK actief is geweest. Maar ook pakken veel lezers hun laptop erbij om de nieuwsberichten uit de Verenigde Staten naast het boek te leggen of het fragment terug te kijken waarin Patton Oswalt, de echtgenoot van Michelle McNamara, in een talkshow vertelt dat de GSK eindelijk gepakt lijkt te zijn. Zo geeft Roos aan dat er eigenlijk een extra hoofdstuk zou moeten zijn bij een heruitgave van Ik zal verdwijnen in het donker waarin de lezer wordt bijgepraat in de huidige situatie. Een ding is zeker: Michelle McNamara heeft diepe indruk gemaakt met haar zoektocht die ze verwoordt in haar boek en zal niet snel vergeten worden door de deelnemers van deze leesclub. 

Een optelsom van alle eindoordelen en recensies levert Ik zal verdwijnen in het donker een gemiddeld oordeel van 3 sterren op na het afronden van deze leesclub.