Eindoordeel

Een enthousiast team van lezers besprak in november In de schemer fluit de merel van Linda Olsson. Het eerste wat opviel was dat de vertaling niet gebaseerd is op het origineel (dat in het Zweeds geschreven werd), maar op een Engelstalige vertaling daarvan. Gelukkig kon de uitgeverij hier iets meer uitleg over geven: de auteur herschreef het boek zelf in het Engels en de vertaling is daarom daarop gebaseerd. Dat deed meteen weer een aantal vragen opborrelen: heeft de auteur het boek gewoon vertaald naar het Engels, of nog aanpassingen gedaan? Zijn er grote verschillen tussen het Zweedse en Engelstalige boek? Wie ooit beide versies leest, mag me de antwoorden op deze vragen altijd laten weten.

Het mysterie rond de vertaling weerhield de club er gelukkig niet van om het boek grondig te lezen en te bespreken. Linda Olsson gebruikt in het boek geen voor de hand liggende personages, wisselt soms van stijl en schuift verschillende thema’s naar voren. Dat alles biedt een grote portie gespreksstof, zeker voor zo’n dun boek. Sommige lezers waren meteen in de ban van de proloog, die erg poëtisch geschreven is. Anderen konden dan weer helemaal niets met het kille beeld dat opgeroepen werd. De discussie kon beginnen!

Merel: Ik herken wel wat er gezegd wordt, dat de proloog erg mooi geschreven is, dat er mooie zinnen in staan. Toch sluit ik me wat dit betreft toch meer aan bij Marieke. Ik kon er zelf niet zo veel mee, herkende ook niet veel erin van de preview. Ook nu ik de proloog nog eens nagelezen heb, kan ik het niet echt heel duidelijk aan het verhaal linken. Er zal vast betekenis in zitten, maar die ontgaat mij in elk geval geheel. Wat mij betreft had deze proloog dus ook niet per se gehoeven. Vanaf het eerste hoofdstuk voelde ik me veel meer thuis in het boek dan tijdens de proloog.

Hoewel niet iedereen de stijlwissels in het boek even geslaagd vindt, creëert Olsson wel interessante personages die je benieuwd maken naar het vervolg van het verhaal.

Silvia: Als lezer is het net of je een buur bent van de personages en hen steeds beter leert kennen. De hoofdkenmerken van de karakters zijn al vanaf het begin af aan duidelijk (de depressieve Elizabeth, de onzekere Elias, de eenzame Otto). Naarmate ze opener naar elkaar worden, worden de karakters uitgediept en leren we hoezeer ze allen zijn beschadigd. We leren waarom Elizabeth depressief is, waar de onzekerheid van Elias vandaan komt en hoe Otto tegen zijn eenzaamheid vecht.

Veel lezers vinden het heerlijk wanneer een boek ook aandacht besteedt aan de activiteit lezen en dat is in dit boek het geval. Otto is een enorme boekenfanaat die gepassioneerd de verhalen uit de boeken die hij leest navertelt aan zijn buurman Elias, die dyslexie heeft.

Eline: De meerwaarde is dat het verhaal zo meer een vertelling wordt. Nadeel is wel dat Otto op deze manier zijn eigen denkbeelden en belevenissen bij het verhaal kan voegen, waardoor het verhaal net iets anders kan worden dan in het boek staat geschreven. Mijn voorkeur gaat toch uit naar voorlezen, zodat de ontvanger (Elias) zijn eigen beelden kan vormen over het boek.

Dat het einde van het boek voor verschillende interpretaties vatbaar is, past bij de mysterieuze sfeer die doorheen het boek aangehouden wordt en maakt dat dit een boek is waarover je kan blijven praten.

Hans: Zeker een verrassende keuze en laat je als lezer achter met wat er waarschijnlijk met Elisabeth gaat gebeuren. (…). Een einde waar je inderdaad na het lezen over na gaat denken. Waarom? Ik heb nog gezocht naar een interview met Linda Olsson omdat het waarom me bleef volgen. Helaas niets gevonden dus moet ik mezelf tevreden stellen met mijn eigen conclusie.

Het boek was niet bij iedereen een schot in de roos, maar als leesclubboek was het ideaal. Ik wil alle deelnemers dan ook heel erg bedanken voor de boeiende en actieve discussie.

Eindscore

Het boek kreeg van acht lezers vier sterren, zes deelnemers gaven het drie sterren. Dat komt dus op een gemiddelde van 3,5 sterren.