Schrijver en cineast Peter Delpeut heeft een nieuwe roman uitgebracht, In het zwart van de spiegel. Deze literaire roman gaat op een 'roadtrip door ruimte, tijd en emotie'. Voor deze dikke pil van 800 bladzijden nemen we wat extra tijd in de leesfase van de leesclub. Lees het fragment en wil je absoluut doorlezen, schrijf je dan in voor deze leesclub.

Let op: dit boek is niet voor iedere lezer geschikt. Sla zeker niet het fragment over om te kijken of de stijl je ligt en bedenk goed of je 800 bladzijden kunt verwerken in een week of drie tijd.

'Nooit eerder was lezen zo interactief als met dit boek.' - Hebbanrecensent Marvin

In het zwart van de spiegel

Kunst helpt ons ons leven te leven, schreef Wallace Stevens. Een filmmaker die lijdt aan een raadselachtige oogkwaal, neemt dat credo letterlijk. om troost te zoeken voor het onbestemde gevoel van verlies dat hem overvalt, gaat hij op zoek naar landschappen – geschilderde landschappen. In het voetspoor van Claude Lorrain, landschapschilder uit de zeventiende eeuw, reist de halfblinde fi lmmaker door Europa. Als in een tijdmachine krijgt hij gezelschap van aristocratische kunstverzamelaars, eigenzinnige schilders, fantasierijke tuinarchitecten, kunstminnende kardinalen en dito spionnen. Reisgenoten die ongemerkt zijn eigen verleden spiegelen, waarin een spoorloos verdwenen geliefde hem niet loslaat.

Toen gebeurde het. Ik pakte hem amicaal bij de schouder, tenminste, dat dacht ik, maar ik voelde niets dat onder zijn jas weerstand bood.
Er is weinig dat mijn herinneringen zekerheid geeft, maar die aanraking kan ik nog oproepen, mijn lege hand, de verwarring, het idee dat er onder zijn kleren een lichaam ontbrak. Het vermengt zich met een zinnetje waarover ik minder zeker ben, iets wat Wim zei: ‘Ik pis al een jaar bloed.’ Misschien is het me later verteld door iemand anders, als een verklaring voor zijn verdwenen lichaam.
Schrijf geen scènes in een ziekenhuis. Als iedereen het scenario van zijn eigen leven schrijft, dan nam Wim dat advies al te letterlijk. Hij was nooit naar een dokter gegaan, laat staan naar een ziekenhuis. Ik weet hoe het eruitziet, bloed in een pisbak, je tuurt in de aankondiging van je eindigheid. Hoe vaak op een dag kun je dat verdragen? Wim had Jezus niet nodig om als een levende dode door de stad te dwalen; die scène schreef hij zelf. Een paar maanden later stonden we op zijn begrafenis, hij was verlost.

Lees hier een fragment