Begin augustus 2023 ontvangen vijftien lezers de verlossende mail: Gefeliciteerd! Je bent geselecteerd voor de leesclub met Jackdaw. Meteen sluiten vier deelnemers aan met een eigen exemplaar. In het leesclubcafé stelt iedereen zich netjes voor; we gaan helemaal los vanaf nu. Dit is het begin van een moordende (in de figuurlijke betekenis welteverstaan) tocht, waarbij dodelijke slachtoffers gaan vallen. We gaan het verhaal uitbenen, tot op het bot.

De auteur

De Britse misdaadauteur Daniel Cole heeft naam en faam gemaakt met zijn Ragdoll-trilogie. Vervolgens heeft hij met Mimic nog een losstaand verhaal gepubliceerd. Om niet helemaal knettergek te worden tijdens de pandemische lockdown, heeft hij Jackdaw (“Kauw”) geschreven; het eerste deel van een nieuwe reeks. Is hier een volgend succesverhaal in de maak?

Het boek

Londen wordt geteisterd door een seriemoordenaar; de media noemen hem ‘de Jackdaw killer’. De koele moordenaar heeft reeds minstens drie slachtoffers op zijn geweten en houdt er steeds dezelfde modus operandi op na. Rechercheur Scarlett Delaney vormt een energiek professioneel duo met de zogenaamde ‘privédetective’ Henry Devlin. Deze uitermate bekoorlijke man is ingehuurd om het politieteam bij te staan. De chemie die ontstaat tussen Scarlett en Henry, is zeker geen garantie dat de twee speurneuzen de gruwelijke doder kunnen stoppen. Het draait uit op een spelletje van wie het beste kan liegen en bedriegen.

De discussie

We zijn nog maar pas van start gegaan, of het leesclubcafé draait al op volle toeren. Zodra alle lezers hun exemplaar hebben ontvangen, volgen enkele “opwarmvragen”. We bespreken bijvoorbeeld de Engelstalige titel, de kaft en de opvallende (al dan niet mooie) afwerking van het papieren boek. Noa Lagaeysse schrijft aanvankelijk: “De mooie blauwe kaft wordt versierd met een afbeelding van de Jackdaw. Maar de blik in zijn ogen is niet wat we met een ijskoude seriemoordenaar kunnen associëren.” Anna Bos-Chialastri heeft alvast hoge verwachtingen en schrijft: “Mijn ervaring met de leesclubs op Hebban is dat dat je zelf ook andere inzichten opdoet.” Het zijn bijna profetische woorden over wat nog komen gaat.

Na het lezen verliezen we geen tijd en we openen onmiddellijk de discussieronde, waarin je mag spoileren. Over de plot heeft MindSpaLotusbloem duidelijk haar twijfels; deze vindt ze niet echt verbazend en toch. “ Wat ik evenwel vind is dat de auteur het voor elkaar kreeg om een beroeps-/seriemoordenaar toch iets vriendelijks mee te geven.”

Over de belangrijkste hoofdpersonages is Gea Kuipers duidelijk: “Scarlett komt zeer naïef over, maar dat is ze niet. Ze is gesloten, een einzelgänger. Ik vraag me af of ze zich echt aan iemand bindt. Henry is intelligent en een snelle denker. Hij heeft humor en straalt ook iets warms uit.”

Opvallend is het in ieder geval: de auteur steekt heel wat humor in zijn verhaal. Tinetee zegt hier het volgende over: “Ik vind het zeker wat extra toevoegen. Ik weet niet zo goed of ik het als Engelse of Amerikaanse humor moet typeren. Ik ga toch voor Engels, omdat het wat meer ingetogen is.” Over dit onderdeel zijn de meningen verdeeld; Melissa vindt het best satirisch met lekker wat zelfspot; zonder dat de kwaliteit van het verhaal in het gedrang komt. WimBrus mist spanning in het grootste deel van het boek en schrijft: “Misschien kwam dit door de humor die als een rode draad door het boek liep. Ook de hoofdstukken met humoristische ondertoon zwakten de spanning wat af.” Dit voert ons rechtstreeks naar het belangrijke thrillerelement spanning. Miesleest vindt de proloog een van de betere stukken van het boek. “Het nodigt zeker uit tot verder lezen; een zeer actuele en originele verhaallijn om een thriller mee te beginnen.” Ton van der Stelt ervaart het verhaal als amusant, voorzien van grappige humor, maar wel ongeloofwaardig. Hij gaat verder: “Ongeloofwaardig, te veel moorden op een niet geloofwaardige manier en kreeg hierdoor geen echt thrillergevoel.” De meeste deelnemers zijn van oordeel dat Jackdaw veeleer een misdaadroman is dan een rasechte, loeispannende thriller. Karin Swerts vindt het geen echte pageturner.

Yvonne Muilwijk beweert dat het verhaal geschift is: “De manier waarop de moorden worden tentoongesteld, doen lijken alsof de moorden bij elkaar horen; ook alle 'losse' moorden rondom. Daar ga je heel veel eigen grenzen over, denk ik.”

Op de vraag of Londen als setting tot leven komt, antwoordt Lieneplien rechttoe rechtaan: “Nee, voor mij totaal niet. Het had zich in elke Engelse stad kunnen afspelen.”

Petra Holla heeft nooit eerder drie (!) epilogen in een boek meegemaakt. “Maar goed, het past ook wel bij dit boek,” zegt ze en verklaart ook waarom. Aan de lezer om dit uit te vissen.

Marlie heeft Jackdaw na het lezen nog een keer heel aandachtig geluisterd. Ze heeft hierbij heel wat opgestoken, meldt ze ons aan het eind van de leesclub.

We sluiten de discussie af met een eigen vraag van een van de deelnemers. Het wordt echter een deelvraag, een democratische stemming heeft immers beslist dat er twee winnaars zijn.

Tinetee vraagt: Stel dat de auteur je twee keuzes voorstelt.

a. Een vervolg op Jackdaw, aansluitend op dit boek.
b. Een prequel, terug in de tijd, met een hoofdrol voor Frank.

Waar gaat je voorkeur naar uit?

Joost van Wezenbeek reageert met: “Ik vermoed dat deel twee een combi wordt van het vervolg van het verhaal en verleden van Frank, waardoor Scarlett als personage beter wordt uitgewerkt.” Hij is nog niet helemaal uitgepraat: “Ben zelf benieuwd of Cole de delen al geschreven heeft, of dat hij o.b.v. feedback en meningen zijn boeken/verhaallijn nog aanscherpt of aanpast.” De tijd zal het ons leren, Joost.

Marlie vraagt:

c. Moet een schrijver altijd voldoen aan de verwachtingen van de lezers, of mag hij/zij daar enigszins van afwijken zoals bij Jackdaw? Zo ja, zouden de schrijver en de uitgever op voorhand de lezers daarover moeten informeren?

In zijn antwoord is Martijn kritisch, en dat mag best wel een keer. “Een schrijver hoeft niet altijd te voldoen aan de verwachtingen van de lezers. Het is natuurlijk zijn/haar eigen vrijheid om te schrijven wat hij/zij wil. De informatie moet echter wel goed zijn. Zoals ook op de flappen van het boek. Nu werd een soort tweede Ragdoll beloofd, een spannende thriller. Dat is het, mijns inziens, niet geworden.” Inderdaad, zo reageer je als je een teleurgestelde lezer.

In zijn recensie schrijft Gerrie van den Berg: “Het boek leest als een ambulance met sirene, die zich met gezwinde spoed door het verkeer loodst en daarbij niet kijkt naar enige verkeersregels. Geen tijd om te stoppen, of om op details te letten.” Dit is Gerrie in optima forma.

Het tweede deel in wording

Ondertussen schrijft Daniel Cole vlijtig verder aan het vervolg van de serie. Ondanks het feit dat heel wat draadjes onopgelost blijven en een eerder zwakke karaktertekening van de personages, kijken de meeste deelnemers toch uit naar het volgende boek van Cole.

Beoordeling:

Het zou ons werkelijk te ver leiden om alle besproken elementen aan bod te laten komen in het verslag. Bijna lukraak heb ik een handvol reacties geplukt uit de bijna uit zijn voegen barstende ton.

Jackdaw levert een mooi aantal lezersrecensies op; waarbij achttien (van de negentien) deelnemers het boek waarderen als volgt:

Vier keer vier sterren – dertien keer drie sterren – één keer twee sterren.

Dit brengt de gemiddelde eindscore op (afgerond) 3,2 sterren.

Een uiterst tevreden coördinator sluit deze erg geanimeerde leesclub af op 8 september 2023. Het is een leuk feestje geweest, waarvoor ik alle actieve deelnemers (een topteam) heel erg wil danken.

Hopelijk - en heel graag - tot een volgende keer; ergens op Hebban.

Leesclubcoördinator Guy is een blij ei!