Begin oktober werden de deuren geopend van de leesclub ‘Je gaat toch geen gekke dingen doen – Aefke ten Hagen’. Bij sommige deelnemers was het een blij weerzien en zij maakten wat sprongen naar hun Hebban leesclub verleden. Voor andere deelnemers was het een sprong in het onbekende. Onze nieuwsgierigheid was groot naar het verhaal/handboek over bipolaire stoornis. Deze leesclub werd vergroot door de auteur Aefke Ten Hagen, ze sloot zich mee aan en gaf ons een blik achter het boek.

Het boek moest nog gedrukt worden, hierdoor werd ons geduld op de proef gesteld, maar vervelen deden we ons niet. We vlogen er onmiddellijk in met een opwarmingsvraag: ‘Wat waren onze verwachtingen?’

Tamarah:  Mijn verwachtingen zijn inzichten in hoe het is om een bipolaire stoornis te hebben & ook punten van herkenning wellicht. Een boek met een lach en een traan.

Emi057: Meestal probeer ik geen verwachtingen te hebben over een boek, maar in dit geval denk ik op een “zachtere” manier over een heel serieus onderwerp te lezen (volgens het fragment dat ik in de sneak preview las). Ik verwacht ook een sterke focus op de emoties en gevoelens van de mensen met een bipolaire stoornis en hun dierbaren evenals het privéperspectief van hen.

15 lezers en één lezer met eigen exemplaar stonden te trappelen om zich in het verhaal te verliezen. 30 oktober was het waken voor de brievenbus gedaan en konden we allen starten met lezen. Twaalf dagen later stond de eerste inhoudelijke vraag klaar.

De cover was het eerste wat in ’t oog sprong, geel, roze en met illustraties van Iris Boter. Vonden we dat cover en verhaal bij elkaar pasten?

De auteur Aefke ten Hagen gaf ons een antwoord op de felle kleurkeuze van de cover: ‘Ik vond geel er wel lekker uitspringen. Veel kleuren waren te zacht en ik wilde graag illustraties op de cover. Geel kwam daar het mooist uit.’

Laura: Ja ik vind de cover wel bij het verhaal passen. Zwaar onderwerp wordt luchtig besproken. Het is een drukke cover, de illustraties gaan alle kanten op qua stemmingen, horende bij een bipolaire stoornis.

Minouck: Op de voorkant zie je verschillende illustraties die verwijzen naar verschillende fases in de bipolaire stoornis. In dat opzicht past het goed bij mekaar. De illustraties zorgen ook voor wat lucht in het verhaal, dat wellicht soms zwaar kan aanvoelen door het onderwerp.

Doorheen het verhaal staan er pentekeningen, sommige onder ons vonden de pentekeningen een meerwaarde, ze gaven het verhaal een zekere luchtigheid. Andere Hebbanisten vonden deze pentekeningen overbodig en zagen het eerder als druk.

Joella: Ik vond dit leuk om het ergens luchtig te houden. Ik vind dat dat sowieso meer gebruikt mag worden, ook dus in boeken voor volwassenen. Ik vind dat juist fijn de afwisseling van tekst en illustraties.

Barbara: Bij meerwaarde denk ik aan of de tekeningen iets toevoegen qua informatie, benadrukken ze iets? In die zin zijn de tekeningen voor mij geen meerwaarde want er wordt geen extra informatie gegeven. Sterker nog: door de stijl vond ik het best onrustig. Wel passen ze in het totaalbeeld van het boek: een zwaar onderwerp luchtig bespreken.

Konden we ons makkelijk verplaatsen in het personages Francis? Het grotendeels van de leesclub kon zich makkelijk verplaatsen door ‘herkenning’ of ‘dagboekvorm’, andere deelnemers verloren Francis gaandeweg door ‘de verhalenstructuur’ of ‘de tijdsprongen’.

Louise: Ja, ik kon me in het begin heel makkelijk inleven in Francis. Haar reacties op gebeurtenissen of andere personages zijn duidelijk. Je weet wat ze denkt, voelt en zegt. Later in het verhaal beschrijft ze wel gebeurtenissen, maar wordt haar reactie erop minder uitgesproken en moet je deze meer zelf afleiden. Dan wordt het verhaal iets afstandelijker.

Nancykaal: Ik moest in het begin wel even inkomen. De manier van het meenemen in het verhaal door de schrijver. En dan doel ik vooral op de tijdstippen en de sprongen hier zodat je me Francis mee door de dag gaat. Maar toen ik daar uiteindelijk in zat ga je makkelijker mee in de tijdsprongen. En dan lukt het ook beter om je in haar te verplaatsen.

Op de cover prijkt ‘handboek bipolaire stoornis’, het boek wordt afgewisseld met een handboek. Het handboek bestaat uit een noodplan en actieplan, tips om met depressies en manieën om te gaan. Wij hadden het boek eerder gelezen als een dagboek, tijdens de discussie was iedereen het eens: ‘Er ontbrak iets aan het boek om het een handboek te noemen.’

Tamarah: Voor mij ontbrak er ook echt een stuk over hoe je een bipolaire stoornis bespreekbaar maakt met je omgeving. Welke invloed heeft het op de omgeving, en hoe voorkom je dat je niet voorbij gaat aan de invloeden hiervan (zo iets, probeer het goed te verwoorden, maar weet niet hoe). Dit had ik ook meer verwacht bij een handboek.

Juanita: Voor mij was het meer een verhaal, in dagboekvorm dan. Een handboek over een stoornis of ziekte kun je niet echt maken – vind ik - omdat iedereen anders is en dus ook een andere benadering nodig heeft. Er staan wel tips in, maar die zullen zeker niet voor iedereen werken.

Vanaf de start was het in de leesclub duidelijk, de auteur hanteerde een vlotte pen, hier was geen discussie mogelijk het verhaal leest super vlot. Sommige misten door de vlotte en eenvoudige schrijfstijl wat diepgang, de auteur verduidelijkte de bewuste keuze van deze schrijfstijl: ‘Ik wilde een boek schrijven dat voor iedereen toegankelijk is. Een zwaar onderwerp makkelijk leesbaar maken en het onzichtbare zichtbaar maken.’

SimoneS: De schrijfstijl was heel vlot, in korte zinnen met veel witregels en korte alinea's. Dat leest snel, maar zorgt er bij mij ook voor dat ik niet het boek ingezogen wordt. Het blijft wat mij betreft wat oppervlakkig, ik had stiekem ook op wat meer diepgang gehoopt.

Elke83: De schrijfstijl is eenvoudig, het staat er voornamelijk zoals het in Francis haar hoofd zit. Het zijn simpele, korte zinnen die voor iedereen begrijpbaar zijn. Daardoor en mede door de dagboek indeling leest het boek extreem vlot en heb je het gevoel door het boek te vliegen.

Laura: Persoonlijk vond ik het zeer prettig lezen. Vlot en ook wel vrij droog. Het maakt deze toch wel serieuze materie toegankelijk en goed te verteren.

We bekeken het verhaal langs alle kanten, we gingen nog een stapje verder en keken naar de realistische kant van het verhaal. Er was eensgezindheid over de realiteit, we merkten tijdens het lezen dat de auteur haar eigen ervaring had verweven in haar boek.

Astrid: Ja, ik vond het een zeer realistisch verhaal. Ik kan me voorstellen dat het precies zo kan gaan. Ik vond het bij vlagen ook invoelbaar.

Diana: Ja. Dat dan weer wel. Ik denk dat het globaal gezien is wat er in het hoofd zit van iemand met een bipolaire stoornis. Ik denk dat - ook al had ik dat wel verwacht en gehoopt - heel moeilijk is om in zowel een manie als in een depressie van een afstandje naar jezelf te kijken en echt te 'zoeken' naar waar bepaalde gedachten en gevoelens vandaan komen. Ik denk dat wat er opgeschreven is heel dicht bij de werkelijkheid zit, en ergens is dat natuurlijk goed om een goed beeld te schetsen van de stoornis.

En toen waren we al bij vraag 10 beland, we gingen terugkijken naar onze verwachtingen. Waren onze verwachtingen ingelost?

Ellis: Niet echt. Ik had gehoopt dat je als lezer zonder stoornis iets meer of beter zou begrijpen hoe het is om te moeten leven met een stoornis. En als lezer met een stoornis, hoe het is voor naasten is om iemand met een stoornis te moeten leven.

Nancykaal: Ja zeker, mijn verwachting was dat het een informeel zelfhulpboek zou zijn. En dit is meer dan terecht. Naast het informatieve deel rondom de ziekte, noodplan etc werd het boek aangevuld met een mooi ervaringsverhaal van Francis en haar gezien. Dit zie ik dan ook als een mooie aanvulling.

Deze leesclub was één met verschillende meningen waardoor er veel interessante en boeiende interactie was. Het werd door een aantal deelnemers mooi verwoord:

Deesels: Voor mij was de leesclub een moment van stilstaan en bewustwording. "Wat vind ik hier nu eigenlijk van" Een unieke manier om een boek te beleven. En zeker Dit unieke boek is daardoor op een geheel andere wijze mij bij gebleven.

Elke83: Deze leesclub heeft er voor gezorgd dat ik net iets meer plezier had van het boek dus dat is mooi meegenomen. Het was ook wel door het bestaan van deze leesclub dat ik het boek ben gaan lezen, omdat het onderwerp zo aansprak.

Voordat de deuren van deze boeiende leesclub sloten, moesten we een recensie en sterren uitdelen. Met 10x3, 1x5, 2x 4 en 3x2 sterren komen we op een gemiddelde van 3,1 sterren uit.

Laura: Laagdrempelig boek over een zwaar onderwerp

Diana: Te luchtig dagboek over het leven met een bipolaire stoornis

Emi: Gefeliciteerd aan Aefke voor het oppakken van een zeer belangrijk onderwerp en voor het aangaan van de uitdaging om dit op een lichte wijze te beschrijven.

Barbara: Een ‘feest’ van herkenning

Ik wil jullie allen bedanken voor deze interessante interactie en een dikke dank je wel aan de auteur Aefke ten Hagen.

Wendy