Kijk ons dansen van Leïla Slimani prijkt op de shortlist van de Europese Literatuurprijs, de nieuwsgierigheid van deze leesclub was groot naar dit tweede deel van de trilogie-serie Het land van de anderen.

Vanaf de start was het leesclubcafé een gezellig onderonsje, voor sommige deelnemers was het een leuk weerzien, andere lezers werden gewaarschuwd dat een Hebban leesclub verslavend werkt. Dit gezellig groepje werd vergroot met vijf deelnemers met eigen exemplaar. De meerwaarde in de leesclub was de aanwezigheid van de vertaler Gertrud Maes, ze gaf ons een mooie kijk achter de vertaling van deze Franse roman.

Korte inhoud:

1968 Meknes: Amine en Mathilde leven succesvol en armoede is hen vreemd. Amine heeft zijn stempel gedrukt met zijn boerderij, hij wordt aanzien als een succesvol man met het nodige personeel. Nu dat de kinderen groot zijn voelt Mathilde zich eenzaam en verloren. Dochter Aïcha studeert in Frankrijk en zoon Selim probeert zijn weg te zoeken tussen beide culturen. Wanneer Aïcha op vakantie komt, wordt ze op sleeptouw genomen door de vrijgevochten Monette. De nieuwe vrijheid in het conservatieve Marokko blijkt voor de familie Belhaj een worsteling.

Titel:

We verdiepten ons in de titel Kijk ons dansen, we waren het eens deze titel mag je niet letterlijk nemen, de titel danst als een symbool van vrijheid doorheen het verhaal.

Gea Smits : De titel past mooi bij de thema’s als vrijheid, vrolijkheid (aan het strand), de tijdgeest van de jaren zestig (en de titel past ook mooi bij de foto op de cover zodat afbeelding en titel één worden).

Sylletje: De titel geeft iets dromerige weer..... vrijheid, zelfstandigheid, onafhankelijkheid. En dat is iets wat ik bij alle vrouwen in het boek proef. De drang naar onafhankelijkheid en eigen keuzes kunnen, mogen en durven te maken.

De alwetende verteller:

Het verhaal wordt verteld door de alwetende verteller, deze verteller kan vrijelijk over tijd en ruimte beschikken. Onze meningen waren zeer uiteenlopend en dit topic leverde een interessante en levende discussie op. Hier werd het duidelijk, de meningen over het boek gingen verschillende kanten uit. Sommige deelnemers begrepen de keuze van de auteur en genoten van de afwisseling, terwijl andere deelnemers vonden dat het vertelperspectief eerder geknutseld of zelfs storend aanvoelde.

Ellen: Deze manier van vertellen vind ik aan de ene kant heel afwisselend, omdat je de inzichten en gebeurtenissen van veel kanten aangereikt krijgt. Aan de andere kant maakt het ook lastiger mee te leven met één van de personages. Doordat de verteller niet álles vertelt, bijvoorbeeld over de geschiedenis van Marokko, ben ik daarover dingen gaan opzoeken. Dat vond ik voor mezelf prettig en leerzaam.

Nicoline: Door de vertelperspectief van een alwetende verteller vond ik het een beetje los zand. Ik denk als het door het perspectief van 1 personage had geweest, had je in ieder geval deze persoon goed leren kennen.

Gigi Leestgraag: Het perspectief is passend bij dit boek en ik vind het leuk om af en toe commentaar te krijgen van een verteller.

Schrijfstijl:

Leïla Slimani (1981) is buiten auteur ook journaliste. In 2016 heeft ze de Prix Goncourt gewonnen voor haar roman Een zachte hand (Chanson Douce), we legden onze leesclub-loep over de schrijfstijl. Onze meningen waren zeer uiteenlopend: een schrijfstijl met een hoog ‘tell’ gehalte, niet apart tot een heldere schrijfstijl met prachtige metaforen.

We merkten de journalist achter de auteur op, Slimani verweeft politieke en geschiedkundige gebeurtenissen doorheen het verhaal waardoor het geheel heel leerrijk en interessant blijft.

Ingrid27:  Ik zag ook een bepaalde afwisseling in stijlen. Slimani hanteert het ene moment een meer journalistieke, wat afstandelijke stijl. Het volgende moment komt ze dan weer met mooie beeldende beschrijvingen, bijvoorbeeld van het landschap.

Leestbeestje123: Lange zinnen belemmerden me in het lezen, evenals de moeilijke woorden die me onbekend in de oren klonken. Herlezen en Wikipedia waren noodzakelijk om de boodschap uit een zin te achterhalen. Niet zo belangrijk om het verhaal te kunnen volgen, maar mij stoorde het.

Gea Kuipers: De schrijfstijl is vlot, niet gekunsteld of moeilijk. De feiten zijn goed geïntegreerd in het verhaal, waardoor het geen geschiedenisles wordt, terwijl je wel veel opsteekt.

Quote:

We kropen in ons pen en schreven zelf een quote, met een beperkt aantal woorden slaagden we erin om een aantal pareltjes neer te zetten. 

Wilma: Slimani geeft door de ogen van de alwetende verteller een inkijkje in voor mij veel niet wetende geschiedenis, cultuur van Marokko in deze familiekroniek zonder opsmuk.

Marcelina: Slimani imponeert met de wijze waarop ze het Marroko van de jaren zestig en zeventig door het leven van haar personages vlecht. Het is de draad waarmee ze de gebeurtenissen en personages aaneenrijgt tot een kleurrijke kralenketting.

ElsDeveuster: Een prachtige familieroman met politiek beeld over Marokko tijdens de naoorlogse decennia, donker en pakkend.

Ingrid27: Slimani beschrijft de complexe relaties van een familie in een Marokko waar de nieuwe tijd langzaam binnensijpelt, terwijl de echo’s van het koloniale verleden nog nagalmen.

Onze verwachtingen:

Waren onze verwachtingen ingelost? We dansten hier op dezelfde koord als voorheen, ook hier waren er verschillende meningen. Het bleek geen solo dans, we kwamen allen tot dezelfde conclusie: deze leesclub was zeer boeiend door de verschillende meningen.

Gig Leestgraag: Een beetje wel, het is een fijne roman om te lezen, en een beetje niet. Aangezien het genomineerd is voor de ELP had ik verwacht dat het qua opzet of schrijfstijl meer apart en bijzonder zou zijn. Dat heb ik er niet uitgehaald.

Marcelina: Ja. Het leek me een mooi boek, en ik vond het een mooi boek.

Karen: Mijn verwachtingen waren hooggespannen. Dit omdat het boek is genomineerd voor de ELP, maar ook doordat de pers zo lovend is. Ik had dus meer een boek van 'Ferrante-achtige' allure verwacht. Maar ik vond het lezen toch aangenaam hoor, boeiend gezien de setting, ik heb weer wat geleerd!

We konden de dans niet ontspringen, recensies moesten geschreven worden, met 1x2, 5x3 en 5x4 sterren sluiten we deze leesclub af met een gemiddelde van 3,3 sterren.

Gea Smits: Kijk ons dansen is een interessant tweede deel van het Marokkaanse familie epos waarin steeds een krachtige vrouw centraal staat tegen de achtergrond van de voor velen nog onbekende Marokkaanse geschiedenis en cultuur.

Nicoline: Leven in een veranderende tijd.

Gea kuipers: Door voor een alwetende verteller te kiezen, maakt Slimani geen onderscheid tussen de personages, en zorgt ze voor een heldere, objectieve weergave van de onderlinge relaties binnen de familie.

 (Foto: Wendy - Tanger)

Als coördinator wil ik jullie allen bedanken om van deze leesclub een zeer boeiende leesclub te maken. Een dikke dank je wel aan de vertaler Gertrud Maes.

Wendy