Öznur Karaca is een pittige, veelzijdige Vlaamse dame van Turkse origine. Ze is auteur, taalexpert en stand-upcomedian. Marsepeinen vingers is haar debuutroman, een indringend en keihard verhaal over een familie van Turkse migranten.

Het boek: heftig!

Turkije, de jaren vijftig. Ze is pas negen als Servi haar vader verliest. Een keiharde klap voor het gezin; toch blijft het meisje geloven in een mooie toekomst. Dit is nog steeds zo als ze op haar zeventiende huwt met Hüseyin. Samen met haar echtgenoot verhuist ze naar Gent, waar ze intrekt bij zijn familie. Meteen het droevige begin van een jarenlange periode van kommer en kwel en pure pech. Servi wordt helemaal onderdrukt door haar schoonmoeder. Sinds ze zelf moeder wordt op haar negentiende, bestaat haar lot uit keihard werken. Haar veelbelovende echtgenoot is toch niet echt de man waarin ze zo geloofde. Uiteindelijk moet ze zorg dragen voor vier eigen kinderen en de vernederingen blijven ondergaan van haar ‘lieve’ schoonmoeder. Er is geen weg terug…

Geanimeerde leesclubdiscussie die heel wat emoties losmaakt.

“Gisteren heb ik het haar verteld, dat ik terug naar huis zou gaan. Ik had haar evengoed kunnen vertellen dat ik vermoed dat ze met de duivel slaapt: ze is ontploft, er lekte gif uit haar bek.” Het is even wachten op een eerste venijnige gedachte van Servi, een bittere ondertoon blijft de hele roman overheersen. Dit wordt ook door een aantal deelnemers benadrukt, zoals een reactie van Heleen: “Ik voelde me leeg en triest. Zoveel leed, zoveel leegte en in zoveel gebeurtenissen lag het missen van contact, elkaar zien/horen, je veilig en goed voelen.” Marsepeinen vingers, een boek dat je niet onberoerd achter je laat. “Bij mij bleef het boek echt plakken.” Het verhaal kwam bij Wendy heel hard binnen: “Dit is echt een boek dat ik ga koesteren, een verhaal dat toch even gaat blijven plakken. Ik herlees niet vaak boeken, toch zal dit er één zijn.” Breng je de opvallende titel van deze roman onmiddellijk in verband met een Turks snoepje, de realiteit blijkt helemaal anders: dit is eerder een bijtend zuur. Silvia vat haar bevindingen duidelijk samen: “Het is moeilijk om deze roman in een kader te plaatsen. Het boek heeft een meervoudig thema. Door deelgenoot te worden van het verhaal van Servi leert de lezer over onthechting van een cultuur, problematiek van migranten, onderdrukking, familierelaties en de kneedbaarheid van de mens.” Deze debuutroman leest, volgens Nathalie, als een ‘tierelier’. Marvin vindt het taalrijk, vlot en helder geschreven. De meeste deelnemers zijn het met elkaar eens dat de personages erg goed zijn uitgewerkt. Zonder dat de auteur een zondvloed aan woorden nodig heeft, typeert ze haar karakters glashelder. Een Hebban leesclub zorgt heel vaak voor een extra dimensie, zo ook dit keer. Vooral de discussie legt diepere lagen uit het boek bloot; een verrijking. Lucia vond het echter na 200 pagina’s moeilijk om haar interesse te handhaven; de ellende stopte volgens haar maar niet en ging het van kwaad tot erger.

De eindbalans

Öznur Karaca zit met een trilogie in haar hoofd. Het volgende deel zou dan ook om voornamelijk twee personen draaien, maar dan in een volgende generatie. En het derde in een vorige generatie. Maar hoe beoordelen onze deelnemers haar eersteling, Marsepeinen vingers? De eerste reacties klinken alvast positief: een mooi debuut – pakkend verhaal – intrigerend – goed uitgewerkte karakters…

De eindafrekening is dan ook bijzonder positief: liefst 11 deelnemers geven vier sterren, verder een keer twee, eenmaal drie sterren en een keer vijf als kers op de lekkere taart. Dit alles bij elkaar zorgt voor een totaal gemiddelde van 3,86. We ronden aldus graag af naar vier zoete sterren!