15 dames bogen zich in de leesclub met Hoofd en hart over dit boek, de een keek vanuit de zorg, de ander keek gewoon neutraal, lees wat zij er allemaal van vonden.

Over het boek:
Na meer dan twintig jaar achter de schermen op alle denkbare afdelingen in verschillende ziekenhuizen te hebben gewerkt, opent voormalig verpleegkundige Christie Watson de deuren voor ons allemaal. Ze leidt ons door ziekenhuisgangen naar premature baby's die aan een netwerk van slangetjes vechten voor hun leven.

Ze brengt ons naar een zaal waar verpleegkundigen kankerpatiënten chemotherapie toedienen. Ze neemt ons mee naar de Spoedeisende Hulp vol eenzame alcohol- en drugsverslaafden en we staan naast haar op de geriatrische afdeling, waar zich de kwetsbaarste mensen van onze samenleving bevinden. Ze maakt ons deelgenoot van de doodgewone en toch bijzondere levens die het pad van een verpleegkundige kruisen.

Zoals ieder van ons in aanraking komt met ziekte, van onszelf of van onze dierbaren, zo maken we ook allemaal het moment mee waarop we afhankelijk worden van de steun en de waardigheid die verpleegkundigen ons bieden. Hun belangrijke werk in de voorhoede van de zorg doen ze grotendeels achter de schermen en uit het zicht van het publiek.

Met hoofd en hart is een eerbetoon aan verpleegkundigen, patiënten en hun naasten. Een oprecht, ontroerend en prachtig geschreven boek over hoop en troost, zorgzaamheid en compassie, leven en dood.

De leesclub.

Titel:
Debora Ik vind de titel goed bij de inhoud van het boek passen..
Verpleegkundige ben je met je hoofd (je moet voldoende kennis hebben) en met je hart (je moet je kunnen inleven in patiënten en hun familie)..
Zo vond Astrid de Engelse titel mooier.  De Engelse titel is the language of kindness, vind ik ook erg mooi. Natuurlijk is dat lastig letterlijk vertalen maar toch komt de hartelijkheid wel veel ter sprake, dus ergens ook wel mooi. Maar deze Nederlandse titel past goed bij de inhoud!
Ook werd er gedacht aan andere titels, zo kwam Lien met "Ervaringen van een liefdevolle verpleegkundige"
Jeannie had ook een mooie alternatieve titel de 'dierbare patiënt'.

Schrijfstijl:
Over de schrijfstijl was ook genoeg te bespreken, zo werd het door de meeste als prettig ervaren, maar ook onsamenhangend en zakelijk, kortom genoeg om over te praten.
Valerie De schrijfstijl beviel mij ook. Bij dit soort boeken weet je eerlijk gezegd nooit hoe de schrijfstijl zal zijn, heel zakelijk met medische termen en niet als een verhaal of juist wel als een verhaal en zelf begrijpelijk. Ik denk dat dit boek beide heeft, soms kwam het verhaal zakelijk of erg medisch over
maar het bleef wel een verhaal waardoor het goed te volgen was.
Nienke Wat ik zelf wel redelijk begreep waren de medische termen, maar ik snap dat als je er niet bekend mee bent dat dit moeilijk te lezen kan zijn als je niet precies weet wat ze bedoelt met bepaalde termen, terwijl die wel belangrijk zijn voor het begrijpen van het hoofdstuk.
Karina Wat ik opvallend vind is het vele gebruik van vakjargon, waar ze met regelmaat de uitleg schuldig blijft (gelukkig maar, anders was het aantal pagina's verdubbeld). Het maakt dat ik me afvraag voor welke doelgroep ze nu eigenlijk dit wilde schrijve

de opbouw:
De opbouw van het boek werd door allemaal wel ervaren als hak op de tak, wat erg jammer werd gevonden.
Marjolein Ik vind de opbouw ook niet sterk, ik denk nog steeds dat het komt doordat de schrijfster volledig wil zijn, zoals ze in de inleiding zegt. Dit gaat ten koste van de opbouw.
Karen Helaas kon ik mij ook niet vinden in de opbouw. De schrijfster springt van de hak op de tak. Werkt met flashbacks wanneer het zeker niet nodig is. Het verhaal leest daarom echt moeilijk en je kunt daardoor niet goed volgen. Alsof het geen verhaal is

Heeft de schrijfster ons net zo geraakt als dat Ruby Wax geraakt was "Een indringend boek over leven en dood. Zo mooi geschreven dat het je de adem beneemt.
Ingrid  De schrijfster heeft me kunnen raken vooral met de "zielige" verhalen. Soms liepen er echt wel tranen over mijn wangen, maar ik ben snel geëmotioneerd dus misschien zegt dat niets
Jeannie De menselijke verhalen, de verhalen over de jonge patiëntjes die soms maandenlang in het ziekenhuis lagen, hebben me zeker geraakt. Daar weet de auteur de juiste toon te treffen
Jeanet Ik denk dat als het meer vanuit het hart geschreven was, het me meer had geraakt. Nu was het vaak wat klinisch.
Michelle Uhm, ja ik ben soms wel geraakt, dit kwam dan door bepaalde verhalen over de patiënten. Maar over het algemeen ben ik niet zo geraakt als dat ik had verwacht bij dit boek. Ik had verwacht dat het me echt in z'n greep zou houden. Maar dat is helaas niet gebeurd. 

De beoordeling:
Shana gaf 2 sterren "Maar laat je niet misleiden door aanbevelingen. Dit boek heeft de geschiedenis van de verpleegkunde weer en al haar facetten."
Jeannie gaf 4 sterren Een boek wat voor politici verplichte kost zou moeten zijn.
Simone gaf 3 sterren De verhalen over haar patiënten grijpen aan, maar de vele onderbrekingen voor uitleg en minder op z’n plek zijnde anekdotes, zorgen ervoor dat het nergens helemaal grijpt
Linda gaf 3 sterren Het belangrijkste thema is passie voor het vak, dit werkt de schrijfster verder uit door een mengeling van geschiedenis, praktijk voorbeelden en vooral de ervaringen (met heel jonge patiëntjes en hun ouders en familie) waardoor ze groeit in haar vak

De leesclub van Hoofd en Hart van Christie Watson heeft een gemiddelde van 3 sterren gekregen!