Deze Hebban Leesclub las de afgelopen weken Mijn zusje, de seriemoordenaar van de Nigeriaanse Oyinkan Braithwaite. Dit debuut over begint met Korede die moet afrekenen met de nasleep van de moord die haar zus pleegt.

INHOUD

Koredes zusje Ayoola is in alles het tegenovergestelde van wat zij is: ze is het favoriete kind, bloedmooi, neemt het leven niet al te serieus – en is een seriemoordenaar. Zussen ben je echter voor het leven, dus Korede helpt haar keer op keer. Wanneer de knappe arts in het ziekenhuis waar Korede werkt voor Ayoola’s charmes bezwijkt, staat Korede echter voor een gruwelijk dilemma: kiest ze voor haar zusje, of voor zichzelf? Een verhaal over familieverhoudingen en de complexiteit van het zusterschap.

LEESCLUB

Aan de hand van een aantal discussievragen bespraken de leesclub-deelnemers wat zij van het boek vonden.

De schrijfstijl van Mijn zusje de seriemoordenaar werd door Priscilla wel geapprecieerd, omdat dat er korte hoofdstukken zijn en het daardoor niet langdradig of saai voelde. Paul Huibers vond het boek vlot geschreven met relatief korte zinnen en hoewel het niet echt spannend was, bleef je volgens hem wel benieuwd naar het vervolg. Ellen was minder weg van de stijl, maar noemde het wel consequent in vorm en inhoud: eenvoudig, kort en snel. In het boek komen heel wat Nigeriaanse woorden voor en Monique van Kleef gaf aan dat ze het fijn had gevonden als die ergens werden verklaard. Ze miste een uitleg van de termen in het boek. Lien Gautiers benoemt de schrijfstijl als koeltjes verteld en zonder emoties. Hoewel ze deze manier van vertellen niet gewend is, vond ze het verhaal prettig lezen.

Globaal gezien waren de personages geen gemakkelijke karakters voor de deelnemers om warm voor te lopen. Over de ontwikkeling van de personages zei Maartje dat beide hoofdpersonages zich niet ontwikkelen tijdens het verhaal. Ze vond alle personages vrij oppervlakkig, maar maakt de vergelijking met een  corrupte maatschappij waarin alles draait om macht, geld en schoonheid die dat weerspiegelt. Lisa vond Ayoola een vrij statisch als personage. Ciska van Bokhorst kon zich moeilijk inleven in de denkwijze van Korede en Ayoola en hoe ver Korede bereid is te gaan om haar familie te beschermen. AdaW noemt Ayoola irritant en zegt dat Korede wel iets meer sympathie oproept, maar niet echt aanspreekt. Toch zat dat haar niet in de weg bij het lezen , want hoewel een niet zo sympathieke hoofdpersoon soms kan tegenstaan en het leesplezier belemmeren, was dat hier voor haar niet het geval.

Voor Katrijn had de plot wat meer om het lijf mogen hebben. Ze werd vanaf het eerste hoofdstuk in het verhaal gegooid en door de flashbacks zag ze hoe de personages hun persoonlijkheden ontwikkelden en wat hun motivatie is, maar ze miste net zoals Roosje diepgang. Die laatste geeft aan dat de echte spanning wegblijft weg en dat als het boek uit is je met vragen achterblijft. Dat noemt ze jammer. Karlaleest ondervond in het begin wat moeite met de opbouw en schrijfstijl, maar na een aantal hoofdstukken ging ze de eenvoud appreciëren en begon het boek haar wel echt te boeien. De flashbacks en verwijzingen naar de vaderfiguur zijn suggestief en voor interpretatie vatbaar. Op die manier blijft het voor haar een mysterieus verhaal en waar moeilijk een genre op te plakken is. Kee2 ondervond tijdens het lezen wel een zekere spanning en vond het boek leuk om te lezen. Haar verwachting werd echter niet helemaal ingelost, omdat benieuwd was naar de gedachtegang van een seriemoordenaar, maar die werd niet uitgelegd.

BEOORDELING

Mijn zusje, de seriemoordenaar werd met gemengde gevoelens onthaald door de deelnemers. Het boek is een genrebender die eerder in de categorie roman valt, dan in de categorie thriller. Vooral de titel speelde voor een aantal deelnemers een misleidende rol hierin.

Lien en Ciska gaven het boek slechts twee sterren. Vanwege de titel verwachtten ze een thriller, maar vonden dit element nergens terug. Het werd te luchtig verteld voor Lien en Ciska vond het minder humor hebben dan ze dacht en de setting had voorhaar beter mogen worden uitgespeeld. 

Karla en Katy deelden dan weer vier sterren uit. Karla noemt het een spannende, feministische parabel, waarin een femme fatale figureert als wraakgodin. Oyinkan Braithwaite heeft voor haar een roman geschreven die zich niet laat categoriseren in een genre. Door een no-nonsense aanpak te hanteren in haar schrijfstijl, creëert de auteur een efficiënt verhaal, volgens Katy. Het is bondig en compact vertelt. Braithwaite verpakt de plot niet in een jasje dat de doelmatigheid van haar hoofdpersonages teniet zou doen.

In de beoordelingen met drie sterren geeft Ada aan dat de schrijfstijl vlot is, met soms wat afstandelijk met onderkoelde humor en maatschappij kritische kanttekeningen. Roosje benoemt het als een luchtig, gemakkelijk te lezen verhaal, dat oké is om te lezen, maar daar blijft het bij. Lisa hield een onvoldaan gevoel over aan het boek, doordat ze diepgang mist. Katrijn las naar haar gevoel een leuk boek dat echter nogal aan de oppervlakte blijft. DW van Heumen noemt het meer een humoristische roman dan een thriller. Het begin beloofde veel spanning, maar dat kwam niet door de erg korte hoofdstukken. Monique las een kruising tussen roman en thriller waarin gruwelijkheid met luchtigheid samen gaan. Het begin vond ze pakkend en naarmate het einde inzicht kwam zag ze de spanning afnemen. Maartje deelde eigenlijk slechts 2,5 sterren uit, doordat het meer voelde als een eerste opzet, een idee dat verder moet worden uitgewerkt. Ellen gaf aan dat de lichte toon maakt dat de macabere thema's, zelfs in het tragische achtergrondverhaal van Korede's familie, veraf blijven. Dat zal voor de een één verademing zijn, voor de ander een gemis. Paul liet zich verleiden door de vlotte manier van schrijven en de koele humor, maar kreeg niet alle antwoorden op de vragen die het verhaal bij hem opriep. Priscilla was geboeid door de personages en was van bij het begin geïnteresseerd in het verhaal, ze viel wel over de termen die nergens werden uitgelegd. Kee2 las een meeslepend en prettig leesbaar verhaal over zusterliefde dat halverwege een beetje neigt naar een romannetje, maar uiteindelijk toch een eigen wending krijgt.

Het globale eindoordeel van de leesclub luidt 3,0 sterren. De recensies van de deelnemers aan de leesclub zijn terug te vinden op de boekpagina van Mijn zusje, de seriemoordenaar.