11 april, daar is het mailtje van Debbie! Vijftien lezers zijn geselecteerd voor de leesclub rond Onmogelijke wezens van de Amerikaanse Katherine Rundell. Naar goede gewoonte druppelden de deelnemers het leesclubcafé binnen om zich voor te stellen. Op de boeken hoefden we niet lang te wachten, want de dag nadat de Gefeliciteerd-mails verstuurd waren, zaten ze al in de bus. Terwijl iedereen nog snel een ander boek uitlas, konden we al praten over de mooie hardcover die we toegestuurd hadden gekregen. En natuurlijk werden er boekentips uitgewisseld.

Waarover gaat het boek?

Voor we samen in de leesclub duiken, toch even vertellen waar Onmogelijke wezens over gaat.

De achterflap vertelt dat Rundell in een sprankelende vertelstijl de lezer meeneemt naar een wilde schitterende plek waar alle mythische wezens nog leven. Het is de laatste magische plek die nog bestaat, ver van het oog van de gewone wereld…

Christopher brengt de vakantie door bij zijn opa, die op het verre Schotse platteland woont. Saaier kan haast niet, totdat hij oog in oog staat met wezens die hij alleen uit verhalen kent. Het blijkt dat zijn opa hoeder is van de Archipel, een eilandgroep waar mythische wezens leven, ver van het oog van de gewone wereld.

Al duizenden jaren beschermt een magische barrière de Archipel, maar sinds kort zijn er gaten in ontstaan. Mal, een meisje met een vliegende cape en een babygriffioen, reist via zo’n gat naar Christophers wereld terwijl een mysterieuze man haar probeert te vermoorden. Op zoek naar antwoorden beginnen Mal, Christopher en de griffioen aan een gevaarlijke tocht door het woeste landschap van de Archipel. Onderweg doen ze een verschrikkelijke ontdekking en staan ze voor de moeilijkste beslissing in hun leven.

De klassiekers

De eerste discussievragen zijn die die altijd terugkomen; ze gaan over de cover, de schrijfstijl, de verhaalopbouw en het vertelperspectief.

Iedereen is het erover eens dat de verhaalopbouw duidelijk is. Het verhaal is grotendeels chronologisch opgebouwd, met slechts af en toe een korte flashback. Aan het begin van het boek wisselt het perspectief, maar later zien we de gebeurtenissen grotendeels door de ogen van slechts één van de hoofdpersonages, met name Christoffer. Er wordt geopperd dat een voortdurend wisselen van perspectief wel eens te complex zou kunnen zijn voor jeugdige lezers.

De schrijfstijl wordt verschillende keren als vrij eenvoudig beschreven, maar wanneer we ons later afvragen in hoeverre bijvoorbeeld het taalgebruik geschikt is voor de doelgroep, komen er toch wat kritische opmerkingen. En rijst de vraag of we kinderen van 10-12 jaar welllicht onderschatten? En of een jeugdauteur zijn verhaal bij voorkeur eerder makkelijk moet houden. De meningen zijn verdeeld.

Uitgelichte scènes en favoriete reisgezellen

Deze leesclub toont maar weer eens dat elke lezer andere klemtonen legt bij het lezen van een boek. Tijdens het benoemen van favoriete scènes valt de verscheidenheid van de gekozen fragmenten op.

Ook wat betreft locaties en favoriete personages om mee op stap te gaan, heeft niet iedereen dezelfde voorkeuren. Al moet gezegd worden dat de opa van Christoffer, die in het verhaal niet zo’n grote, actieve rol speelt, op de meeste stemmen kan rekenen.

Mythische wezens

We vragen ons nog steeds af waarom in de titel sprake is van onmogelijke wezens, want in het verhaal zelf heeft de auteur het uitsluitend over mythische of magische wezens.

Aan de hand van een ‘bestiarium’ aan het begin van het boek (plaatjes en informatie) leerden we een twintigtal mythische figuren kennen. Onnodig te zeggen dat we het ene ‘dier’ al wat meer konden appreciëren dan het andere, maar het is een minidraakje dat ons hart gestolen heeft.

Het verhaal liet ons toe informatie uit te wisselen over verschillende mythen. Niet alleen uit de bekende Griekse, Romeinse, Noordse, Germaanse mythologie; nee, er doken ook verhalen op uit bijvoorbeeld de Perzische en Chinese mythologie. Verrassend hoe goed sommige leesclubdeelnemers thuis bleken te zijn in die wereld.

Tweede deel van de trilogie  

Op een bepaald moment hadden we het grootste deel van de leesclub gehad en is het zaak de interesse niet te laten verslappen. Tijd dus voor een aantal creatieve opdrachten, tijd om de hersencellen serieus aan het werk te zetten.

Er worden verkooppraatjes voor Onmogelijke wezens geschreven, en misschien wel het leukste van alles: iedereen schrijft een insteek, een scenario voor het tweede deel in de aangekondigde trilogie. Elke lezer besliste wanneer en waar zijn verhaal zich zou afspelen, welke personages nog van de partij zouden zijn, enzovoort. Deze opdracht bewees hoeveel creativiteit er aanwezig is bij de Hebban’ers. Mocht Rundell zonder inspiratie komen te zitten, kan ze gerust bij ons terecht.

Beoordeling

Natuurlijk hebben we nog meer besproken tijdens de leesclub, maar het zou ons te ver brengen om alle onderwerpen hier de revue te laten passeren. De gemiddelde score willen we natuurlijk niemand onthouden, die ligt bij 4,0 sterren.

Hoewel niet alle ingelote deelnemers de leesclub tot een goed einde gebracht hebben, was dit coördinatieklusje een plezier. Op naar nieuwe leesavonturen nu!

Verslag door Greet Braem, leesclubcoördinator