Deze leesclub mocht de afgelopen weken Op handen gedragen van Thea Zoeteman (1969) lezen en begonnen vol enthousiasme toen het boek op de deurmat viel. Op handen gedragen wordt omschreven als een verhaal over keuzes maken in de liefde en in het leven. Wat de lezers van de leesclub er van vonden, lees je in dit eindoordeel! 

Over Op handen gedragen

Sabine kan de werkdruk in het verpleeghuis niet meer aan. Ze gaat met een vriendin twee weken naar een bungalowpark en ziet dat er een vacature is voor verkoopster in de kampwinkel. Maar als ze daar eenmaal werkt, nemen haar klachten alleen maar toe. Sabine maakt zich zoveel zorgen om haar gezondheid dat ze niet doorheeft dat er twee mannen zijn die gevoelens voor haar hebben. Zal voor Sabine uiteindelijk duidelijk worden welke weg ze in moet slaan?

De leesclub

Aan de hand van tien discussievragen bespraken we het boek in de leesclub. Veel leesclubleden zaten te wachten op de discussie en na het stellen van de eerste vraag gingen we meteen lekker van start!

Titel en verwachtingen

Bij het bespreken van de titel kwam al snel naar boven dat niet iedereen bekend was met de auteur en dat zij voornamelijk christelijke romans schrijft. Veel leesclubleden hadden zich ingeschreven op basis van de flaptekst en daar kwam de rol van het geloof niet naar voren. 

Saar: “Ik had in eerste instantie een heel ander beeld van het boek gekregen door de titel. Ik had Op handen gedragen geïnterpreteerd als 'ze is geliefd' en dat dus gekoppeld aan een liefdesverhaal zoals de flaptekst suggereerde.”

Barisca: “Op handen gedragen vind ik de juiste titel voor het boek en dan met name hoe ze zich gedragen voelt door God. Thea Zoeteman is schrijfster van christelijke romans, dus is de titel logisch.”

Celeste: “Daar heb ik totaal geen problemen mee. Ik lees vaker streekromans en zeker de wat oudere titels hebben vaak een thema waar geloof en God een grote rol in spelen.” 

Schrijwijze

Omdat de leesclubleden nog niet eerder een boek van Thea Zoeteman hebben gelezen, was het ook een kennismaking met de schrijfstijl van deze auteur. 

Monique: “Ik heb niet eerder een boek van deze schrijfster gelezen. De stijl is vlot en je leest er zo doorheen. Vanwege de schrijfster zou ik het zo in een keer uit kunnen lezen, maar het verhaal pakte mij niet. Ik heb vroeger ooit wat streekromans voor tieners van een tante gehad en daar doet dit boek mij aandenken.”

Sybille: “Ik vond haar schrijfstijl makkelijk weg te lezen, eenvoudig en geen hele lange zinnen, meer een dagboekachtig verslag van wat de hoofdpersoon meemaakt.”

Niet iedereen kon de wat simpele schrijfstijl waarderen. Miriam: “Haar schrijfstijl vind ik kinderlijk en zonder diepgang en ik begon me er op een gegeven moment aan te ergeren.”

Het verhaal 

In een paar vragen behandelde de leesclub wat ze van het verhaal vonden, de opbouw en de personages.

Deleestrein: “Het verhaal heeft een logische opbouw van begin tot eind. Toch had er meer uitgehaald kunnen worden als de schrijfster af en toe terug in de tijd had gegaan. Bijvoorbeeld waarom ze lange tijd niet gesproken had met haar vriendin. Of waarom is ze besluiteloos, komt ze moeilijk tot beslissingen. Ook is het verhaal eenzijdig. Het had meer spanning gegeven als het verhaal eens vanuit de anderen belicht had geworden, door middel van korte tussenstukjes.”

Lien: “Er had veel meer kunnen uitgewerkt worden, maar dat is niet gebeurd. Het boekje was dun en heel het verhaal is summier verteld. De personen werden niet beschreven, dat mocht je zelf invullen.” 

Saar: “Als er veel beschrijvingen zijn van plaatsen dan vind ik het soms geforceerd om je het voor te stellen als het niet binnen je eigen voorstellingsvermogen past. Dat is wel positief aan het boek. Er was genoeg ruimte voor eigen inbreng (en daar hou ik wel van).”

Yvonne: “Als ik heel erg genoten heb van een boek, heb ik ook vaak moeite met afscheid nemen van de hoofdpersoon. Iemand kan nog een hele tijd in mijn hoofd zitten. Met dit boek en met Sabine had ik dit niet.  Ze maakt niet veel groei door. In het hele gedoe 'een onderzoek hier, een uitslag daar' vond ik haar afwachtend en voorzichtig, maar dit is niet een hard oordeel, want hier is toch iedereen anders in?” 

Celesta: “De personages hadden wel wat meer mogen worden uitgediept. Ik had wel wat meer willen weten over de andere personages en je weet ook maar weinig van Sabine. Wanneer we wat meer over haar hadden geweten hadden wij als lezers wellicht meer begrip kunnen hebben voor hoe zij nu in het leven staat. Dat blijft nu maar gissen.” 

Sybille: “Ik vond de hoofdpersoon Sabine erg saai overkomen, ze maakte gedurende het verhaal ook helemaal geen groei door. De hele tijd dacht ik wanneer gaat het komen, maar nee ze bleef een emotieloos persoon. Terwijl dit juist een mooi verhaal was echt geweest om pure emotie te beschrijven bij de hoofdpersoon.”

Eindoordeel

Uit het verslag van deze leesclub komt duidelijk naar voren dat de leesclub niet enthousiast was over Op handen gedragen. Er waren andere verwachtingen, weinig uitgewerkte personages en opsommingen aan doktersbezoeken waardoor het boek meer op een dagboek leek dan op een verhaal. Toch waren er een paar lezeressen die het boek met vier sterren beoordeelde. Uiteindelijk krijgt Op handen gedragen een gemiddelde van 2,5 ster. 

Peetje beoordeelt met drie sterren: “Prettig geschreven roman, maar niet helemaal overtuigend.”

Francisca beoordeelt met vier sterren: “De achterflap van het boek brengt je op een dwaalspoor, want Sabine zou de aandacht die anderen voor haar hebben niet opmerken, terwijl ze dat naar mijn idee wel doet.”

Celesta geeft drie sterren: “Wanneer je de lat niet te hoog legt, zul je beslist een paar prettige, ongecompliceerde leesuurtjes tegemoet gaan en kun je ontspannen weer verder met een volgend boek. Eentje met iets meer interessante hoofdpersonages en met wèl weer wat meer diepgang.” 

Yvonne beoordeelt met twee sterren: ‘Mensen die van streekromans houden, van een rustig kabbelend verhaal, zonder al teveel diepgang (en in dit geval van een zoektocht naar welke chronische ziekte er in het spel is) zullen dit verhaal wel kunnen waarderen.”