Eind oktober 2020 werd de inschrijving geopend om aan de leesclub Op slot van Chris McGeorge deel te nemen. Op 10 november ontvingen vijftien Hebban-leden het bericht dat ze hiervoor geselecteerd waren en een week later lieten de eerste Nederlandse deelnemers weten het boek ontvangen te hebben. Voor de Vlaamse deelnemers liet de bezorging nog even op zich wachten, maar uiteindelijk kwamen ook zij met een positief bericht. En kreeg de leesclub uitbreiding van twee lezers met een eigen exemplaar. Helaas moest één deelnemer wegens persoonlijke omstandigheden de leesclub vervroegd verlaten.

De achterflap

Cara Lockhart is net begonnen aan haar levenslange gevangenisstraf in HMP North Fern – een gloednieuwe zwaarbewaakte gevangenis voor vrouwen. Ze is veroordeeld voor een moord die ze zweert niet te hebben gepleegd.

En dan wordt ze op een ochtend ook nog wakker naast haar vermoorde celmaat. De deur is de hele nacht op slot geweest, en dus is Cara de enige verdachte. Er is alleen een probleem – Cara weet zeker dat zíj het niet gedaan heeft. Dus wie wel? En houdt het verband met haar onterechte veroordeling?

Hoe vind je een moordenaar op een plek waar iedereen er een is?

Het café

Meteen na ontvangst van de e-mail stelden de meeste deelnemers zich aan elkaar voor, wie dat op dat moment nog niet kon, volgde niet lang daarna. Voor vier van hen is het de eerste keer dat ze aan een leesclub deelnemen en op een enkeling na heeft nog niemand eerder een boek van McGeorge gelezen, maar zonder uitzondering was iedereen erg benieuwd naar het verhaal. In het café is de sfeer ontspannen en wordt er al aardig wat gekletst. Nadat het boek ontvangen is, begint een enkeling meteen al met lezen, anderen wilden eerst het boek waarin ze nog bezig waren uitlezen. 

De discussievragen

1. Reageren en overtuigen
Paniek en schrik. Dat zijn vooral de eerste en meest voorkomende reacties die worden genoemd als je zelf in een situatie als die van Cara zou komen te zitten. Maar ook vragen die je aan jezelf gaat stellen, dat je aan jezelf gaat twijfelen. Over het algemeen zou zo goed als iedereen er wel alles aan doen om aan te tonen onschuldig te zijn. Diverse opties worden genoemd, waaronder bewijsvoering door middel van camerabeelden, sporenonderzoek, gebruik maken van getuigen en zelf op onderzoek uitgaan. De meest afwijkende antwoorden kwamen van Guy, hij zal eerlijk zijn, zeggen dat de stoppen zijn doorgeslagen en vervolgens probeert hij niet om zijn onschuld te bewijzen. Vooral omdat hij weet dat er geen enkel bewijs is. Hij past dus een strategie toe die hem zal moeten vrijpleiten.

2. Citaat
Voordat het verhaal begint, vermeldt McGeorge het volgende citaat van de fictieve auteur Robert Ferringham ‘Soms moet je gewoon accepteren waar je staat en aanvaarden, hoe onwillig ook, dat er geen weg terug is naar waar je eerder was...’.
De meeste deelnemers lezen de citaten (of passages uit liedteksten) wel, maar vaak blijven ze niet hangen. Silke is een van de weinigen die er wel eens over nadenkt en daarbij vraagt ze zich af waarom een auteur juist voor dát citaat gekozen heeft. Als het geen link met het boek heeft, is ze teleurgesteld, maar als er wel een is, heeft het voor haar wel degelijk een meerwaarde. Het door McGeorge gebruikte citaat vinden veel deelnemers wel bij het verhaal passen. Het geeft een bepaalde gelatenheid weer en dat zien ze terug in Cara die haar lot uiteindelijk aanvaardt. Dat het citaat van een fictieve auteur uit Kiekeboe was, wist bijna niemand. Voor velen is het een goede marketingtruc. Anneke vindt dit, als het inderdaad verborgen reclame is, niet storend en eigenlijk is het wat haar betreft ook wel een goede zet van de auteur.

3. Proloog en epiloog
Uit een fragment van de proloog zou je kunnen opmaken dat dit het bewijs is dat Cara de moord op Barnard niet gepleegd heeft. En inderdaad, iedereen was er wel van overtuigd dat Cara niet verantwoordelijk was voor de moord op Barnard. De tijd die ze daarvoor had, was veel te kort en daarbij komt ook nog eens dat ze zich ‘s nachts niet had bewogen. Dat de twee bewakers niet overtuigd waren van Cara’s onschuld had geen invloed op de spanning. Daarbij komt ook nog dat er zonder hun twijfel geen verhaal zou zijn. Gerard is overigens heel duidelijk in zijn reactie: voor hem ging niet ten koste van de spanning omdat hij het verhaal sowieso niet spannend vond.

In de epiloog verklaart Cara zich schuldig aan de moord op de directeur van de gevangenis. Met een goede advocaat en een goed verweer zou ze wellicht ook onschuldig kunnen pleiten. Voor de meeste deelnemers was deze bekentenis wel een verrassing, vooral omdat Cara had kunnen aanvoeren dat ze uit zelfverdediging handelde. Dat ze uiteindelijk schuld bekende voor de moord op Krotes komt volgens velen omdat ze in de vrije wereld niets meer had om voor te leven. Moirah oppert dat ze misschien wel PTSS heeft, met name omdat ze de gruwelijkheden omtrent haar familie nog lang niet verwerkt heeft. Enkele andere deelnemers geven aan dat dit wel zou kunnen, hoewel ze er ook weer niet helemaal zeker van zijn.

4. Agatha Christie
De drie thrillers die Chris McGeorge tot nu toe heeft geschreven zijn ‘locked room mysteries’ en daarom wordt hij al de moderne opvolger van Agatha Christie genoemd. De deelnemers die bekend zijn met de boeken van de ‘grand dame’ vinden dat dit onterecht. Vooral omdat de boeken van Christie beter waren dan in ieder geval Op slot. De enige overeenkomst is het trage tempo van het verhaal. De belangrijkste reden van de vergelijking zit hem volgens het merendeel van de deelnemers in de marketing. De boeken van McGeorge zullen verkocht moeten worden. Over het algemeen vindt men ook dat auteurs niet met elkaar vergeleken moeten worden. Gerrie vertelt echter dat het soms wel eens handig is, want zo kom je er wel achter in welke stijl een boek geschreven is. Een enkeling is het hier wel mee eens, maar vindt ook dat de uitgevers hier wel voorzichtig mee moeten zijn. Het kan namelijk verkeerde verwachtingen scheppen.

5. Personages
De meningen over Cara, het hoofdpersonage, zijn verdeeld. De een vindt haar naïef en passief, terwijl een ander haar weer vastberaden vindt. Manon had in het begin wat moeite met haar, ze kon geen hoogte van haar krijgen en vroeg zich zelfs af of haar sympathie misschien schijn is. Een paar deelnemers hadden haar ouder ingeschat dan ze werkelijk is. Er was echter niemand die zich met haar kon vereenzelvigen. De personages Barnard en Trenner vond men over het algemeen veel interessanter. De deelnemers waren vrijwel unaniem over Krotes/Stoker, zij is verreweg het meest onsympathieke personage. Ashley vraagt zich zelfs hardop af hoe het kan dat iemand zo knetter is. Toch zijn er een paar die haar rol wel zouden willen spelen als ze in het boek mogen figureren. De rol van Trenner, Barnard en Harper zijn echter het meest geliefd.

6. Film en eten
Wekelijks krijgen de gevangenen de film Rain on Elmore Street te zien. Velen zijn het erover eens dat dit een martelpraktijk is, machtsvertoon van Krotes. Liliën weet nog te vertellen dat de nazi’s tijdens WOII ook gebruikmaakten van deze tactiek. Vooral bedoeld om (krijgs)gevangenen te breken. Dat Cara de film voortdurend zag, wordt vooral geweten aan hallucinatie en mogelijk ook medicatie. De lever met uienmaaltijd die ze tijdens haar eenzame opsluiting kreeg, wordt vooral gezien als pestgedrag. Cara ga op haar eerste dag aan dat ze hiervan gruwelde, vervolgens kreeg ze het dus dagelijks. De meeste deelnemers zijn het er wel over eens dat de film en maaltijd van toegevoegde waarde zijn voor het verhaal. Atse kon zich zelfs goed inleven in de geur, smaak en visualisatie.

7. Spanning en plot
Veel deelnemers waren van mening dat de spanning in het eerste deel nog enigszins voldoende was, het maakte hen in ieder geval nieuwsgierig. Dat viel in deel twee grotendeels weg en het derde deel van het boek vond men helemaal schrikbarend en werd het ronduit ongeloofwaardig. Om de spanning te vergroten had de auteur het verhaal vanuit verschillende perspectieven kunnen vertellen, maar ook kunnen zorgen voor meer actie. Jolanda geeft aan dat ze het einde heel anders gemaakt zou hebben, iets dat meer in de lijn ligt van de eerste twee delen. De plot werd over het algemeen nogal onlogisch en verwarrend gevonden, vooral het derde deel. Heleen noemt als voorbeeld het leeftijdsverschil tussen Cara en haar zusje. Volgens haar klopt dit niet met het eerdere verhaal over Essie [Krotes/Stoker] Voor velen had het in ieder geval beter uitgewerkt mogen worden.

8. Driedelige serie
Iedere deelnemer is regisseur en mag een driedelige serie over het verhaal maken. Hierin verschilt de werkwijze van zo goed als iedereen. De een houdt de lijn van het boek aan, de ander gaat wat mixen en enkelen wagen zich sowieso niet aan een verfilming. Ad is in ieder geval heel stellig en raadt degene die zich hier wel op wil storten aan om een goede scriptschrijver te benaderen. De deelnemers zullen zich overigens niet voor de volle honderd procent aan het verhaal houden, iedereen zal een paar dingen gaan veranderen of sommige scènes zelfs weglaten. Zo laat Kees de filmvertoning en de maaltijd van lever met uien minder prominent in de serie zullen voorkomen. Voor het vertolken van de belangrijkste rollen weet iedereen heel wat namen te noemen. Soms zijn deze bekend, soms minder en soms helemaal niet.

9. Andere meningen
De deelnemers wordt een vijftal uitspraken/conclusies voorgelegd en iedereen kan aangeven wat zij/hij het ervan vindt. Zoals viel te verwachten waren de reacties op deze meningen wisselend. De een was het er wel mee eens, de ander niet en soms ook ten dele.

10. Vraag en advies
Tot slot mag iedereen één vraag aan Chris McGeorge stellen en een willekeurige uitgever (niet die van de auteur) een advies met betrekking tot de auteur geven. Er worden interessante vragen gesteld, waaronder die van Magalie. Haar vraag is of McGeorge trots is op zijn boek en Sarah wil graag weten wat McGeorge op 31 september 1999 deed. Iedereen die het boek gelezen heeft begrijpt de strekking van deze vraag. Niet iedereen geeft een advies aan de uitgever, maar de tip die het meest gegeven wordt is om een goede editor in dienst te nemen.

Eindoordeel

Alle zestien deelnemers hebben hun recensie geplaatst. Zes van hen waarderen het boek met drie sterren, vijf gaven er twee, er was één keer anderhalve ster en vier keer werd het minimum van één ster gegeven. De gemiddelde waardering voor Op slot komt daarmee uit op 2,1 (iets afgerond naar boven), waaruit duidelijk valt op te maken dat het boek behoorlijk tegengevallen is.