- LET OP: KAN SPOILERS BEVATTEN -

OVER OVER HAAR LIJK

Iets ouds.
Marcie, tweede echtgenote van Jason Maddox, probeert al jaren haar plaats in Jasons vriendenkring te krijgen. Oud geld, oude vriendjes en oude geheimen. Marcie is deze wereld misschien wel in getrouwd, maar ze zal er nooit echt toe behoren.

Iets nieuws.
Dan komt Jasons compagnon William terug van een reis naar Londen, met zijn nieuwe echtgenote Keisha. Jong, aantrekkelijk, roekeloos... Iedereen raakt in de ban van Keisha. Ook Jason.

Iets dat je nooit ongedaan kunt maken.
Sommige mensen zouden een moord plegen voor het leven dat Marcie en Keisha leiden. Maar hoever zijn deze ‘throphy wifes’ bereid te gaan om dat te behouden?

DE LEESCLUB EN HUN VERWACHTING

De leesclub bestaat uit 17 lezers (inclusief de coördinator en twee lezers met een eigen exemplaar). Bijna iedereen doet actief en enthousiast mee. De verwachtingen zijn hooggespannen, zeker bij de lezers die al eerder een boek van Sarah Pinborough hebben gelezen. Over het algemeen verwacht iedereen een spannend verhaal met intriges, onderhuidse spanning en plottwitsts. Margje_V hoopt ook op veel jaloezie en gemene spelletjes. Verwachtingen die nog verder omhoog worden gestuwd door de aanprijzing van bestsellerauteur Harlan Coban, hoewel een aantal lezers dat eerder ziet als een verkooptrucje om de verkoop op te schroeven. Masc is wat behoudender: “Als ik voortga op de flaptekst, lijkt de inhoud van dit boek me nogal magertjes, maar ik hoop dat ik fout zit en dat dit boek het boek Wat jij niet ziet kan evenaren, wat dat vond ik toch echt wel een aanrader.”

Door de flaptekst zijn Soferet en DaisyFont een beetje bang dat het boek gaat verzanden in een halve bouquetroman of stationsromannetje en verwacht Nele Liz dat de genres roman en thriller dicht tegen elkaar gaan aanleunen.

COVER EN TITEL

Als eerste buigt de leesclub zich over de cover in combinatie met de titel. Over de afbeelding op cover zijn de lezers niet bijster enthousiast. De afbeelding geeft weinig prijs over het genre en zou ook kunnen wijzen op een roman. Door de titel in combinatie met de naam van de auteur wordt duidelijk dat het hier om een thriller gaat.

De titel Over haar lijk zorgt voor een levendige discussie, vooral over de vraag over wiens lijk het nu eigenlijk gaat en wie uiteindelijk de wraakgodin zal zijn. Alfed Wald: “Het kan op bijna alle vrouwelijke personages slaan, uitgesproken door evenzovele personages.” Een aantal lezers zou een andere titel beter hebben gevonden: Zwarte Magie Over hun lijk, Als het masker valt en Schone schijn worden als alternatief geopperd.

MarineLens vindt de titel wel goed gekozen: “Deze trok me al vanaf het begin aan. Het is ook een uitdrukking dus ik denk dat die wel gekozen is om de lezers aan te trekken en te zorgen voor een beetje mysterie.” Ook Nele Liz snapt dat gekozen is voor deze titel: “Ik vind de titel goed gekozen als je het spreekwoordelijk gaat bekijken. Wanneer ik denk aan een vrouw die schreeuwt "over mijn (haar) lijk" dan zie ik dit helemaal passen bij de vrouwen in dit boek.”

PERSONAGES

Marcie en Keisha

De meningen over de hoofdpersonages Marcie en Keisha zijn wisselend. In eerste instantie gaat er meer sympathie uit naar Marcie maar gedurende het verhaal verandert dat en zijn de lezers meer begaan met Keisha. Femke Dorpmanns: “Bij Marcie dacht ik in het begin 'ahh wat sneu, iemand probeert haar kerel te jatten' maar naarmate het boek vorderde kreeg ik steeds minder sympathie voor haar. Ze werd steeds egoïstischer en vals.” Alfred Wald plaatste direct al zijn vraagtekens bij Marcie: “Marcie vond ik al snel een berekenend personage. Meer verliefd op geld en status (leuk leven) dan op Jason. Bang om dat te verliezen, zag ze in alles een bedreiging - zeker andere vrouwen. Wanneer je je 'opwerkt' van serveerster naar een financieel zorgeloos leven, en van een trailerpark naar een groot huis wil ze kost wat kost dat vasthouden. Niet erg sympathiek.”

Keisha wordt in het begin van het verhaal vooral gezien als golddigger, maar krijgt later meer en meer en de sympathie van de lezers. MarineLens: “Keisha leek me in het begin een typische golddigger en ze leek eerst op Jason uit te zijn en dan daarna op Marcie. Maar uiteindelijk kom je te weten dat ze een heel moeilijke jeugd heeft gehad, dat ze door haar familie slecht behandeld is geweest en nu ze daaruit ontsnapt is, wordt ze weer slecht behandeld door William. Doorheen het verhaal werd zij degenen met wie ik het meest meeleefde. Ze heeft al veel meegemaakt maar lijkt altijd nog wel wat naïef. Toch is ze een oprecht personage dat volgens mij de meeste sympathie verdient.”

Jason en William

De echtgenoten Jason en William kunnen op geen enkele sympathie van de lezers rekenen. Margje_V omschrijft ze kernachtig: “William is een engerd en Jason een slappe zak.” Ook Hilde is duidelijk in haar mening over de heren: “Ik zie Jason als een verachtelijk en zwak mens die zijn verdiende loon krijgt. William is van hetzelfde laken een pak. Lijkt hij aanvankelijk nog een geile, liefhebbende echtgenoot, dat verandert snel. Hij tiranniseert Keisha en zijn werkneemster Elizabeth. Hij is een te dikke, lelijke, impotente potentaat. Hij wil een echtscheiding zodra Keisha geen ja knikkend popje blijkt te zijn. Hij behandelt haar hard en genadeloos. Ik vind hem een klootzak die niemands sympathie verdient.” Katy vond de heren vooral stereotype gekarakteriseerd: “Oudere mannen die een jonge vrouw aan de haak slaan. Ze hechten veel waarde aan hun reputatie en aan de manier van leven die met hun rijkdom gepaard gaat. Voor hen voelde ik weinig sympathie en ik vond hen allebei tamelijk arrogant.”

Elizabeth

Elizabeth, de assistente van William, is door het hele boek, weliswaar op de achtergrond, een constante factor. In bijna elke situatie duikt ze op. Hoewel een aantal lezers dat verdacht vonden, kwam haar uiteindelijke rol in het verhaal als een verrassing. DaisyFont: “Elizabeth is de typische grijze muis in het verhaal. Ik had een vaag vermoeden dat zij iets met de gebeurtenissen te maken had, omdat ze betrokken was bij elk interessant moment, maar ik had haar rol niet zo groot ingeschat.” Annemarie van de Kuilen: “In het begin was het niet duidelijk wat voor rol ze speelde. Ineens blijkt ze een wolf in schaapskleren te zijn.” ManonvB: “Haar personage popt telkens weer op. Daardoor zag ik wel een plottwist aankomen die iets met haar te maken had.”

SCHRIJFSTIJL

Vervolgens buigen de lezers zich over de schrijfstijl. De lezers zijn het erover eens dat het een toegankelijke schrijfstijl is: toegankelijk, gemakkelijk leesbaar, geen ingewikkelde zinnen of woorden. Niet per se de schrijfstijl van een thriller. Alfred Wald vindt het lastig om de schrijfstijl te beoordelen omdat hij het origineel niet kent en hij zich regelmatig stoort aan de vertaling: “Zijn de vele kreupele zinnen toe te schrijven aan de vertaler (Els Franci-Ekeler) of heeft zij er het beste van weten te maken? Laat ik de schrijfstijl samenvatten onder de noemer populair oppervlakkig voortkabbelend.” Er zijn meer lezers die problemen met de vertaling hebben. Het zorgde er bij Annemarie van de Kuilen voor dat ze niet echt in het verhaal kwam: “Misschien komt het door degene die de vertaling heeft gedaan maar ik vond er wat zinnen in zitten die erg krom waren. Het liep niet lekker. Als ik dan verder las, liep het weer gesmeerd.”  

VOODOO EN SEKS

In dit boek schuwt Sarah Pinborough een flinke portie seks niet, net als het bovennatuurlijke door voodoo-elementen toe te voegen.

De lezers waren vooral minder te spreken over het voodoo-aspect. Masc: “In dit verhaal was het voodoo-aspect niet goed verweven in het verhaal. Het werd er te bruusk ingewerkt.” Een mening die Yana P deelt: “Voor mij kwam het over als iets dat Pinborough er per se in wou verwerken, maar dat er niet echt in past. Er wordt geen vermelding gemaakt van voodoo in de korte samenvatting en het lijkt dan ook zo uit de lucht te vallen.” Hilde verwijst in haar mening naar het dankwoord van de auteur: “Pinborough benadrukt zelf dat ze niet genoeg tijd heeft gehad om zich ter plaatse in het diepe zuiden of in voodoo te verdiepen of de sfeer eens heel diep in te ademen. Volgens mij heeft ze zichzelf ook onvoldoende ingelezen in het onderwerp. Ik heb even gegoogeld op voodoo, dat is een behoorlijke brok kennis die je nodig hebt om er met verve over te schrijven. In dit boek wordt er wat aan de voodoo-oppervlakte gekrabd. Ja, de rave en de bal zijn intens, maar dan heb je het ook bijna helemaal gehad.” Soferet kon het als een van de weinigen wel waarderen: “Voodoo vind ik altijd leuk in een verhaal. Het had hier wat meer op de voorgrond gemogen, omdat de spanning te langzaam op gang kwam. Overigens zou ik voodoo meer iets voor horror vinden, maar spannend blijft het zeker.” Ook ManonvB kan voodoo elementen waarderen in een thriller, maar vond dat deze elementen beter hadden kunnen worden uitgewerkt: “Zo had de psychologische angst van Keisha duidelijker naar voren kunnen komen. Het voelde niet geloofwaardig en ik werd er daardoor ook niet angstig van.”

Over de (soms ruige) seksscènes zijn de meningen verdeeld. Hebben ze een doel of is het louter bedoeld om er een pikante twist in te brengen onder het motto ‘sex sells’?

Magalie Bonnet: “Het deed mij een beetje denken aan de Vlaamse films uit de jaren '70-'80: zonder seks was het geen goede film. Er moest minstens één pikante scène in en dan werd er over gepraat. Dan pas telde het mee en viel het op. Hier had ik ook dat gevoel. Een beetje inhoudsloos en bij tijden wat goedkope bladvulling.” DaisyFont: “De seksscène tussen Marcie en Keisha op het rituele feest intrigeerde me wel. Voor de rest zorgden deze scènes er enkel voor dat mijn ideeën over Jason en William werden versterkt. Het waren er ook wat te veel, waardoor dit bij me mee zorgde voor het stationsromannetje-gevoel.” Margje_V: Door de seksscènes kreeg ik bijvoorbeeld wel een ander beeld van William. Juist door de seksscènes vond ik William een engerd worden. Helma Koot: De seksscènes vond ik niet allemaal relevant voor het verhaal en gaf mij een beetje het gevoel van dat ze er ingezet waren om het verhaal wat smeuïger te maken. De seksscènes tussen Keisha en William hadden die relevantie wel meer, omdat ik daardoor een ander beeld van William kreeg. De goedzak Billy bleek in de praktijk heel wat minder gezellig te zijn en werd ook steeds een graadje erger.”

SPANNINGSOPBOUW, PLOTS EN PLOT TWISTS

In een thriller is de spanningsopbouw, verrassende twists en het uiteindelijke plot natuurlijk van essentieel belang. Is Sarah Pinborough in haar missie geslaagd?

Voor Alfred Wald is ze daar zeker niet in geslaagd: Spanningsopbouw veronderstelt dat er spanning is. De spanning ontbreekt, dus is er ook geen opbouw.” Een mening die DaisyFont onderstreept: “De spanningsopbouw verliep voor mij veel te traag. Ik hou ervan om onmiddellijk midden in de actie gegooid te worden, dus op dat vlak duurde het voor mij veel te lang. Het had voor mij sneller en pittiger gemogen, want ik had op geen enkel moment het gevoel dat ik een thriller aan het lezen was.” Ook Hilde is er niet over te spreken: “De draden in het boekweefsel zijn snel duidelijk: de grote invloed van Eleanor (zie haar portret in de derde regel van hoofdstuk 1), de relatie tussen Marcie en Jason, tussen Marcie en de andere vrouwen, tussen Keisha en William, tussen Keisha en Marcie en de voodoo-elementen. Die draden worden niet echt tot een mooi tapijt geweven. Ik heb bij het lezen niet één keer mijn adem hoeven inhouden of ademloos en een beetje bang de pagina’s omslaan.” Annemarie van der Kuilen is positiever, maar zeker niet juichend: “Vanaf het moment dat ik het boek in handen kreeg vond ik het spannend. De spanning werd ook langzaam opgebouwd. Na het derde deel, zwakte de spanning af en had ik moeite om het verhaal te volgen.” Nele Liz was enthousiaster: “Ik vond dat de spanning goed werd opgebouwd. Al ging de eerste helft van het boek eerder over de relaties, bedrog, … Hierdoor dacht ik dat het niet echt een thriller zou worden. Dit veranderde nadien wel helemaal. Je wordt vaak op het verkeerde been gezet tot aan de verrassende ontknoping.” Voor Helma Koot was het eerder een ‘whodunit’, dan een thriller.

Konden de verschillende plottwits en het uiteindelijke plot ondanks de wat gemiste spanning de lezers wel bekoren? MarineLens is positief: ”Ik vind het over het algemeen wel leuk als een boek me weet te verrassen met enkele plottwists. In dit boek zijn er zeker enkelen te vinden.” Ondanks dat ze sommige twists al aan zag komen, heeft Ilja Smit zich laten verrassen: “De verliefdheid van Keisha op Marcie had ik niet zien aankomen, had eerder gedacht dat Keisha door aan te pappen met Marcie naar Jason toe wilde gaan. De rol die de overleden Eleanor uiteindelijk speelde, in combinatie met Elizabeth zag ik ook niet aankomen.” Ook Hilde heeft zich laten verrassen: “De grootste twists zijn voor mij de verliefdheid van Keisha op Marcie, het verhaal van Jacqui over haar ex Jason, de groeiende rol van Elizabeth en het feit dat haar moeder de voodoodame blijkt te zijn.” Alfred Wald is er minder over te spreken: “Andere min of meer plottwists waren of overduidelijk (fraude) of inwisselbaar. Pinborough had enkele elementen kunnen uitbouwen om spanning te creëren, zoals voodoo en de rol van personages uit kunnen diepen voor echte afleiding, bijvoorbeeld Jacquie. Om ook iets positiefs te belichten: het maskerfeest en de rave waren mooie metaforen.”

WAARDERING

De deelnemers waren verdeeld in hun uiteindelijke waardering die uiteenliep van 2** tot 4****. Dit resulteerde in een gemiddelde waardering van 2,6***. Hoewel het boek de deelnemers over het algemeen wat tegenviel, is er wel genoten van de discussie waarin de deelnemers op elkaar reageerden. Dat maakte het alsnog een leuke en interessante leesclub.

Maar liefst acht deelnemers hadden slechts 2** over het verhaal

Femke Dorpmanns: “Het boek begint spannend en mysterieus, maar kakt op een gegeven moment in waardoor het een soort met hangen en wurgen verder lezen wordt.”

Ook Ilja Smit was niet tevreden: “Haar schrijfstijl is makkelijk leesbaar, de opbouw van het verhaal soms wat langdradig en sommige onderdelen waren voor mij geen toegevoegde waarde.”

Masc is eveneens teleurgesteld: “Zo veel personages er zijn in dit verhaal, zo veel verhaallijnen, plottwists en zo veel thema’s zijn er. Laat dit alles nog overgoten zijn met een sausje van voodoo en je raakt als lezer al snel de draad kwijt. Het verhaal hangt met veel haken en ogen aan elkaar en er zijn heel wat losse eindjes. Pinborough weet de spanning nooit echt op te bouwen, maar door haar vlotte schrijfstijl ben je er snel door. Ze kan het niveau van haar vorige schrijfsels niet te evenaren. Jammer, want voor mij was het een veelbelovend auteur.”

Soferet blijft vooral in vertwijfeling achter: “Nadat ik het boek uit had vroeg ik mezelf af wat ik nu eigenlijk gelezen heb? Een bouquetreeks? Een horror? Een detective? Het is het allemaal net niet.”

Zeven deelnemers waren iets positiever in hun waardering en gaven 3***.

Katy Hurkmans: “Over haar lijk is jammer genoeg niet de vlotte of bevlogen thriller die Sarah Pinborough zeker in haar pen heeft zitten.”

Ook MagalieBonnet loopt niet over van enthousiasme: “Pinborough laat het verhaal slingeren langs een aantal invalshoeken die helaas niet allemaal even plausibel of geloofwaardig zijn. Er zit best een dosis spanning in dit boek maar niet genoeg om je met ingehouden adem door een passage heen te laten lezen.”

Datzelfde geldt voor JanaP, maar zij heeft de auteur nog niet opgegeven: “Dit boek had zeker niet de stempel van 'thriller' moeten krijgen. Spijtig, maar ik laat me zeker niet ontmoedigen om meer boeken van Sarah Pinborough te lezen.”

Tenslotte waren er slecht twee lezers die het boek waardeerden met 4****.

Nele Liz: “Over haar lijk is een bijzonder boek. Geen typische thriller, maar ook geen romantisch verhaal. Begin te lezen zonder specifieke verwachtingen en dan ga je van dit boek het meest genieten. Het verhaal is spannend, onvoorstelbaar en ook wel een beetje stout. Zonder twijfel een apart boek dat zowel tijdens als na het lezen in je hoofd blijft hangen.”

Margje_V: “Wraak, voodoo, liefde, verdriet alles komt aan bod. Sarah heeft een goed boek geschreven dat totaal anders is dan haar vorige boeken.”

In de onderstaande reacties hebben de lezers een kenmerkende quote uit hun recensie van Over haar lijk geplaatst en het aantal sterren dat zij het boek gaven.