Korte inhoud van het boek

Het Huis waarin Piranesi woont is geen gewoon gebouw: de kamers hebben geen begrenzingen, de gangenstelsels zijn oneindig, langs de muren staan duizenden en duizenden standbeelden, elk verschillend van de ander. Binnen het labyrint van zalen wordt een oceaan gevangengehouden; golven beuken op de trappen, kamers overstromen binnen enkele ogenblikken. Maar Piranesi is niet bang; hij kent de getijden zoals hij het het patroon van het labyrint zelf kent. Zijn leven is gewijd aan het leren kennen van het Huis. Af en toe ziet hij zijn vriend, de Ander, die hij helpt bij zijn onderzoek naar Grote en Geheime Kennis. Dan beginnen er boodschappen te verschijnen; alles is niet wat het lijkt. Een vreselijke waarheid komt aan het licht als de bewijzen zich opstapelen dat er nog iemand anders bestaat, en wellicht een andere wereld.

De leesclub

Dat het geen ‘standaard’ boek was, waar we aan begonnen, dat hadden we allemaal al door voor de leesclub van start ging. De sneak preview beloofde veel goeds en bovenal een wonderlijke stijl én setting.

De donkere cover en historische titel grijpen direct onze aandacht. Waar bij niet iedereen direct een lichtje ging branden (waaronder mezelf), kon Edwin ons al direct inwijden in met wat informatie over de architect die zijn naam leende aan dit boek. De donkere cover had voorstanders en mindere voorstanders, maar iedereen was het eens over het ‘prettige’ gevoel dat de cover gaf. Vooral grappig wanneer Lieke aan de e-book-lezende Angèle het gevoel probeert te beschrijven… en er de vergelijking wordt gemaakt met een ‘muismat met zo'n plastic laagje eroverheen dat toch nog een tikkeltje ruw aanvoelt’. Duidelijk.

Wat absoluut erg specifiek was aan de stijl van Clarke, is het veelvuldige gebruik van hoofdletters. Hoe ervaarden de deelnemers dit? Storend, niet storen, begrip,… alles komt een beetje voorbij. Lieke komt al snel met de suggestie dat het een soort ‘ontzag’ voor bepaalde zaken kan uitdrukken en daar lijken we ons allemaal wel in te kunnen vinden.
Als we iets kenmerkend voor de stijl moeten aanduiden, zegt Ellen dat ze het heel recht-toe-recht-aan vindt. Veel beschrijvingen die weinig ruimte laten voor de eigen fantasie. Gelukkig wel een toegankelijke stijl om te lezen, want zoals Anne zegt, dat is de inhoud niet zozeer…

Het was niet altijd makkelijk om de weg te vinden in het Huis. Daar worstelden we allemaal, op onze eigen manier, mee. Een positief effect daarvan, benoemt Ger heel mooi, is het feit dat Clarke zo wel de aandacht weet vast te houden van de lezer. En het vergde een bepaalde mate van overgave en je laten meenemen door de kunstenaar die Clarke is. Nicole zegt: “streepje voor streepje schildert zij een totaal nieuwe wereld voor je”

Door het gelimiteerde aantal personages waar je als lezer echt mee te maken krijgt, ligt de focus toch echt op Piranesi. De gevoelens zijn gemengd ten opzichte van hem, de dwalende jongeman die vrijwel steeds moederziel alleen door een vreemd huis zwerft. Zeker als je zijn achtergrond leert, is het moeilijk om niet de ontwikkeling te zien die het personage heeft doorgemaakt. Hij is veranderd. Ten goede misschien? Door zo vol verwondering naar die vreemde wereld te kunnen kijken? Maar hij is ook naïef en dat roept bij sommige lezers dan weer wat irritatie op af en toe.

De standbeelden zijn overal in het Huis. Welke functie denken de deelnemers dat ze hebben? Charisse is de eerste om te antwoorden en denkt dat de standbeelden emoties en begrippen symboliseren en verbeelden. Kiki ziet ze meer in een adviserende rol en Silke zegt dat ze de werkelijkheid symboliseren. Ze haalt het letterlijk uit het boek, waar er staat dat ze de geschiedenis van de werkelijkheid weergeven.
Vele standbeelden zijn ons bijgebleven uit het boek: de vrouw met de bijenkorf, de minotaurussen, de faun, de mannen die half uit de muur lijken te komen. Clarke is er dus wel in geslaagd om ze op ons netvlies te planten tijdens het lezen!

Favoriete scènes kunnen je raken om heel persoonlijke redenen, iets wat Richard absoluut heeft ervaren tijdens het lezen van dit boek. Lttlered was vooral onder de indruk van de rust die Piranesi kon bewaren toen de Ander hem vertelde dat hij hem moest doden. Het moge duidelijk zijn dat zij zelf niet zo rustig was gebleven in deze situatie….
Sterre vond rust in de sneeuw die viel bij het inluiden van het laatste hoofdstuk en dat maakte op haar het meeste indruk. Silke vond het hele boek te flauw om er echt iets uit mee te nemen, als ze dan toch moet kiezen, gaat ze voor de scène met de albatrossen, waar eigenlijk niets in gebeurt…

Eenzaam of niet? Dat is de vraag natuurlijk die brandt op ieders lippen. Rietje ervaart het niet als eenzaamheid. Piranesi oogt tevreden voor haar en hij heeft altijd wel wat te doen. Hij weet natuurlijk ook niet beter, vult ze aan… Ook Anne is het hier mee eens, hij heeft eigenlijk een soort ‘vrienden’ in het Huis, al zijn het dan geen levende mensen… En Ellen is het ook eens, na Wikipedia geraadpleegd te hebben voor de definitie van eenzaamheid…
Toch zijn Lttlered en Kiki het daar niet mee eens. Zij beschouwen het feit dat hij praat met alles om hem heen als een teken dat hij nood heeft aan interactie en smacht naar een andere levende ziel.

Wanneer de deelnemers zelf een vraag mogen stellen, komt Rietje met de vraag of we het boek zouden aanraden aan andere lezers. Flore zou het wel aanraden aan haar vriendinnen. Ze gelooft dat die haar nieuwe, aangename ervaring wel zullen delen.

Met die kans op eigen inbreng is er meteen een eind gekomen aan een interessante discussie, waarin we het zeker niet altijd met elkaar eens waren, maar waarin er wel altijd ruimte voor respect naar elkaar was! Ik wil jullie hartelijk danken voor deze ervaring en ik hoop jullie een volgende keer weer te mogen zien in de leesclub!

Meningen

Zoals al blijkt uit de discussie is niet iedereen onverminderd positief en dat leidt tot hele verschillende quotes die de recensies domineren.

Rietje geeft vier sterren en zegt dat Piranesi een pageturner is, die je moet gelezen hebben. Het is een leeservaring zoals geen andere. Die unieke ervaring komt ook terug bij Kiki want zij zegt “Clarke’s Piranesi speelt met je hoofd, wat boeken eigenlijk vaker mogen doen. Het is gewoon iets wat je ooit gelezen en ervaren moet hebben.” Dit leverde Piranesi bij Kiki ook vier sterren op.
Dat Piranesi anders is dan alle andere boeken, beaamt ook Anne en zij gaf meteen ook de volle vijf sterren. “Het zijn de puzzel en de psychologie achter het verhaal die Piranesi zo’n indrukwekkend en razend interessant boek maken. De onbetrouwbaarheid van het geheugen en zelfs die van geschreven herinneringen krijgt een heel nieuwe dimensie in deze nieuwe roman van Susanna Clarke.”
Het feit dat Piranesi zich afspeelt waar het zich afspeelt heeft een enorme impact op de leeservaring. Dat is te merken aan Nicole’s woorden: “Dit boek is een fascinerende ontdekkingstocht die je door een compleet andere wereld leidt.” Dit leverde Piranesi vier sterren uit de zak van Nicole op. Het Columbus-gevoel overheerste ook bij Sterre “Dit boek is een ontdekkingsreis, raar maar fantastisch, echt een aanrader.” en leverde vijf sterren op.

Edwin geeft Piranesi het voordeel van de twijfel en noemt het een prachtig boek, maar benoemt ook het feit dat het nog (veel) meer mogelijkheden had. Daardoor eindigt het boek bij hem op drie sterren. De gemiste kansen komen ook terug bij Ellen en resulteren ook in drie sterren. Ellen zegt dat het idee en het thema veelbelovend zijn, maar dat het resultaat op een suikerspin lijkt. “Het ziet er verleidelijk uit, maar na een hap zoete lucht blijf je achter met lege, kleverige handen.” Als Richard zegt dat hij het een uitdagend verhaal vindt, dan zitten daar niet enkel positieve gevoelens achter. Er waren tijdens het lezen ook legio kleine frustraties die de kop opdoken. Dit verklaart de drie sterren die hij Piranesi gaf.
Silke gaat nog een stapje verder en spreekt de historische woorden: “Het is heel lang geleden dat ik zo een kort boek las, dat zo ontzettend lang leek te zijn.” Geen goed gevoel en dat is ook te zien in de score. Twee sterren.

Onder welk genre Piranesi nu eigenlijk moet vallen? Tja, daar kunnen we eindeloos over discussiëren en Ger benoemt het ook nog in zijn viersterren-recensie: “Het is een Fantasy boek, met bijzondere aspecten, waar ik ook nog na enkele weken over nadenk, hoe ik de inhoud moet duiden.” Ook al is het overwegende gevoel positief, er heerst toch wat verwarring tijdens het lezen. Dat blijkt ook bij Lieke, die spontaan heeft leren zwemmen: “Clarke gooit je in het diepe en doet ook geen moeite om je het verhaal in te sleuren.” Lieke ging gelukkig niet kopje onder en gaf vier sterren. Lttlered benoemt de verwarring ook, maar plaatst daarbij de kanttekening dat het vooral het begin van het boek is waarin je dat gevoel hebt. “Door het boek heen krijg je de antwoorden op de brandende en verwarrende vragen die je in het begin had.” Lttlered gaf vier sterren voor al die antwoorden. Niet alleen de verwarring sloeg toe, maar ook de verbeelding sloeg op hol. Flore geeft aan dat Piranesi een boeiende, unieke leeservaring is. Met een verhaal dat prachtig uitgewerkt is en daardoor je verbeelding op hol brengt. Ze gaf vier sterren.

Charisse geeft 5 sterren en vat het mooi samen (in ieder geval voor het merendeel van de deelnemers): “Het meest bijzondere boek dat ik in tijden heb gelezen.”

Eindoordeel

Als groep komen we uit op een 3,9 en dat ronden we mooi af naar vier sterren. Overwegend zeer positief oordeel dus!