DE LEESCLUB

De leesclub bestond, niet geheel verrassend bij een feelgood, uit zestien vrouwen, inclusief de coördinator en een deelnemer met een eigen exemplaar. Marjon Weerink was voor alle lezers een nog onbekende auteur. Het boek speelt zich grotendeels af in de amateur musicalwereld gedurende de voorbereidingen voor de opvoering van ‘Belle en het Beest’ en dat was voor onder andere Selene (die zelf in een koor musicalstukken zingt) en Merel Plat een reden om zich aan te melden voor de leesclub. Anderen hebben zich juist weer opgegeven omdat ze anders het boek nooit gelezen zouden hebben, zoals Hilde die graag historische romans en romans van Chinese auteurs leest: “Dit boek zou ik uit mezelf wellicht niet hebben opgepakt, en dat vind ik nou zo tof aan leesclubs, dat je een boek leest dat je anders niet zou lezen.” Andere lezers zijn juist wel liefhebbers van feelgoodboeken en wisselen al snel tips uit over de verschillende soorten binnen het feelgood genre, zoals dark romance en new adult.

Het grappige is dat een aantal lezers elkaar kent via de social media waar ze elkaar volgen: een klein boekenwereldje dus!

DE COVER en de TITEL

De lezers zijn unaniem tevreden over de stilistische cover, waarin direct duidelijk is dat de twee personages op een podium staan. Of het echte feelgood uitstraalt? De meeste lezers vinden van niet door de donkere kleurstelling. WithLoveAmy: “In mijn ervaringen hebben feelgood boeken altijd van die pastel covers met allemaal vrolijke kleuren. Podiumbeest heeft een iets donkerdere cover.”

Over de titel zijn de mening verdeeld. Bij ciin_leest suggereerde de titel bijvoorbeeld eerder een erotisch getint verhaal terwijl het voor de ander precies de essentie van het verhaal weergaf, zoals bij Mandy: “Het sluit voor mijn gevoel aan bij het theaterstuk Belle en het Beest maar ook bij het verhaal zelf. Een interpretatie waar Helma Koot deels in meegaat: “Hoewel op het podium Lisa de rol van Belle speelt, was ze in haar jeugd eigenlijk het beest voor Alex. De rollen waren toen omgedraaid. Toen ik dat bedacht vond ik het ook meteen logisch dat Marjon juist deze musical heeft gekozen. Iemand kan er nog zo mooi uitzien, maar wel een lelijke binnenkant hebben.” Voor Merel Plat kon de tekst op de voorkant nog de indruk wekken, zeker in combinatie met de titel, dat de man de boosdoener was, maar de achterflap maakte haar vervolgens duidelijk hoe dat zat.

Over de roos in de schijnwerpers op de achterflap heeft MarieJoseJansen een mooie verklaring: “Persoonlijk denk ik dat die roos er echt ligt om de link met Belle en het Beest de musical te maken. In het verhaal van Belle en het Beest is de roos het symbool van het pestgedrag van het beest toen hij nog mens was. Hij moet de roos bewaren, die staat symbool voor de betovering, zijn vloek. Hij moet de liefde vinden voordat het laatste blaadje is gevallen, dus die roos heeft wel een hele symbolische rol in Belle en het Beest en ook in dit verhaal. De Belle was vroeger een beest omdat zij net als het echte beest zich misdragen heeft en moet nu vergeving zoeken bij het Beest op het podium die van binnen een belle is en net als in het verhaal wordt het beest ook hier verliefd op Belle. Alleen zijn de rollen omgedraaid. Ik zie er heel veel symboliek in en dat vind ik wel mooi.” Een verklaring die Marjon Weerink ook zo heeft bedoelt: “Ik heb dus inderdaad heel bewust de parallellen gezocht tussen het sprookje en het verhaal van Lisa en Alex. Misschien leuk om te weten: de werktitel van het boek was 'Bully and the Beast’.”

SCHRIJFSTIJL

Over de schrijfstijl is iedereen het met elkaar eens: ‘makkelijk leesbaar’, ‘toegankelijk’, ‘beeldend’, ‘filmisch’, ‘krachtig met korte zinnen en scherpe dialogen’ en ‘herkenbare spreektaal’ zijn kwalificaties die genoemd worden. Hierdoor en door de korte hoofdstukken vond niemand het lastig om in het verhaal te komen. Dat deze schrijfstijl past binnen het feelgoodgenre is ook iedereen het eens. Jacqueje verwoordt het als volgt: “Ik denk dat een feelgood een genre is waarin ingewikkelde woorden/zinnen wat vermeden moet worden. Het is een genre waarbij je je over het algemeen lekker kunt laten onderdompelen in het verhaal. Dat is Marjon Weerink bij dit boek goed gelukt.“

VERTELPERSPECTIEF

Het vertelperspectief wisselt tussen Lisa en Alex met daartussendoor flashbacks naar hun pestverleden. Een opbouw die door de lezers wordt gewaardeerd. ciin_leest: “Ik vind duo-pov altijd een heel erg pluspunt in een verhaal. Je leert een personage zoveel beter kennen doordat je van beiden hun gedachten meekrijgt. Hierdoor kan je je veel beter inleven in de personages en het verhaal.” MarieJoseJansen vindt dat in verhalen met twee hoofdpersonages deze setting ook altijd het best tot zijn recht komt: “In de ik-vorm kun je veel dieper ingaan op gevoelens en gedachtes waardoor een personage veel meer gaat leven.” Hilde: “Zonder ook vanuit het perspectief van Alex te vertellen, zouden we alleen maar kunnen gissen wat hij voelt, terwijl het voor het verhaal wel belangrijk is dat hij ermee worstelt dat hij Lisa eigenlijk wel leuk vindt. Ik weet ook niet hoe de auteur ons dat anders had kunnen meegeven.” Voor Selene zit er één maar aan: “Het enige nadeel hiervan is dat je dus wel meer weet dan de personages zelf (en je een beetje "zit te wachten" totdat ze er zelf achter komen wat de ander denkt).”

PERSONAGES

De hoofdpersonages zijn Lisa en Alex. Omdat het verhaal voornamelijk vanuit het perspectief van Lisa wordt verteld hebben de lezers haar het best leren kennen. WithLoveAmy: “Voor mijn gevoel heb ik Lisa beter leren kennen dan Alex. Dit kan komen doordat, bijvoorbeeld een vriendin veel eigenschappen benoemde. Ik kreeg een goed kijkje in haar dagelijkse bezigheden en vooral dat ze ook zo van lezen hield sprong er voor mij uit.” Omdat de focus op Lisa ligt, hebben de lezers Alex minder goed leren kennen.  Loraines_books: “Van Alex heb ik iets minder hoogte gekregen. Zijn emoties hadden van mij nog iets meer naar voren gebracht mogen worden.” Hélène De Wuffel: “Alex blijft zo'n geheimzinnige man, waar we af en toe even een glimp van zijn emoties mogen ontvangen. Bij Lisa zijn we toch meer op de hoogte van haar emoties, gedachten, werk, babbels, enz.”

Dat zowel Lisa als Alex een ontwikkeling doormaken zijn de lezers het grotendeels met elkaar eens. Evi van den Biggelaar: “Ze hebben behoorlijke ontwikkelingen doorgemaakt vanuit de basisschool tot het verhaal. In het verhaal worstelen ze beiden nog met hun demonen vanuit het verleden. Maar ze lossen het uiteindelijk netjes op.” M.Opheliac is van mening dat Lisa en Alex weliswaar in relationeel/sociaal opzocht een ontwikkeling doormaken, maar niet echt een persoonlijke.

Daarna buigen de lezers zich over de nevenpersonages in het verhaal: beste vriendin Monica, Lisa’s moeder, de vluchtelinge Nasreen, Lisa’s collega’s en Jürgen met de zweterige handjes. De lezers zijn van mening dat ze de personages voldoende hebben leren kennen voor de rol die ze in het verhaal spelen. Hilde: “Zeker de figuren uit Lisa’s entourage en hun relatie met haar vind ik voldoende belicht om het verhaal te begrijpen. We leren veel minder personen kennen die voor Alex belangrijk zijn, maar ook dat past in het verhaal.”

Voor een aantal lezers was Sokkie, Lisa’s kat, de held van het verhaal en zij vonden haar zelfs essentieel voor het verhaal. Loraines_books: “Ik denk dat ook zij medeverantwoordelijk was voor de romance die opbloeide tussen Alex en Lisa.” Voor MarieJoseJansen was Sokkie de verbindende factor waardoor Lisa en Alex dichter bij elkaar kwamen. Een mening die niet door iedereen wordt gedeeld waaronder Hilde: “Ik vond Sokkie ook niet zo belangrijk en denk dat Lisa en Alex uiteindelijk ook wel zonder haar tot elkaar zouden zijn gekomen.” Sommige deelnemers moesten zelfs een traantje laten toen Sokkie zo ziek was dat Lisa haar moest laten inslapen. Evi van den Biggelaar: “Ow wat heb ik moeten huilen tijden het lezen. Ik herken het zoals je zo verknocht bent aan je huisdier.”  Mandy: “Ik heb ook vreselijk moeten huilen om Sokkie, vond het echt goed geschreven maar wel emotioneel.”

THEMA’s

Het hoofdthema is pesten. De lezers vinden het origineel dat Weerink ervoor heeft gekozen om het verhaal voornamelijk vanuit pester Lisa te vertellen. Merel Plat: “Ik vond het perspectief van Lisa goed gekozen omdat het verhaal hiermee vanuit de pester-kant werd belicht, maar het perspectief van Alex was nodig om de impact echt duidelijk te maken.” Er volgt een interessante discussie over de (heftige) reden van het pestgedrag van Lisa. Een aantal mensen vindt dat door te kiezen voor zo’n heftig onderliggend trauma bij Lisa de ernst van het pesten ondermijnd wordt. Hilde: “Ik zou het veel meer geapprecieerd hebben dat er niet zo'n duidelijk trauma ten grondslag aan haar gedrag lag, maar dat kinderen vaak ook pesten om minder grote dingen, zoals zich gewoon niet goed voelen. Voor mij werd hier door de focus van het pesten verlegd naar het misbruik dat toch meestal als erger wordt gepercipieerd.” Een aantal anderen snapt wat Hilde bedoelt, maar denken dat als Lisa zonder echte reden gepest zou hebben ze nu nooit zoveel spijt had kunnen voelen, waardoor het een totaal ander verhaal zou zijn geworden en Alex waarschijnlijk Lisa nooit had kunnen vergeven laat staan romantische gevoelens voor haar krijgen. MarieJoseJansen: “Een pester die voor de lol heeft gepest mag je gerust eeuwig kwaad op blijven, daar word je niet verliefd op. Dus had in dit verhaal niet gekund. Dan had het een heel ander verhaal geworden. Maar ik snap Hilde ook wel hoor. Nu is het net of het misbruik het pesten overklast terwijl dat feitelijk net zo erg kan zijn.”

Naast het pesten voert Weerink nog een veelvoud van thema’s op waaronder mishandeling, verlies, (seksueel) misbruik, dementie en vluchtelingenproblematiek. Mandy: “Als ik het zo opsom vind ik het knap dat deze thema’s naar voren komen zonder dat het boek heel zwaar weg leest.” De grote hoeveelheid thema’s valt niet bij iedereen in de smaak. Bijvoorbeeld bij leenb: “Alle thema’s samen waren echt wel veel om in één boek aan bod te komen.”

GELOOFWAARDIGHEID VAN HET HAPPY END

Lisa en Alex beleven uiteindelijk hun happy end. De leesclub buigt zich over de vraag over de geloofwaardigheid van een romantische relatie tussen een pester en gepeste. Niet iedereen is daarvan overtuigd, bijvoorbeeld Jacqueje: “Als mij zoiets gebeurd zou zijn, zou een happy end als in deze voor mij niet mogelijk zijn. Het happy end tussen Lisa en Alex kwam voor mijn gevoel toch wel wat plompverloren. Het ging mij allemaal net iets te snel. De auteur heeft mij dan ook niet kunnen overtuigen.” Een mening waar WithLoveAmy het niet eens is als ze de vraag met een volmondig “Jazeker” beantwoordt: “Het heeft me vooral geleerd dat mensen kunnen veranderen.”

MEDEWERKING MARJON WEERINK AAN DE LEESCLUB

Marjon Weerink beantwoordt vragen van de lezers en haar medewerking wordt zeer op prijs gesteld. Ze beantwoordt uitgebreid de vragen, geeft achtergrondinformatie en licht bepaalde keuzes toe die zij tijdens het schrijfproces heeft gemaakt. Manuela: “Ik vind het een meerwaarde om te zien welke keuzes zij heeft gemaakt tijdens het schrijven van haar boek.” M.Opheliac: “Ik vind het erg leuk dat Marjon onderdeel is van deze leesclub. Zoals de symboliek van ‘Belle en het Beest’, ik vermoedde al dat de auteur hier een bedoeling mee had, maar in plaats van gaan gissen, kon dit nu gevraagd worden. Ik heb haar nog een aantal dingen gevraagd, wat ik mij zelf afvroeg en ik vind het alleen maar leuk dat ze de moeite doet om die vragen te beantwoorden.”

De medewerking van Weerink weerhoudt de deelnemers er niet van om open en eerlijk hun mening te geven. Mandyy: “Nee het beïnvloedt mij niet. Ik denk dat ze meer aan een eerlijke recensie heeft.”

WAARDERING

De leesclub is met een prachtige gemiddelde score van 4,5 sterren afgesloten.

Drie lezers waardeerden het boek met 3***.  leenb: “Het had net dat ‘iets’ te kort voor mij om een diepgaande feelgood te zijn. Het werd naar mijn aanvoelen net te weinig doortastend en te braafjes uitgewerkt voor volwassenen. Ook de grote hoeveelheid aan andere maatschappelijke thema’s naast het pesten dat erbij werd betrokken, maakte het boek af en toe toch wat belerend en meer op maat van de jeugd.”  M.Opheliac: “Wat ik wel vond is dat het verhaal soms iets te goed in elkaar paste, dat de ene vriendin daarbij kon helpen en de ander een talent bleek te hebben voor een aspect wat in de toneelwereld net gemist wordt. Ook hoeft in een verhaal niet alles uitgelegd te worden en is niet overal een verklaring voor te vinden. Wel vind ik dat Marjon Weerink erin geslaagd is om van een heftig onderwerp een toch luchtig en origineel verhaal neer te zetten.”

Zeven lezers hadden 4**** voor het boek over. Hélène De Wuffel: “Bij een feelgood denk ik vooral aan een luchtig boek, ontspannend en vooral de typische liefdesperikelen met een goed einde. Marjon Weerink wist dit beeld van feelgood mooi te matchen met een paar belangrijke maatschappelijke thema's zoals pesten, vluchtelingen en misbruik.” Helma Koot: “In Podiumbeest maakt Weerink heftige thema’s bespreekbaar zonder het al te zwaar aan te zetten. In combinatie met de prettige schrijfstijl en originele setting zorgt dit voor een mooi verhaal met diepgang.” Evi van den Biggelaar: “Ondanks de toch wel zware onderwerpen die aan bod komen, pesten, misbruik, verlies, mantelzorg en liefde, is het echt wel mijn idee een feelgood-roman. Het is dus niet een standaard feelgood boek. Soms zit je te gniffelen en er wordt ook een traan gelaten tijdens het lezen.

Tenslotte gaven zes lezers de volle 5****. cinn_leest: “Tijdens het boek heb ik niet alleen heel hard zitten lachen maar ook heb ik meerdere keren met tranen die over mijn wangen liepen zitten lezen. Ik heb in ieder geval heel erg genoten van dit mooie avontuur van Lisa en Alex. Dit is zeker een van mijn favorieten dit jaar en zal hem ook zeker nog eens oppakken om te gaan lezen.” Mandyy: “Al met al een hele fijne feelgood met diepgang maar ook zeker romantiek en humor, waar ik zeker van heb genoten. Ik heb hem ook al aangeraden aan anderen.” Manuela: “Verder zit het boek ook vol met momenten, waarop er tijdens het lezen van dit boek een glimlach op je mond verschijnt, of je zelfs een beetje hardop moet lachen. Op die manier is het ook een licht boek om te lezen, ondanks de heftige thema's die erin voorkomen. Dankzij dit boek, heeft de schrijfster mij ook meer laten nadenken over de heftige thema's die aan bod zijn gekomen.” Jacqueje: “Met de musical ‘Belle en het Beest’ op de achtergrond heeft Marjon Weerink het thema pesten op een originele manier in een verhaal gegoten. Het is een niet alledaags verhaal waarin uiteindelijk de mooie dingen een goede plek krijgen.”