Over het boek

Rozeke

Guillaume Van der Stighelen
Uitgeverij Manteau

Het verhaal van Gwillemke, een verlegen jongetje dat in de negentiende eeuw in een armoedig gezin wordt geboren, maar er in de twintigste eeuw in slaagt carrière te maken. Even eigengereid als sympathiek, even dwars als meegaand. Maar als de dood nadert, blijkt de rijke ondernemer vooral een oude man vol verborgen leed en schuldgevoelens. Inspiratie vond Guillaume Van der Stighelen in historische archieven, foto’s, enkele persoonlijke familiedocumenten en veel vage herinneringen aan wat vroeger op familiefeesten werd verteld over de overgrootvader naar wie hij werd vernoemd.

Leesfragment

Guillaume Van der Stighelen komt uit een grote familie, waarin de waarheid zelden wordt verteld zoals die is. Hij dook daarom zelf in de familiegeschiedenis en schetst een portret van zijn overgrootvader. Hieronder vind je alvast een sneak preview van Rozeke. Spreekt het fragment je aan en wil jij graag verder discussiëren over de inhoud? Schrijf je dan in voor de leesclub.

Lees hier een fragment

Achter het boek

Guillaume Van der Stighelen was een succesvol reclamemaker als medeoprichter van het internationale reclamebureau Duval Guillaume. Na het verlies van zijn zoon in 2011 stapte hij echter uit de reclamewereld en werd hij columnist en auteur. Na een aantal non-fictieboeken verschijnt op 67-jarige leeftijd zijn fictiedebuut Rozeke. Het is het levensverhaal van zijn overgrootvader Willemke, die zijn naam als ondernemer verfranste tot Guillaume.

'Ik was de enige van alle nazaten die óók de naam Guillaume kreeg. Het grootste deel van mijn roman is fictie, maar er is een begin en een einde, een aantal zaken wist ik met zekerheid. Mijn overgrootvader sterft eenzaam in 1940, na een breuk in de familie, 88 jaar oud.'

In een interview met PZC vertelt Van der Stighelen dat hij al zijn 67 jaar nodig heeft gehad om het verhaal te vertellen. 'Met al het positieve en negatieve, het zoeken, sukkelen, winnen en verliezen.' Zijn uitgever complimenteerde hem: 'Dit had je nooit kunnen schrijven toen je jong was.' Van der Stighelen heeft door zijn roman de smaak te pakken gekregen.

'Er spelen personages in mijn hoofd. Ik ga nog veel fictie schrijven. Dat proces is zó leuk. Maar ook als Rozeke mijn enige roman blijft, dan is het ook goed. Ik mag sterven nu: dat gevoel.'

Het verhaal was in eerste instantie maar liefst dubbel zo lang. Bij het herlezen besefte Van der Stighelen alles te traag op gang kwam en te veel bleef hangen in de geschiedenis van Antwerpen. 'Ik hield enkel de stukken over die me raakten en het verhaal voorthielpen,' vertelt hij dan ook. Met veel verve wordt het decor geschetst, het leven aan het einde van de negentiende eeuw.

'Antwerpen zit dan nog half in de middeleeuwen. De cholera treft iedereen, rijk en arm. Achter chique palazzo's leven mensen als ratten in de steeg. Naar een Nederlandse arts uit Gouda die daar in 1860 had vastgesteld dat apart gelegen rijke wijken ontsnapten an cholera, wordt eerst niet geluisterd,' zegt Van der Stighelen. 'Pas in 1892 komt er een waterleiding. Tien jaar na het welvarende Luik.'